Stuff of legend

Πάμε ένα από αυτά τα απαραίτητα μεσοβδόμαδα posts που μαζεύουν ό,τι πρέπει να καλυφθεί πριν το συνήθη χαμό της Πέμπτης βράδυ. Κατά σειρά, σχόλια μετά το άλμα για 'Pushing Daisies', 'Chuck' και 'House'.

Το 'Pushing Daisies' (2x09 The Legend of Merle McQuoddy) έρχεται από καρα-λατρεμένο επεισόδιο και δεν στέκεται στο ίδιο ύψος. Το αστυνομικό μυστήριο έπεσε flat όσο κι αν οι συνδυασμένες δυνάμεις Chenoweth-McBride έδωσαν απολαυστικό κωμικό χρυσό, καθώς το ενδιαφέρον βρισκόταν στο άλλο sub-plot.

Εκεί, τα δύο lovebirds μας προσπαθούν να ανταπεξέλθουν στα νέα δεδομένα του μπαμπά Chuck και δεν τα πολυκαταφέρνουν. Η χημεία των δυο τους όπως πάντα φανταστική, θα μου πούλαγε τα πάντα: πάρτε τη σκηνή που η Chuck αυθόρμητα σκεπάζει τον Ned με ό,τι υλικό ήταν αυτό που βρήκε μπροστά της, απλά για να τον αγκαλιάσει. Υπέροχο; Η σκηνή της ξυλομαχίας του μπαμπά με τον αγαπητικό (όπως η ίδια η Chuck το έθεσε) ήταν series highlight δίχως αμφιβολία, και η κατάληξη αν και προβλέψιμη δίνει ώθηση για μια συναρπαστική τελική ευθεία επεισοδίων...

...που μπορεί και να μην έρθει ποτέ. Oh well. Αναμένουμε.

~-~

To 'Chuck' (2x10 Chuck vs. the DeLorean) όμως πήρε την εβδομάδα κι έφυγε! Best things of the TV week so far, για μια σειρά με όλο και μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση. Ποιος να το έλεγε οτι το focus στην Sarah, εκτός από πιο ζεστό (αναμενόμενο αυτό) θα ήταν και αστειότερο από εκείνο στον Casey, και από όλα τα άλλα φετινά επεισόδια, βασικά!

Η όλη ιστορία με τον Chuck ως Lichtenstein ήταν κωμικός χρυσός, και οι πολλαπλές '80s αναφορές για το b-story του Morgan έκαναν ανεκτίμητα αυτά τη φορά και τα συμβάντα στο Buy More, ενώ οι δύο ιστορίες τυλίχθηκαν αποτελεσματικά στο τέλος. Αλλά μιλώντας για τις αναφορές, πραγματικά, τι ήταν καλύτερο από όλα; Kαι δεν τις κράταγε κιόλας! Πάνω που πας να συνέλθεις από τη θέα του DeLorean, σκάει από πάνω το 'Oh Yeah' των Yello! Σε ένα Q&A που είχα την τύχη να κάνω με την music supervisor Alexandra Patsavas για το FREE (λογικά θα εμφανιστεί στο επόμενο τεύχος, δεν είμαι σίγουρος), μου είπε οτι η χρήση του 'Oh Yeah' στο 'Ferris Bueller's Day Off' είναι γι'αυτήν ο ιδανικός συνδυασμός εικόνας και μουσικής, και τώρα προφανώς βρήκε την ιδανική ευκαιρία για να του αποδώσει τον κατάλληλο φόρο τιμής. Κανένα show δεν τιμά τα '80s όπως το 'Chuck'.

Κατά τα άλλα, συνεχίζοντας την παράδοση που θέλει τον Gary Cole να είναι γαμάτος σε ό,τι κάνει (δυστυχώς και στο 'Entourage', όπου θα είναι regular από του χρόνου), τον λάτρεψα ως πατέρα της Sarah, ειδικά από τον τρόπο που η μεταξύ τους σχέση δεν προσεγγίστηκε από τη σειρά με μια σειρά αφόρητων κλισέ. Ούτε μεγάλες πίκρες, ούτε ατελείωτο δράμα, ούτε αυτά τα ενοχλητικά διαφωτιστικά breakthroughs που συμβαίνουν σε ένα παράθυρο 42 λεπτών, τίποτα, μόνο ειλικρινές συναίσθημα, ωραία δράση, χιούμορ, εξαιρετική χημεία μεταξύ των βασικών παικτών, και υπέροχη κλιμάκωση: με τον μπαμπά να εγκρίνει το γαμπρό, να μοιράζονται μια γλυκιά σκηνή, και όλα στην πλάτη ενός πολύ συναισθηματικού αποχαιρετισμού μεταξύ της Sarah και τους πατέρα της, δίχως περιττά σιρόπια.

Ιδανικό, ιδανικό, ιδανικό.

~-~

Σε αντίθεση με το 'House' (5x11 Joy to the World) που έχει παγιδευτεί σε έναν κύκλο επανάληψης ιστοριών και συναισθημάτων, την ώρα τουλάχιστον που δεν αναλώνεται στην ανάπτυξη μιας σχέσης μεταξύ ανθρώπων που δεν έχουν την παραμικρή χημεία, και εκ των οποίων ο ένας (η μία δηλαδή) μας έχει πάρα πολύ τσακίσει τα νεύρα. Δηλαδή ελπίζουμε να μειωθεί λίγο το screen time της κι αυτοί πάνε και της δίνουν σχέση με τον Foreman; Δύσκολα τα πράγματα στο μέλλον!

Τουλάχιστον οι λίγες σκηνές της Cuddy ήταν καθηλωτικές, αλλά γιατί τόσο μικρό focus; Α ναι είχαμε δουλειά να παρακολουθούμε τον Foreman και την 13 να κάνουν διάφορα πράγματα που δε μας νοιάζουν. Αν το επεισόδιο σώζεται από κάτι, είναι από τις μικρές σκηνές-διαμάντια του House στην κλινική απέναντι σε ανόητους και ξεκαρδιστικούς ανθρώπους που απλά δοκίμαζαν τα όρια της ψεύτικης καλοσύνης του σε ξεκαρδιστικό βαθμό. ("Do I look stupid?") Το οτι μπόρεσε και βγήκε κερδισμένος από την όλη υπόθεση κάνοντας ένα μισό καλό, κερδίζοντας το στοίχημα με τον Wilson, και λέγοντας το πιο απολαυστικό πειστικό και εξωφρενικό ψέμα της ζωής του, ήταν απλά για bonus. Αν δεν ήταν κάποιες στιγμές σαν αυτή, θα σκεφτόμουν σοβαρά να μείνω για την υπόλοιπη μισή σεζόν μακριά από τη σειρά για να δω πώς μοιάζει.