What have we been up to

Eίμαστε σε περίοδο που ο περισσότερος κόσμος επιτέλους χαλαρώνει, αλλά που εγώ εξίσου παραδοσιακά πνίγομαι στη δουλειά, το οποίο με βολεύει κιόλας δεδομένου του χαλαρού τηλεοπτικού προγράμματος. Κατά τη διάρκεια των γιορτών δε με βλέπω να ανεβάζω πολλά posts: ένα για το 'Pushing Daisies' όταν προλάβω να το δω, ένα για τον Χριστουγεννιάτικο 'Doctor Who' (για τον οποίον στην ανάγκη θα δημιουργήσω ένα δίωρο με τη δύναμη της σκέψης) και ένα με τις παραδοσιακές λίστες, που ούτε καν έχω ξεκινήσει να φτιάχνω by the way.

Οπότε λοιπόν αφήνω εδώ να υπάρχει κι ένα post γενικό κι αόριστο, και με την ευκαιρία να γράψω πάρα πολύ συνοπτικά δυο λόγια για τα πραγματάκια που έχω δει τον τελευταίο μήνα και δεν είχα την ευκαιρία να γράψω εδώ για τους όποιους λόγους. (Ανωμαλία: είδα κι έγραψα για σεζόν που βασικά δε μου πολυάρεσαν -'Entourage', 'True Blood', 'Dexter'- αλλά για κάποια διαμάντια που ακολουθούν, δεν έχω αφιερώσει λέξη. Ελπίζω να τους αποδώσω δικαιοσύνη όταν επιστρέψουν στον αέρα.)

Generation Kill: Wow, είναι το ίδιο με το 'Wire', ε; Δεν κάνει ακριβώς την πιο διασκεδαστική τηλεόραση, αλλά αν έχω δει ένα στρατιωτικό δράμα στη ζωή μου που με έβαλε μέσα σε αυτά τα καταραμένα humvees, είναι αυτό. Ένα χάος που προσπαθείς να αποκωδικοποιήσεις όσο γύρω σου σκάνε βόμβες που δεν ξέρεις από πού ήρθαν, κι όσο οι ανώτεροι γαμάνε τον στρατιώτη που βρίσκεται στο πεδίο της μάχης χωρίς να πολυκαταλαβαίνει το γιατί ή το πώς. Ούτε βεβιασμένες πολιτικές απόψεις, ούτε φανφάρες στην πλάτη στρατιωτών, ούτε τίποτα. Παρατηρητικό βλέμμα όπως το έχουμε συνηθίσει από τον David Simon, με ένοχο το σύστημα. Πάντα. Παντού.

Breaking Bad: Coen-ικής ευαισθησίας ψυχόδραμα με γενναίες επιστρώσεις κατάμαυρου χιούμορ. Λάτρεψα την εμμονή στις λεπτομέρειες που έδειξαν τα πρώτα επεισόδια, η σχέση μαθητή-δασκάλου ανάμεσα στον Walt και τον Jesse με κέρδισε με τον τρόπο που αναπτύχθηκε, ο Bryan Cranston με την ισορροπία ανάμεσα στο χιούμορ και τα οδυνηρά close-ups στο προσωπικό του δράμα δίνει την αντρική ερμηνεία της χρονιάς. Στα τελευταία 2 επεισόδια της σεζόν το όλο εγχείρημα άρχισε να αποκτά περισσότερο τηλεοπτική δομή, το οποίο προφανώς δε με ενοχλεί ως concept, αλλά με προσγείωσε κάπως μετά τις καθηλωτικές πρώτες ώρες που εστίαζαν στις μικρολεπτομέρειες κάθε στιγμής αφήνοντας στη φαντασία μας το πώς θα λειτουργεί αυτό το πείραμα σε εβδομαδιαία βάση. Καμία, καμία σχέση με το 'Weeds', by the way.

Desperate Housewives: Είμαι έτοιμος να ανακηρύξω τη σειρά στο απόλυτο ουδέτερο. Δεν είναι κακό όσο έχει υπάρξει, δεν είναι εφευρετικό όσο έχει υπάρξει, δεν είναι προσβλητικό, δεν είναι τίποτα. Απλά είναι. Διασκεδαστική ταπετσαρία με τις στιγμές της. Αφού δεν το έχω σταματήσει μέχρι και φέτος, θα το βλέπω μέχρι τέλους του, πια. Έχει βολευτεί σε αυτή τη συγκεκριμένη background θέση όπου δεν ενοχλεί, ούτε εντυπωσιάζει. Ο τύπος που κάνει τον άντρα της Edie είναι γαμάτος, πάντως, και το μυστήριό του από τα driving forces της συμπαθούς ως τώρα σεζόν.

Life: OK, γιατί ακριβώς δεν το είχα δει ποτέ αυτό; Θυμάμαι να βαριέμαι τη ζωή μου με τον προ διετίας πιλότο, αλλά η σειρά που είδα τώρα (πιάνοντάς την από τα μέσα της 1ης σεζόν) είναι από τα πιο εθιστικά και διασκεδαστικά shows της network τηλεόρασης. Procedural με καθηλωτικό κεντρικό χαρακτήρα, προσεγμένη μυθολογία να τρέχει από πίσω (χωρίς να σκεπάζει την εβδομαδιαία διαδικασία), απίστευτα στημένα κάδρα των εγκλημάτων, τέλεια χημεία ανάμεσα στο πρωταγωνιστικό τρίο, υπόθέσεις που κατά κύριο λόγο έχουν ενδιαφέρον κι από μόνες τους, και πάνω από όλα η Sarah Shahi που όποτε εμφανίζεται στην οθόνη ξεχνάω το όνομά μου. Σοβαρά, δεν το βαριέμαι ούτε δευτερόλεπτο. Θα επανέλθω μετά το Christmas break για να το hype-άρω επαρκώς.

Survivor: Gabon: Άσχετο, αλλά θυμήθηκα οτι είχα το ξεχάσει αυτό. Τι να πω, a'ight νικητής σε a'ight φινάλε μιας a'ight σεζόν. Ήταν επίπονα προφανές οτι η Sugar έδωσε στον Bob τα λεφτά του νικητή με την ανόητη απόφασή της να τον πάρει μαζί της στον τελικό, αλλά αυτό που δεν ήταν προφανές ήταν το πόσο ακριβώς ανώριμα και κακομαθημένα παιδάκια θα ήταν όλα τα μέλη του Jury απέναντι στην καλύτερη παίκτρια που έφτασε στον τελικό. Σοβαρά, τόσο πολύ πληγώθηκε όλων ο εγωισμός που κόντεψαν να βγάλουν νικήτρια την Suzy;!;! Να, αυτά δε μπορώ. Έρχομαι από μια ιδιοφυή σεζόν με φοβερή νικήτρια και ένα Jury που κατάπιε την ήττα του για να δώσει τα λεφτά σε αυτή που τους πέταξε όλους έξω, για να προσγειωθώ σε μια Gabon της κωλοφαρδίας, με αδιάφορους χαρακτήρες κι ένα μετρίως απογοητευτικό φινάλε. Bah. Better luck next time.

Αυτά έχω! Για τις ερωτήσεις που έγιναν κατά καιρούς σε διάφορα posts:
'Mentalist', δεν είχα χρόνο ή ιδιαίτερη διάθεση να δω. Διαφέρει από ένα τυπικό procedural με κάποιον τρόπο;
'Big Love', το βαρέθηκα κάπου στη διαδρομή της πρώτης σεζόν. Πολύ καλή παραγωγή και γαμάτο καστ, αλλά όταν το ΗΒΟ προσπαθεί να το παίξει ABC δεν είναι και η καλύτερή μου.
'Life of the American Teenager', είμαι σίγουρος οτι θα είναι ξεκαρδιστικό, είδα τον πιλότο τις προάλλες για να πάρω μια γεύση Brenda Hampton (και Molly Ringwald!) και νομίζω είμαι καλά.
'Mad Men', είναι ουσιαστικά η τελευταία μου εκκρεμότητα με το 2008. Εδώ που ήρθε το πράγμα, άφησα τα τελευταία 6 επεισόδια που μου μένουν για ένα ωραίο ζεστό Χριστουγεννιάτικο απογεματάκι.
'Heroes', LOL. Ούτε λόγος για catching up. Απλά λόγω Bryan Fuller φαντάζομαι θα το ξαναπιάσω από το Φλεβάρη. :(