2008 / #1 / Dr. Horrible's Sing-Along Blog

drhorrible.com
Υπάρχει κάποιο σημείο κι έπειτα του οποίου η τέχνη φτάνει να είναι τόσο ακραία υποκειμενική και προσωπική που παύει να έχει νόημα το προσπαθείς να της βάλεις αντικειμενικά κριτήρια. Όταν μιλάμε για το Αγαπημένο Οτιδήποτε (χρονιάς, δεκαετίας, ημέρας, στιγμής) πώς μπορεί να είναι καθόλου διαφορετικά; Πώς μπορεί να μιλήσουμε για κάτι πέραν του αυστηρά προσωπικού; Ώρα για την πιο περιττή και προφανή εξομολόγηση στην ιστορία του μπλογκ:

Ο Joss Whedon είναι ο αγαπημένος μου δημιουργός.

Όχι μόνο επειδή με τις σειρές του στο χέρι έμαθα να βλέπω τηλεόραση, αλλά κι επειδή οι ευαισθησίες του με ακουμπάνε με έναν τρόπο διαφορετικό. Παρακολουθώ τις ιστορίες που λέει και από πίσω νιώθω πως τρέχουν την ίδια στιγμή 100 νοήματα, όλα απευθυνόμενα σε εμένα. Όλα τους να αγγίζουν προβληματισμούς που μοιράζομαι, συγκινήσεις που νιώθω, θεματικές που με παιδεύουν.

Όλα αυτά δε σημαίνουν οτι θα είμαι τυφλός απέναντι σε κάτι προβληματικό, αλλά σημαίνουν πως όταν κάτι το πετυχαίνει, θα το πετυχαίνει. Και αν το πέτυχε με το 'Dr. Horrible'...! Υπερήρωες! Αντιήρωες! Μιούζικαλ! Neil Patrick Harris! Τραγωδία! Κωμωδία! Bad Horse, real horse! Αλήθεια, τα άγγιξε όλα με 42 home-made λεπτά.

Όσο όλο το υπόλοιπο Hollywood ήταν στους δρόμους χάνοντας μια απεργία και μαζί την ευκαιρία για μια ουσιαστική αλλαγή στο status quo, ο Whedon μετά οικογένειας και φίλων ήταν κλεισμένος σε ένα υπόγειο φιλμάροντας την αιτιολόγηση του Γιατί. Μέσα από αυτό το fairly standard τρίο (the geek, the jock, the girl) στήνει ένα Sondheim-ικών διαστάσεων μουσικό παραλήρημα που όχι μόνο είναι το τέλειο villain origin story, και όχι μόνο είναι μια σοκαριστική μελέτη πάνω στις λεπτές ισορροπίες της κοινωνικής πάλης, αλλά και μια αλληγορία πάνω στο πώς το Κακό γεννιέται και ανατρέφεται, πάνω στο πώς η φλογισμένη επαναστατικότητα έχασε την αθωότητά της, πάνω στη σχέση του ανεξάρτητου και του corporate, πάνω στη θέση που έχει το όραμα αντιμέτωπο με τα κουστούμια, πάνω στο πώς οι σεναριογράφοι έχασαν την απεργία και, ναι, πάνω στο πώς το αγόρι έχασε (ή δεν κέρδισε ποτέ) το κορίτσι.

Είναι αυτό το κακό συνήθειο που έχει ο Whedon να μη γράφει ποτέ του τίποτα ξερό. Οτιδήποτε γράφεται στο χαρτί έχει βάθος, κρύβει επίπεδα. Είναι σύμβολο, αλλά είναι και αυτό που είναι. Δηλαδή αποτελεί τον ιδανικό συνδυασμό subtext με, εμ, text. Απλώνοντας όλο του το όραμα σε ένα ιντερνετικό Broadway tale, παιγμένο με αληθινό πάθος και φλόγα από τον Neil Patrick Harris (ως σκοτεινός geek που μας κάνει να ξύνουμε το κεφάλι μας και να αναρωτιόμαστε τι πήγε στραβά και ταυτιστήκαμε μαζί του) και τον Nathan Fillion (cheesy & corporate tool), ο Whedon βλέπει απλά τις αναλογίες να ορθώνονται μέσα από τραγούδια για freeze-ray guns, καρδιοχτύπια και άστεγους ήρωες. Άλλοι φτύνουν αίμα για να κολλήσουν ένα ρημάδι νόημα στην ιστορία τους, Στο ξεκαρδιστικό, σκληρό, τραγικό, συγκινητικό και υπέροχα cheesy 'Dr. Horrible', έρχεται αβίαστα.

Και όλα αυτά χωρίς καν να έχω πιάσει το τραγούδι του Commentary! που υμνεί τις αρετές του Ninja Ropes. Όχι, αν ήταν να πιάσω το αποστομωτικό DVD release ή τη σημαντική θέση που χωρίς αμφιβολία έχει ήδη καπαρώσει το 'Dr. Horrible' στην ιστορία δε θα τελειώναμε ούτε μεθαύριο, και god knows έχω ήδη χρειαστεί αιώνες για να ποστάρω το ρημάδι το top-10! Όμως σκεφτείτε απλώς ένα πράγμα. Στο μέλλον, το entertainment θα παράγεται για το ίντερνετ. Στο μέλλον, κάθε ιστορική αναδρομή θα ξεκινάει με εκείνο που τα ξεκίνησε όλα.

Το 'Rockville, CA'.

Wait, what;

~

Σχετικά:
'Dr. Horrible': Cheese on the outside
External: How to watch 'Dr. Horrible' (Η καλύτερη ανάλυση της ιστορίας που διάβασα όλους αυτούς τους μήνες)

.