χύμα

Μου τη δίνουν αυτά τα ποστ αλλά τι να κάνω. Το weekend θα παίξει αναβάθμιση του PC οπότε δεν ξέρω καν αν θα προλάβω να δω Galactica και Dollhouse αύριο. Σε κάθε περίπτωση, πάμε σύντομες αναφορές σε 'Grey's Anatomy', 'Survivor', 'Life' και 'Skins'.

~-~

Grey's Anatomy, 5x16 An Honest Mistake: Είναι σε μίνι σερί η σειρά τελευταία, και απόψε τα κατάφερε ακόμα και με την mission: impossible του να βγάλει καλό επεισόδιο με πολύ και βαρύ focus στην Izzie. Φυσικά συνέβη αυτό που περιμέναμε εδώ και βδομάδες, οτι όντως δηλαδή η χειρότερη intern στα ιστορικά της σειράς μπέρδεψε τα δείγματα και η Iz έχει καρκίνο. Γούσταρα πολύ το callback στο dermatology episode, αλλά με το γέλιο να γίνεται πικρό όταν συνειδητοποιούμε οτι αυτή τη φορά δεν είναι εκεί για να χαλαρώσει.

Το κεντρικό στόρι με τον Derek ήταν φυσικά το κυρίως πιάτο, και καταφερε να κουβαλήσει μπόλικο συναίσθημα προς το ξέσπασμα του ξύλου με τον Mark. Φαντάζομαι πως ήταν λογικό αργά ή γρήγορα οι δυο τους να αφήνανε στην επιφάνεια ό,τι καταπίεζαν εδώ και χρόνια, και η αφορμή ήταν ταιριαστή. Έξτρα πόντοι από το γεγονός οτι οι σκηνές του είναι πάντα χρυσός (στις χειρότερες εποχές της σειράς, οι δυο τους ήταν ό,τι με κράταγε) οπότε περιμένω πώς και πώς το reconciliation. Τέλος, τρελοί πόντοι στην Faye Dunaway, γιατί το έχει ακόμα. Δεν πολυπέθανα με το story, αλλά η Oh με την Dunaway το κουβαλήσανε μεγαλειωδώς.

~-~

Survivor, 18x01/02: Αμέλησα να γράψω για την πρεμιέρα η οποία ήταν από τις καλύτερες που έχει κάνει η σειρά χάρη στο αρχικό twist της επί τόπου ψηφοφορίας, βασιζόμενης στις πρώτες εντυπώσεις. Το δεύτερο επεισόδιο δεν ήταν τίποτα συγκλονιστικό, αλλά επιβεβαίωσε τυος χαρακτήρες που με είχαν κερδίσει από την αρχή: Η Sierra, που μου αρκεί απλά να υπάρχει για να είμαι ειλικρινής, αλλά κι έξω από αυτό είναι διασκεδαστικό να τη βλέπουμε να σέρνει τον pouty εαυτούλη της γύρω-γύρω και να προσπαθεί-προσπαθεί-προσπαθεί αλλά τίποτα να μην καταφέρνει στις δοκιμασίες. Η τρελοκαμπέρο θείτσα που δεν ξέρει τι είναι τα paces, αλλά ξέρει πολύ καλά να τραβάει τις αντιπάλους της από το μαγιώ και να τις περνάει γύρω από το λαιμό τα buffs τους. Η γυναίκα είναι άρρωστη. Και φυσικά ο Coach. Για τον οποίον δε χρειάζεται να πούμε τίποτα, γιατί είναι ο Coach.

Από του δευτέρου επεισοδίου, γούσταρα την insta-δικαιολογία της Sierra για το σκάψιμο (fire pit!), την υπερβολική αφέλεια/ηλιθιότητα της Taj να αποκαλύψει οτι βασικά πνίγεται στο χρήμα όντας παντρεμένη με apparently μεγάλο πρώην αμερικάνο footballer,και φυσικά τη δοκιμασία που είχε πολλή δράση και πολλές άγριες μάχες κάτω από τη βροχή. Always a plus. Για τα υπόλοιπα, περιμένουμε τη συνέχεια, αλλά η αρχή μοιάζει καλή.

~-~

Life, 2x15 I Heart Mom: Όσο πάνε ξεφεύγουν όλο και περισσότερο στις κεντρικές πλοκές, ε; Και καλά κάνουν, βασικά. Αυτό το show πρακτικά αποτελεί διασταύρωση του 'NYPD Blue' με το 'Pushing Daisies'! Χάρηκα που ξαναείδαμε τον Mr. Friendly, καραγούσταρα την επιστροφή του William Atherton (ειδικά όταν έπαιξε το νεκρό) και διασκεδάζω με τις συνεχιζόμενα σοκαριστικά ανούσιες b-stories του Ted. Βασικά το 40λεπτο του 'Life' πρέπει να είναι από τις καλύτερες εγγυήσεις διασκέδασης που παίζουν αυτή τη στιγμή.

Τώρα, σχετικά με το arc έχω να πω οτι εξακολουθεί να είναι για μένα κάτι δευτερεύον σε σχέση με τη χημεία των Crewes/Reese (και το πώς παραμένει 100% μη ερωτική) αλλά έχω την περιέργεια να δω πώς θα εξελιχθεί αυτή η λίμνη αίματος. Είναι πράγματι νεκρός ο Atherton, και αν ποιος τον σκότωσε; Και κυρίως, τι πρόλαβε να πει στον Charlie;

~-~

Skins, 3x05 Freddie: Περίμενα πώς και πώς τη στιγμή που κάποιος, κάπου, σε κάποιο μέσο, θα έγραφε μια ιστορία για έναν χαρακτήρα που έτσι casually έχει εμφανιστεί σε reality/talent show. Ήταν μια ενδιαφέρουσα παραλλαγή πάνω στα γνωστά μοτίβα της αποδοχής μιας δύσκολης κατάστασης, και ταυτόχρονα ένα στόρι που συγκριτικά μας παρουσίασε τον Freddie υπό γωνία που να μη μπορείς να μην τον συμπαθήσεις έστω και λίγο. (Ως τώρα μου γύριζε τα άντερα, by the way.)

Πολλές οι υπέροχες και πανέμορφες στιγμές και πάλι, από το άραγμα στην αποθήκη (πριν γίνει χώρος για τις πρόβες της Karen) μέχρι το άγγιγμα των δύο χεριών και το ανατρίχιασμα ου Freddie, σε μια εν γένει γλυκιά απεικόνιση της γέννησης ενός έρωτα. (Παρόμοιο θέμα και σκηνή συναντάμε στο αριστουργηματικό μικρού μήκους 'Love You More' των Sam Taylor-Wood και Patrick Marber που είχε παιχτεί φέτος στις Νύχτες Πρεμιέρας.) Το φινάλε ήταν ψιλο-χαστουκάκι, αλλά έχουμε δρόμο ακόμα. Το σίγουρο είναι οτι μέσα από μια σειρά επεισοδίων περιφερειακών αυτής, βρίσκω πως η Effy γίνεται όλο και πιο συναρπαστική ως χαρακτήρας. Ιδιαίτερα χάη στο πώς, όσο περισσότερο χρόνο περνάμε μαζί της, τόσο περισσότερο αρνείται να μιλήσει για τον εαυτό της διαλύοντας τη μαγεία. Amazing.

.