Δεν έγραψα τίποτα την περασμένη, γιατί μετά από αναμονή μηνών το επεισόδιο με είχε απογοητέυσει. Αυτό, από την άλλη...
Για την ακρίβεια το μόνο που μου άρεσε την περασμένη βδομάδα ήταν η uber-cool sequence με τη Shirley Manson να σφάζει το προσωπικό του εργοστασίου*-- συνεπές λοιπόν που εδώ όλο το πολύ καλό επεισόδιο πιάνει από εκείνη τη σκηνή για να χτίσει ένα low-key δράμα, που βασικά είναι το τελευταίο πράγμα που θα περιμέναμε αυτή τη στιγμή.
Συνήθως τέτοιες σκηνές δεν πιάνονται περαιτέρω, κι αν κάποιο loose thread εξυπηρετεί την πλοκή θα μπορούσαμε απλά να το δούμε σε δράση, εδώ για παράδειγμα απευθείας στην τελευταία σκηνή του επεισοδίου δίχως τίποτα ενδιάμεσο. Αλλά η μεγάλη νίκη της σειράς είναι ακριβώς οτι κερδίζει με το σπαθί της το ενδιαφέρον μας για τους χαρακτήρες (τους περισσότερους έστω), παρουσιάζοντάς μας ένα πιο ανθρώπινο πρόσωπο του John και της Sarah καθώς προσεγγίζουν ανθρώπους στην κηδειά για να μάθουν -κι εμείς μαζί τους- περισσότερα για το τι συνέβη.
Μια σκηνή μόνο σαν το cold open (με τον John και την κόρη του ζωντανού νεκρού στο παγκάκι) είναι για μένα πιο συναρπαστική από ένα ολόκληρο επεισόδιο ξερής δράσης και μυθολογίας, και το 40λεπτο είχε μπόλικες τέτοιες. Τη Sarah με τη σύζυγο του φύλακα που πυροβόλησε η ίδια, τον Derek με τον Max Perlich σε μια αυθεντικά άβολη και έντονη σκηνή. Όχι τίποτα βαθιά πράγματα, αλλά καλό, engaging, character-driven genre fiction.
Και με τη δομή του επεισοδίου να το θέλει χωρισμένο σε κεφαλαιάκια για μια ελαχίστως μη στρωτή αφήγηση (ίσα για να γίνονται πιο ενδιαφέρουσες οι μεταβάσεις μεταξύ των σκηνών) το ενδιαφέρον μου κρατήθηκε ζωντανό καθόλη τη διάρκεια. Στην πραγματικότητα ήταν ελάχιστα τα όσα μάθαμε για τα κίνητρα της Manson ή για το τι είναι το ιπτάμενο αποτέτοιο, αλλά είναι για αυτά τα θεωρητικά 'περιττά' επεισόδια που νιώθω οτι αυτή η σειρά αξίζει να υπάρχει, απέναντι στο συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος του sci fi output.
(*) Και μια σημείωση για εκείνη τη σκηνή: τα επίμονα traveling πλάνα μπροστά από τη σειρά των ουρητηρίων είναι η πιο ιδιοφυώς αυτοσαρκαστική in-joke μπλόφα της φετινής σεζόν, or what;
.
Είχαν κάποια διαφορά στο στυλ αλλά λειτουργούσαν πολύ καλά συνολικά τα τελευταία επεισόδια. Η έρευνα του μυστήριου των τριών τελειών λειτούργησε όμορφα ως προς την επανεξέταση των σχέσεων μεταξύ των βασικών χαρακτήρων. Το μόνο αρνητικό είναι πως δεν είχαν περισσότερη Cameron αν και, τουλάχιστον, δόθηκε έξτρα ενδιαφέρον στους χαρακτήρες του Τζον και της Σάρα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣου άρεσαν; Εγώ χάνω κάπως το ενδιαφέρον μου όταν χάνονται τόσο πολύ μέσα στη μυθολογία, η οποία είναι εντελώς δευτερεύουσα ως λόγος για τον οποίο μου αρέσει η σειρά. Όλο αυτό το πράγμα με τον cross-dressing blogger στη μέση της ερήμου... δεν ξέρω, με είχε ψιλοχάσει. Αλλά τώρα γουστάρω και πάλι. Όσο η περίπλοκη μυθολογία έχει ανθρώπινα πρόσωπα, είμαι μέσα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜα δεν πιστεύω ότι χάθηκαν μέσα στην μυθολογία της σειράς. Ακόμη και κείνο που αναφέρεις έχει τα καλούδια του. O blogger δεν αντιμετωπίζεται σαν τυπικός conspiracy buff, είναι ένας άνθρωπος που φτάνει στα άκρα για να κρυφτεί, ξέρει λιγότερα από όσα νομίζει και συνήθως από όσα οι δημιουργοί παρόμοιων χαρακτήρων αφήνουν να εννοηθεί και στο τέλος το πληρώνει κιόλας. Βάλε και την διαρκή αμφιβολία που κατατρώει την Σάρα για το αν κάνει καλά που ακολουθεί τα σημάδια όπως και την αμφισβήτηση που δέχεται.
ΑπάντησηΔιαγραφή