Dollhouse 1x01 'Ghost'

Τόσα αντικρουόμενα συναισθήματα είχα πριν δω το πρώτο επεισόδιο της νέας σειράς του Joss Whedon που ειλικρινά δεν έχω καταλάβει αν ήμουν προκατειλημμένος και προς ποια κατεύθυνση. Το περίμενα νερωμένο, το περίμενα φοβερά ενδιαφέρον, το περίμενα δίχως χαρακτήρα, το περίμενα Whedon-ικό; Ανάθεμα κι αν έχω καταλάβει. Υποθέτω πως εν τέλει ήταν όλα τα παραπάνω πράγματα, μαζί.

H σειρά εκκινεί με μια σκηνή που προσφέρει μασημένο στον θεατή ένα μικρό (όσο και σημαντικό) exposition που στο αρχικό πιλοτικό σενάριο προσφερόταν μόνο σε μορφή μικρών hints του backstory μυστηρίου της Echo. Και αυτή ήταν μόνο μία από τις πολλές και εμφανείς περιπτώσεις όπου το δίκτυο γύρισε πίσω στον Whedon τα σενάριά του με ένα post-it όπου με μεγάλα κόκκινα κεφαλαία γράμματα έγραφε "SIMPLER."

Tο θέμα είναι το εξής, όμως. Ο Whedon ήταν πάντα ένας δημιουργός που ανταπεξερχόταν ιδανικά στις ανάγκες των αφεντικών του, σε βαθμό που οι δουλειές του γίνονταν καλύτερες. (Αν κοιτάξετε προσεκτικά, αυτό είναι ένα από τα πολλά πράγματα που μας λέει στο 'Dr. Horrible'.) Οι πιλότοι των σειρών του είναι χαρακτηριστικά μέτριοι (ή απλά κακοί), οπότε τι μας κάνει να πιστεύουμε πως η δική του εκδοχή για το πώς θα μας παρουσιαζόταν η μυθολογία, θα έκανε το 'Dollhouse' μια δυνατότερη σειρά;

Aς δεχτούμε 2-3 κάπως υπερβολικά επεξηγηματικές σκηνές. Ας προσπεράσουμε τον gratuitous χορό της Eliza Dushku (Lady Gaga alert!) λίγο μετά την αχρείαστη σκηνή καταδίωξης με τις μηχανές. Κι ας προσποιηθούμε οτι αυτά τα ντροπιαστικά εμβόλιμα πλάνα του πράκτορα Ballard καθώς έπαιζε μποξ δεν υπήρξαν ποτέ. Είναι τα πρώτα δείγματα παρέμβασης στη δουλειά ενός καλλιτέχνη, σίγουρα δεν θα είναι τα τελευταία, αλλά αν τα δεχτούμε για μια στιγμή και προχωρήσουμε λίγο παρακάτω θα διαπιστώσουμε πως όχι μόνο δεν έχουν απαραιτήτως αλλοιώσει το όραμά του, αλλά μπορεί και να το έχουν τιθασεύσει με έναν θετικό τρόπο.

Το premise του 'Dollhouse' εξάλλου δανείζει εξαιρετικά τον εαυτό του στη φόρμα μιας procedural περιπέτειας, και όσο χαζό θα ήταν για το δίκτυο να μην προσπαθήσει να το εκμεταλλευτεί, άλλο τόσο χαμένη ευκαιρία θα ήταν για τον Whedon αν δεν έκανε λίγο τον χαβαλέ του με αυτό ώσπου να μας ρίξει στα βαθιά της μυθολογίας. Kοινώς, ας γνωρίσουμε καλύτερα το setting της σειράς μέσα από μια σειρά περιπετειών πριν του αλλάξουμε τα φώτα, όπως είμαι σίγουρος πως θα συμβεί στο β' μισό της σεζόν.

Tώρα, ήταν αυτή η καλύτερη δυνατή εισαγωγκή περιπέτεια; Εμ, όχι. Γιατί βασιζόταν σε μια απίθανη σύμπτωση (;) για να λυθεί τελικά, αν και καταλαβαίνω πως έτσι δόθηκε η σεναριακή αφορμή για να προσφερθούν στο θεατή κάποιοι βασικοί κανόνες για τη λειτουργία της οργάνωσης. Και μας συστήθηκε και το επιτηδευμένα ουδέτερο και ενοχλητικά γαλήνιο περιβάλλον του Dollhouse. Αλλά και πάλι, η όλη υπόθεση ήταν κάπως σαχλή, και σίγουρα δείγμα του μασήματος που λέγαμε παραπάνω.

Όμως όπως και σε πολλά άλλα στοιχεία της σειράς, βρήκα πως οι ιδέες πίσω από την αβέβαιη εκτέλεση δεν πολυαγγίχτηκαν εδώ ακόμα (έχουμε καιρό), αλλά ιδιαίτερα εκείνη σύμφωνα με την οποία ο άνθρωπος τρέχει από και προς κάπου την ίδια στιγμή αλλιώς η ύπαρξή του είναι ατελής, είναι μία που ήλπιζα να εξερευνούσε κάποια στιγμή ο Whedon. Και εδώ μοιάζει να έχει στήσει ένα show να περιστρέφεται γύρω της. Δίχως αμφιβολία, καθώς στέκεται πιο στέρεα στα πόδια του, θα σπρώξει τη σειρά προς εκεί που ήθελε να την πάει εξαρχής, ο ρυθμός θα στρώσει, η γραφή θα γίνει πιο κοφτερή, οι θεματικές θα βρουν χώρο να αναπνεύσουν, η μυθολογία θα αναπτυχθεί σιγά-σίγα πίσω από το procedural element.

Ο πιλότος αυτό δεν είναι ο καλύτερος που έχει κάνει ο Whedon, αλλά δεν είναι ο χειρότερος, και η σειρά είναι κάθε άλλο παρά καταδικασμένη. Με ρώτησε ο αδερφός ο Σάκκος να του πω μια γνώμη με δυο λέξεις. "Έμεινες ευχαριστημένος;", με ρώτησε, στο οποίο μετά από λίγη σκέψη μπόρεσα να απαντήσω απλώς "Ας πούμε οτι δεν έμεινα δυσαρεστημένος." Περίμενα τα χειρότερα, ήλπιζα τα καλύτερα, και προσγειώθηκα κάπου στη μέση. Αλλά η πίστη μου στο πρόσωπο του Whedon παραμένει απόλυτη: μαζί με αυτόν θα ανακαλύψουμε κι εμείς τι ακριβώς είναι αυτή η σειρά.

~-~-~

Άλλες παρατηρήσεις:

1. Sierra! Hell-o! Είσοδος guns-a-blazing στο τέλος όλα τα λεφτά. Μυρίζομαι λατρεμένο χαρακτήρα.

2. To θέμα Dushku. Όχι, δεν το αποφεύγω, αλλά όπως και μια σειρά άλλων πραγμάτων στο show, παρέμεινα και γι'αυτήν αβέβαιος. Για να είμαι ειλικρινής περίμενα μια αληθινή καταστροφή, η οποία δεν ήρθε. Οι διαφορετικές περσόνες της Dushku κατά τη διάρκεια του επεισοδίου μου ήταν αρκετά πειστικές σε ένα βασικό επίπεδο ώστε να μη με πετάνε από την αφήγηση. Δεν θα διεκδικήσει κανά Έμμυ τώρα εδώ κοντά, αλλά θα μπορούσαν να είναι χειρότερα τα πράγματα.

3. Το σημείο στο οποίο σταμάτησα να αγχώνομαι για το αν θα αγαπήσω τη σειρά ή όχι, και απλά για όλη την υπόλοιπη ώρα ήμουν καθηλωμένος: "She hurts."

4. Amy Acker, αγάπη μου! Μα δε μπορούσε να είναι αυτή η πρωταγωνίστρια; Με δυο σκηνές και ελάχιστα λόγια έδωσε στην Claire της βαρύτητα που με κάνει να θέλω να ξέρω περισσότερα για αυτήν ως άτομο, τώρα.

5. Nα αρχίσουμε να υποπτευόμαστε ποια είναι η over-reaching πλοκή ή είναι νωρίς ακόμα; Ο γυμνός τύπος δίπλα στα πτώματα πάντως στο τέλος, μου έμοιαζε υπερβολικά με τον Helo για να μην είναι αυτός.

6. To PopCulture-meter κρατήθηκε στο απόλυτο ελάχιστο από τον Whedon, και με χαροποιεί να τον βλέπω στην πορεία που χάραξε με το 'Firefly'. Αλλά η μία αναφορά που υπήρχε ήταν τόσο θεϊκή που θα συγχωρούσε ολόκληρο 'Shrek' ποπ αναφορών: Edward James Olmos! (Maximum effect αν είχατε μόλις δει το 'Battlestar Galactica'.)

7. Δείκες θεαματικότητας! Επειδή το άγχος για το αν η σειρά θα αγγίξει το potential της δεν είναι αρκετό, ας έχουμε κι άλλο ένα για πακετάκι! Η πρεμιέρα τσίμπησε κάτι λιγότερο από 5 μύρια θεατές, που ακούγεται πολύ λίγο αλλά δεν είναι. Για την ακρίβεια, στο δεδομένο timeslot και με τα συγκεκριμένα ποσοστά στο δημογραφικό ενδιαφέροντος, αν η σειρά διατηρήσει έναν τέτοιο αριθμό όχι μόνο δεν κόβεται, αλλά θα ανανεωθεί κιόλας.

8. To άφησα τελευταίο, γιατί γενικά δε μου αρέσει να γράφω κείμενα αμυντικά απέναντι σε συγκεκριμένες απόψεις, αλλά σε ένα συγκεκριμένο θέμα δε μπορώ να μην αναφερθώ, και αυτό είναι το παράπονο που έχω πετύχει στα μισά reviews, για την απουσία χαρακτήρα με τον οποίον θα ταυτιστεί ο θεατής. Εκτός του οτι η αληθινή Echo είναι αυτός ο χαρακτήρας (και ελπίζω πως το attention span του "θεατή" δεν είναι τόσο δραματικά μειωμένο που δε μπορεί να περιμένει 2-3 επεισόδια μέχρι να αρχίσει να εμφανίζεται περισσότερο η Echo κάτω από τα στρώματα προσωπικοτήτων), δεν έχω κρύψει και στο παρελθόν πως βρίσκω ιδιαίτερα προβληματική αυτή την ανάγκη για ταυτίση με κάποιον χαρακτήρα. Εδώ έχουμε μια εν δυνάμει σημαντική ιστορία που θα έχει πάμπολλα πράγματα να μας πει για την ανθρώπινη κατάσταση, και κάποιοι γκρινιάζουν επειδή το συγκεκριμένο στορι απαιτεί μια δομή ελαφρώς ανορθόδοξη (ελαφρώς!) κατά την οποία ο κεντρικός χαρακτήρας θα παραμείνει μυστήριο για μεγάλο μέρος της σεζόν. Ε, και τι με αυτό; Από όλα τα βάσιμα παράπονα που έχουν γίνει για τη σειρά (αρκετά από τα οποία προσυπογράφω) αυτό δεν είναι ένα.

9. Όχι, δεν θα κλείσω με γκρίνια. Η σειρά είναι αβέβαιη και ίσως και κάπως αποπνικτική σε σημεία, αλλά ακόμα κι έτσι με κράτησε καθηλωμένο για 50 λεπτά. Πού να γίνει και όλα όσα μπορεί να είναι, δηλαδή. Can't wait.

.