Dollhouse 1x02 'The Target'

Εντάξει τώρα;

Αν θυμάμαι σωστά μέσα από τη θάλασσα συνεντεύξεών του που έχω διαβάσει τελευταία, το επεισόδιο αυτό βρισκόταν αρχικά κάπου στο β' μισό της σεζόν (το monster of the week, προφανώς) μέχρι που κάποιος από το Fox έστειλε πίσω ένα note βασικά λίγο-πολύ στη λογική του "είστε τρελοί που έχετε τέτοιο επεισόδιο και το χώνετε εκεί πίσω; Φέρτε το δεύτερο!" Kαι προφανώς πολύ καλά έκανε, καθότι αυτό το riff πάνω στην γνωστή βασική πλοκή του 'The Most Dangerous Game' (η 2η φορά που το βλέπουμε σε show του Whedon, μετά το Slayerfest '98 του 'Homecoming') ήταν απείρως καλύτερο από τον πιλότο, και με συνοπτικές διαδικασίες μετέτρεψε το 'Dollhouse' σε show που αρχίζει να κινείται αντί απλώς να αφήνει υποσχέσεις.

Η Dushku έχει εδώ να παίξει κάτι πολύ πιο γνώριμό της και βγαίνει απείρως πιο πειστική (ή απλά λιγότερο distracting) από ό,τι ως παγερή, πληγωμένη και αποστασιοποιημένη διαπραγματεύτρια. Κυριότερα, δίνει στο a-story του επεισοδίου έναν πολύ πειστικό τόνο slasher movie, κάνοντας αυτό που ξέρει πολύ καλά, δηλαδή να δείχνει τραυματισμένη, κυνηγημένη και σταδιακά ζοχαδιασμένη. Δε μπορώ παρά να σκεφτώ πως οι Whedon/DeKnight είχαν υπόψη τους αυτήν ακριβώς την αρετή της πρωταγωνίστριάς του όταν μετέτρεπαν σε ταινία κυνηγητού το monster of the week τους.

Υποψιάζομαι πως αυτή είναι μόνο η δεύτερη από πολλές ακόμα ματιές που θα ακολουθήσουν, της σειράς πάνω σε well-established κλισέ του pop canon με θηλυκά ως θύματα. Αν η 'Buffy' ανέτρεπε τα στερεότυπα του fantasy fiction πιάνοντάς τα το ένα μετά το άλλο στις πρώτες δεκάδες επεισοδίων της, το 'Dollhouse' ενδεχομένως να επιχειρεί κάτι παρόμοιο με τις διάφορες εμετικές αντι-φεμινιστικές φράξιες της μοντέρνας αμερικάνικης μυθοπλασίας. (Και φυσικά κρατάω την ανάσα μου και για το 'Cabin in the Woods' που χωρίς αμφιβολία θα κάνει κάτι παρόμοιο.)

Ως τότε, το "The Target' ανέβασε τις ταχύτητες χοροπηδώντας έντεχνα ανάμεσα σε τρεις κεντρικές αφηγήσεις. Εκείνη της Echo που έτρεχε να ξεφύγει από τον Middleman τσακώνοντας στην πορεία διάφορα μικρά χαρίσματα, υπογραμμίζοντας έτσι την έμφυτη ικανότητά της να αφομοιώνει στοιχεία από το περιβάλλον της. Kάπως έτσι οδηγούμαστε στο κάπως τηλεγραφημένο μεν φινάλε, μέσω όμως ενός επεισοδίου που ακουμπάει με ενδιαφέροντα τρόπο τους δεσμούς εμπιστοσύνης που όλοι έτσι κι αλλιώς χτίζουμε.

Η συλλογιστική κινείται με τον ίδιο τρόπο και στα δύο ζητήματα: Η Echo προσαρμόζεται και επιβιώνει επειδή στο πολύ βασικό, default της επίπεδο έχει προδιάθεση για κάτι τέτοιο, ή επειδή έτσι γράφτηκαν οι διαταγές της; Και εμπιστεύεται τον Boyd επειδή έτσι προγραμματίστηκε ή επειδή οι δυο τους ως ανεξάρτητα όντα θα ανέπτυσσαν έναν τέτοιο δεσμό υπό οποιεσδήποτε συνθήκες; Σε κάθε περίπτωση, το πλάνο της Echo ως Μια Ακόμα Περσόνα να χάνεται στο ασανσέρ ρωτώντας τον Boyd αν θα είναι μετά κάτω για να την περιμένει, μου ράγισε λιγάκι την καρδιά.

Σε αυτό βοηθάει η δεύτερη αφήγηση του επεισοδίου, που σοφά επιλέγει να μας επανεισάγει στον κόσμο του Dollhouse μέσω του μοναδικού ίσως relatable χαρακτήρα που υπήρχε διαθέσιμο σε αυτό το σημείο, του Boyd. Τα flashbacks όχι μόνο προσφέρουν ψαχνό για το πώς ήρθε σε αυτό τον κόσμο, αλλά και προσδίδουν μια υπέροχη όσο και αόριστη αίσθηση ανθρωπιάς στη σχέση του με την Echo, κατά συνέπεια και σε αυτήν. Δανείζοντάς μας το βλέμμα του, ο Boyd (ένας στιβαρός Harry Lennix) μας έκανε να αρχίσουμε να βλέπουμε κι εμείς την Echo ως ανθρώπινο ον.

Tαυτόχρον με αυτό τον τρόπο μας συστήνεται και μέρος του backstory του Dollhouse, εξηγώντας μας περισσότερα για τον Alpha, για το ματωμένο παρελθόν της Echo, για το πρόσωπο της Amy Acker. Μέσα από μια σειρά αποτελεσματικών σκηνών, γεμίσαμε τρύπες του παρελθόντος, είδαμε με άλλο μάτι το παρόν, ζητάμε απαντήσεις για το μέλλον. Αυτό θα πει αποτελεσματική αφήγηση.

Το τρίτο σκέλος βέβαια παραμένει για την ώρα κάπως απομακρυσμένο, αλλά όχι για πολύ, υποπτεύομαι. Στο αρχικό σενάριο ο Ballard γνώριζε την Echo στα μέσα κιόλας του πιλότου, πόσο να αργήσουν τώρα οι δρόμοι τους να συναντηθούν; Σε κάθε περίπτωση, το 'Dollhouse' έχει τώρα την αμέριστη προσοχή μου, χάρη σε ένα επεισόδιο που βασικά όφειλε να είναι πιλότος αντί του 'Ghost'. Πότε θα μάθουν όλοι οτι ο Whedon πρέπει να φυλάσσεται ΜΑΚΡΙΑ από πιλότους και λοιπές πρεμιέρες;;

Eίχα και κάτι άλλα σχολιάκια, αλλά για να προλάβω να κοιμηθώ και καθόλου απόψε θα τα αφήσω, κι αν μου έρθουν επανέρχομαι. (Είχαν κατά κύριο λόγο να κάνουν με τον Topher και τα όπλα. Να και το χιούμορ σας!)

.