Dollhouse 1x02 'The Target'


Εντάξει τώρα;

Αν θυμάμαι σωστά μέσα από τη θάλασσα συνεντεύξεών του που έχω διαβάσει τελευταία, το επεισόδιο αυτό βρισκόταν αρχικά κάπου στο β' μισό της σεζόν (το monster of the week, προφανώς) μέχρι που κάποιος από το Fox έστειλε πίσω ένα note βασικά λίγο-πολύ στη λογική του "είστε τρελοί που έχετε τέτοιο επεισόδιο και το χώνετε εκεί πίσω; Φέρτε το δεύτερο!" Kαι προφανώς πολύ καλά έκανε, καθότι αυτό το riff πάνω στην γνωστή βασική πλοκή του 'The Most Dangerous Game' (η 2η φορά που το βλέπουμε σε show του Whedon, μετά το Slayerfest '98 του 'Homecoming') ήταν απείρως καλύτερο από τον πιλότο, και με συνοπτικές διαδικασίες μετέτρεψε το 'Dollhouse' σε show που αρχίζει να κινείται αντί απλώς να αφήνει υποσχέσεις.

Η Dushku έχει εδώ να παίξει κάτι πολύ πιο γνώριμό της και βγαίνει απείρως πιο πειστική (ή απλά λιγότερο distracting) από ό,τι ως παγερή, πληγωμένη και αποστασιοποιημένη διαπραγματεύτρια. Κυριότερα, δίνει στο a-story του επεισοδίου έναν πολύ πειστικό τόνο slasher movie, κάνοντας αυτό που ξέρει πολύ καλά, δηλαδή να δείχνει τραυματισμένη, κυνηγημένη και σταδιακά ζοχαδιασμένη. Δε μπορώ παρά να σκεφτώ πως οι Whedon/DeKnight είχαν υπόψη τους αυτήν ακριβώς την αρετή της πρωταγωνίστριάς του όταν μετέτρεπαν σε ταινία κυνηγητού το monster of the week τους.

Υποψιάζομαι πως αυτή είναι μόνο η δεύτερη από πολλές ακόμα ματιές που θα ακολουθήσουν, της σειράς πάνω σε well-established κλισέ του pop canon με θηλυκά ως θύματα. Αν η 'Buffy' ανέτρεπε τα στερεότυπα του fantasy fiction πιάνοντάς τα το ένα μετά το άλλο στις πρώτες δεκάδες επεισοδίων της, το 'Dollhouse' ενδεχομένως να επιχειρεί κάτι παρόμοιο με τις διάφορες εμετικές αντι-φεμινιστικές φράξιες της μοντέρνας αμερικάνικης μυθοπλασίας. (Και φυσικά κρατάω την ανάσα μου και για το 'Cabin in the Woods' που χωρίς αμφιβολία θα κάνει κάτι παρόμοιο.)

Ως τότε, το "The Target' ανέβασε τις ταχύτητες χοροπηδώντας έντεχνα ανάμεσα σε τρεις κεντρικές αφηγήσεις. Εκείνη της Echo που έτρεχε να ξεφύγει από τον Middleman τσακώνοντας στην πορεία διάφορα μικρά χαρίσματα, υπογραμμίζοντας έτσι την έμφυτη ικανότητά της να αφομοιώνει στοιχεία από το περιβάλλον της. Kάπως έτσι οδηγούμαστε στο κάπως τηλεγραφημένο μεν φινάλε, μέσω όμως ενός επεισοδίου που ακουμπάει με ενδιαφέροντα τρόπο τους δεσμούς εμπιστοσύνης που όλοι έτσι κι αλλιώς χτίζουμε.

Η συλλογιστική κινείται με τον ίδιο τρόπο και στα δύο ζητήματα: Η Echo προσαρμόζεται και επιβιώνει επειδή στο πολύ βασικό, default της επίπεδο έχει προδιάθεση για κάτι τέτοιο, ή επειδή έτσι γράφτηκαν οι διαταγές της; Και εμπιστεύεται τον Boyd επειδή έτσι προγραμματίστηκε ή επειδή οι δυο τους ως ανεξάρτητα όντα θα ανέπτυσσαν έναν τέτοιο δεσμό υπό οποιεσδήποτε συνθήκες; Σε κάθε περίπτωση, το πλάνο της Echo ως Μια Ακόμα Περσόνα να χάνεται στο ασανσέρ ρωτώντας τον Boyd αν θα είναι μετά κάτω για να την περιμένει, μου ράγισε λιγάκι την καρδιά.

Σε αυτό βοηθάει η δεύτερη αφήγηση του επεισοδίου, που σοφά επιλέγει να μας επανεισάγει στον κόσμο του Dollhouse μέσω του μοναδικού ίσως relatable χαρακτήρα που υπήρχε διαθέσιμο σε αυτό το σημείο, του Boyd. Τα flashbacks όχι μόνο προσφέρουν ψαχνό για το πώς ήρθε σε αυτό τον κόσμο, αλλά και προσδίδουν μια υπέροχη όσο και αόριστη αίσθηση ανθρωπιάς στη σχέση του με την Echo, κατά συνέπεια και σε αυτήν. Δανείζοντάς μας το βλέμμα του, ο Boyd (ένας στιβαρός Harry Lennix) μας έκανε να αρχίσουμε να βλέπουμε κι εμείς την Echo ως ανθρώπινο ον.

Tαυτόχρον με αυτό τον τρόπο μας συστήνεται και μέρος του backstory του Dollhouse, εξηγώντας μας περισσότερα για τον Alpha, για το ματωμένο παρελθόν της Echo, για το πρόσωπο της Amy Acker. Μέσα από μια σειρά αποτελεσματικών σκηνών, γεμίσαμε τρύπες του παρελθόντος, είδαμε με άλλο μάτι το παρόν, ζητάμε απαντήσεις για το μέλλον. Αυτό θα πει αποτελεσματική αφήγηση.

Το τρίτο σκέλος βέβαια παραμένει για την ώρα κάπως απομακρυσμένο, αλλά όχι για πολύ, υποπτεύομαι. Στο αρχικό σενάριο ο Ballard γνώριζε την Echo στα μέσα κιόλας του πιλότου, πόσο να αργήσουν τώρα οι δρόμοι τους να συναντηθούν; Σε κάθε περίπτωση, το 'Dollhouse' έχει τώρα την αμέριστη προσοχή μου, χάρη σε ένα επεισόδιο που βασικά όφειλε να είναι πιλότος αντί του 'Ghost'. Πότε θα μάθουν όλοι οτι ο Whedon πρέπει να φυλάσσεται ΜΑΚΡΙΑ από πιλότους και λοιπές πρεμιέρες;;

Eίχα και κάτι άλλα σχολιάκια, αλλά για να προλάβω να κοιμηθώ και καθόλου απόψε θα τα αφήσω, κι αν μου έρθουν επανέρχομαι. (Είχαν κατά κύριο λόγο να κάνουν με τον Topher και τα όπλα. Να και το χιούμορ σας!)


.

10 σχόλια:

  1. Που είναι το post-σχόλιο για τα Oscar? Ψήνεται?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Το επεισόδιο μάμησε και έσπειρε, έτσι απλά! Εμένα μου άρεσε και ο πιλότος αλλά διάολε, αυτό ήταν ακόμα καλύτερο!

    Let the good times roll, babe!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Δεν ξέρω βρε guys, όλα τα hints and tips με τα flashbacks κλπ ήταν όντως άψογα αλλά το κυρίως επεισόδιο με τον τύπο με το τόξο ήταν απλά φοβερά κλισέ... Εξυπηρετησε βέβαια την αφήγηση σε ότι αφορά τη σχέση της Echo με τον προστάτη της αλλά, θα ήθελα να τα δω όλα αυτά γύρω από ένα πιο ενδιαφέρον πλαίσιο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Σωστός ο ghost writer. Nice που μας έδειξαν background και παρελθόν του Dollhouse, ανάπτυξη του χαρακτήρα του "προστάτη", που η Echo καταλαβαίνει όλο και περισσότερα. Κατά τα άλλα, η όλη φάση με τον τοξότη, κλισέ με μπόλικες μπούρδες με βέλη-σφαίρες. Πολύ βελτιωμένο σε σχέση με τον πιλότο, αλλά περιμένω ακόμα πιο πολλά πράγματα. Αν μη τι άλλο λίγο παρελθόν του Ballard, και flashbacks με τον Alpha στο Dollhouse. Έχει πάντως potential σαν σειρά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ήταν καλό το επεισόδιο. Δεν με συντάραξε πάλι, αλλά ήταν καλύτερο από το πρώτο οπότε σε αντίθεση με την τηλεθέαση το δικό μου ενδιαφέρον αυξάνεται. Από την άλλη το ότι η σειρά είναι επικεντρωμένη πάνω στην Ντούσκου είναι μάλλον το μεγαλύτερο μειονέκτημά της. Δεν έπεισε πάλι ούτε σαν drone ούτε σαν εν δυνάμει απειλή και όπως έχει χάσει και κιλά δεν θα έπειθε καν αν της έδιναν να παίξει τον χαρακτήρα της Faith. Μιλάμε δεν μπορεί ούτε να τρέξει σωστά για να πείσει πως τώρα είναι αθλητικό κορίτσι που έχει φάει τα βουνά με το κουτάλι.

    Και μετά κάθομαι και βλέπω που λέτε την Summer Glau στην άλλη σειρά του καναλιού και τουλάχιστον πείθει και σαν ψυχρό drone αλλά και σαν απειλητικό ον. Ίσως να μην έχει μεγάλο ρεπερτόριο και αυτή αλλά δυο πράγματα μπορεί να τα κάνει καλά. Τελικά ο Whedon έπρεπε να πάει πάσο στην πρόταση της Ντούσκου και να πήγαινε πακέτο με την Glau τις ιδέες του στο HBO... Εκεί που 12-13 επεισόδια θεωρούνται κύκλος και μπορούν να πετάξουν και λίγο περισσότερο σεξ.

    ΥΓ
    Ο Middleman ήταν καλός. Κρίμα γι'αυτήν την πολύ αστεία σειρά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ε, τώρα σε 2 μήνες που θα κοπούν και τα δύο* μπορεί όντως να πάρει την Glau και να πάνε στο ΗΒΟ το οποίο θα έκανε κρα για τα 4 μύρια θεατών που θα κουβαλήσει μαζί του ο Whedon, και δε θα του ζαλίσει και τα συκώτια για το πώς πρέπει να αναπτύσσει τις ιδέες του.

    (*) Στην πραγματικότητα δεν είμαι καθόλου σίγουρος οτι το 'Dollhouse' είναι καταδικασμένο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Τελικά τα είδα και τα δύο μαζί σήμερα. Σαφώς καλύτερο το "The Target" από τον πιλότο. Δείχνει ότι έχει δυνατότητες για κάτι πολύ καλό αλλά προς το παρόν το λες καλούτσικο… αξίζει να δω πως θα εξελιχθεί! Οι περιπέτειες της Echo προφανώς έχουν ως σκοπό να μας βάλουν στο κλίμα και δουλεύει καλά μέχρι στιγμής αλλά το καλύτερο μέρος ήταν τα flash backs του Boyd. Ο Ballard σαν χαρακτήρας δεν με έχει πείσει και στο Target δεν νομίζω ότι έδενε και τόσο πολύ η ιστορία με τις άλλες δύο… ειδικά αυτό το άσχετο με τη γειτόνισσα!

    Αν δεν είχες παθιαστεί (@ dark tyler) δεν θα την είχα δει… άξιζε πάντως!

    Του ήρθε κανενός η ταινία Island βλέποντας το;;;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Εγώ πάντως βλέποντας το dollhouse και μη όντως φαν του Whedon με εξαίρεση το Serenity που όμως δεν με τρέλανε (please don't lynch me) α. βαρέθηκα β. διαπίστωσα μηδέν originality. Και επειδή έχω ακούσει διάφορους να λένε περί ομοιότητας με το Alias, εγώ θυμήθηκα κάτι παλαιότερο που αν και κομμάτι της πολύ κακής δεκαετίας για την US TV (the 1990s) είχε 5-10 σεναριακές εκλάμψεις και 2-3 πρωτότυπες στιγμές. Το όνομα αυτής: The pretender.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Δε ξέρω αλλά το δεύτερο επεισόδιο μου θύμισε πολύ έντονα Lost και μάλιστα κάτι από την πρώτη σαιζόν του!! Όλη η ιστορία επικεντρωμένη σε έναν ήρωα, flashbacks γύρω από αυτόν που υπογραμμίζουν την προσωπικότητα και τον χαρακτήρα του, ήρωες από το παρελθόν και πως εξελίσσεται ο ρόλος τους στο μέλλον πάντα σε σχέση με τον βασικό πρωταγωνιστή, μια μυστήρια απειλή που τους τρομοκρατεί και τους δολοφονεί και κάποιος που ψάχνει τον μυστηριώδη τόπο μετά μανίας και δεν τον βρίσκει!!!

    Πάντως πολύ καλή η σειρά, με εξαιρετική δυναμική και πολλά υποσχόμενη. Η Echo στήνει έναν πολύ ενδιαφέροντα ρόλο που θα έχει ενδιαφέρον να ανακαλύπτουμε σταδιακά, ταυτόχρονα με την ίδια που θα συλλέγει κομμάτια του εαυτού της.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. sorry, alla xalia ta flashbacks, den ta eixan desei kala me ti nafigisi pera apo ena duo simeia, opote ta transitions itan teleiws jarring tisd perissoteres fores.

    p.s. poso sigoura meros tou Dollhouse ine i typiki amerikanida geitonissa tou mpatsou, me tis pites!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή