Things I don't like right now, Three: 'Buffy the Vampire Slayer, Season 8'

Όταν βγήκε η one-shot σαχλαμάρα του Jeph Loeb επέλεξα να την αγνοήσω αφού δεν έκανε και τίποτα για τη μυθολογία της 8ης σεζόν. Αλλά μετά ήρθε το τεύχος της Jane Espenson που είναι μεν από τις καλύτερες τηλεοπτικές συγγραφείς αλλά δε σημαίνει πως θα ήταν ικανή να μεταφέρει τις ικανότητες και σε ένα μέσο διαφορετικών αναγκών. Όμως το πρόβλημα δεν ήταν μόνο στον κακό ρυθμό και την άτσαλη σκηνοθεσία: η κατεύθυνση ήταν πολυπαιγμένη, κουρασμένη, και απότομη. Οι καλοί παρεξηγούνται από το κοινό αίσθημα και οι κακοί είναι το cool new thing; Αλήθεια; This satire has no bite, darling.

Ό,τι αμφιβολία μπορεί να είχα σχετικά με το αν είναι θέμα ενός-δύο τευχών ή γενικότερο, εξανεμίστηκε με το τρίτο σερί clunker τεύχος (#22, 'Swell'), όπου ο Steven DeKnight παραδίδει το τελειωτικό χτύπημα: υπερεπεξηγηματικοί διάλογοι, απλοϊκά συναισθήματα, γελοία -στα όρια της κωμικής- υπερβολή όχι μόνο στη μετάδοση αλλά και στο ίδιο το μεταδιδόμενο μήνυμα. Δε μπορεί να είναι τυχαίο πως η ανθρωπιά των τευχών του Whedon, η coolness του Faith/Giles spy thriller του Vaughan και η ευαίσθητη φαρκομωδία ηθών του Goddard έχουν δώσει τη θέση τους σε μια συγχυσμένη μυθολογία τώρα που ο 'executive producer' έχει τα χέρια του γεμάτα με το 'Dollhouse' και το 'Cabin in the Woods'. Η 8η σεζόν έχει μετατραπεί σε κάτι που λες και βγήκε από τις σελίδες του 'Amazing Spider-Man': στραβά αρμενίζουμε, κοινώς.

.