This week in Action

Ορκίζομαι οτι προσπάθησα 2 φορές να ξεκινήσω το 4ο volume 'Heroes' αλλά αφού το μετάνιωσα και τις 2, τελικά απλά διέγραψα το αρχείο απείραχτο. I just don't care. Όταν με το καλό έρθει ο Fuller, το ξανασυζητάμε. Eπίσης, είδα και διασκέδασα το '24' και αυτή την εβδομάδα, αλλά έχουν περάσει 3-4 μέρες και ειλικρινά δε θυμάμαι απολύτως τίποτα για το επεισόδιο. E, και για το 'Chuck' τα είπαμε.

Οπότε απλώς σχόλια για 'Fringe' και 'Life' μετά το άλμα.

~-~

Fringe, 1x13 The Transformation: Έτσι μπράβο. Με κουράζει, ομολογώ, αυτό το pattern (hee-hee) των 3 επεισοδίων-μάπα ακολουθούμενα από ένα δυνατό, αλλά για επεισόδια σαν αυτό εδώ, χαίρομαι που συνεχίζω και δίνω ευκαιρίες στη σειρά. Όχι πως ήταν τίποτα το συγκλονιστικό, και ούτε έμπαινε ιδιαιτέρως σε χωράφια της μυθολογίας, απλά ήταν ένα πολύ-πολύ καλοφτιαγμένο επεισόδιο. Δεν λέω τίποτα καινούριο τώρα, αλλά το teaser ήταν εκπληκτικό για μια ακόμα φορά, μπαλαντζάροντας τέλεια ανάμεσα στον τρόμο, την αγωνία και, ας είμαστε ειλικρινής, το tongue-in-cheek. (Did you see that creature;!)

Το φοβερό ήταν οτι από εκεί κι έπειτα δεν εξαντλήθηκε, όπως συνήθως συμβαίνει. Η μετά θάνατον αθώωση του πράκτορα Scott σε συνδυασμό με τα σταθερά ζαλιστικά πλάνα εντός της δεξαμενής, την spooky σκηνή που η ανάμηση μιλάει στην Olivia για πρώτη φορά και το τέλος της μνημο-σχέσης τους έκανε για ένα ωραίο προσωπικό focus πάνω στην Olivia, μετατρέποντας τα όποια νέα ερωτηματικά σχετικά με τη συνωμοσία και την Massive Dynamic να μας νοιάζουν κάτι λίγο, αντί να πρόκειται απλώς περί απρόσωπων ανδρείκελων που κρατάνε ένα παγωμένο πτώμα στο ψυγείο τους. Good stuff, αυτή την εβδομάδα. Σε κανά μήνα πάλι...;

~-~

Life, 2x13 Re-Entry: Ομοίως πολύ καλό επεισόδιο και για τη νέα μου λατρεία, το οποίο βέβαια σε αντίθεση με το 'Fringe' δεν πρόκειται περί εκπλήξεως. Εκτίμησα ιδιαίτερα το πώς η σειρά δεν έκανε και μεγάλο θέμα την ταυτότητα του εκτελεστή του Crews, ούτε επιχείρησε να το τραβήξει για μισή σεζόν. Δυο μισόλογα του Charlie, και καταλάβαμε όσα έπρεπε να καταλάβουμε. Ούτε κουραστικό exposition, ούτε μασημένοι παραλληλισμοί, ούτε τίποτα. Όλα στο βαθμό που πρέπει.

Βοηθούσε βέβαια και το δυνατό a-story με τους λάτρεις της περιπέτειας που σκοτώνονταν μεταξύ τους, και βοήθησαν και τα πάντα αποστομωτικά visuals που προσφέρει η σειρά (το αεροπλάνο στη μέση του δρόμου, για αρχή). Αλλά βασικά είναι υπέροχο που έχουμε ξανά πίσω (για όσους το έβλεπαν από πριν) ή απλώς για πρώτη φορά σε εβδομαδιαία βάση (για εμένα και όποιον το ξεκίνησε πρόσφατα) την εκπληκτική χημεία των Crews/Reese. Να δούμε τώρα αν η σειρά θα βρει και κάτι για να κάνει ο Adam Arkin ή απλά θα αρκεστεί σε περιστασιακές χαριτωμενιές όπως αυτού του επεισοδίου όπου επιτέλους ο Ted βρίσκει ενθουσιώδες κοινό στη φυλακή. Και, in pure Charlie/Zen fashion, κάθεται και τις τρώει κιόλας.

.