The XLIII: Half-time show

Το περασμένο weekend ήταν εκείνη η πολυαναμενόμενη στιγμή κάθε τηλεοπτικής σεζόν για το απόλυτο αμερικάνικο υπερθέαμα, το Super Bowl. Μια pop culture παράδοση τόσο γερή και παραδοσιακή που δεν έχει ποτέ την παραμικρή σημασία ποιοι στέκονται αντίπαλοι, ποιος τραγουδάει στο ημίχρονο, ποια σποτάκια θα συζητιούνται την επόμενη, ποια σειρά θα λάβει το post-Super Bowl spotlight κι αν θα το δικαιολογήσει ποιοτικά. Τίποτα από αυτά δεν μετράει: όλη η Αμερική θα παρακολουθήσει, όπως και νά'χει. Και κάθε χρόνο κι εγώ μια ματιά τη ρίχνω στο όλο event, ξεκινώντας από το show του ημιχρόνου.

Αφού προσπεράσω το γεγονός οτι για πρώτη φορά φέτος αποφάσισα να παρακολουθήσω και το ίδιο το Super Bowl εκτός από όλα του τα περιφερειακά (ΚΑΙ ΠΩΡΩΘΗΚΑ*), ας πούμε δυο λόγια τον Boss, ε; Ο Springsteen πήρε επιθετικά τον έλεγχο του κοινού με τις πρώτες του λέξεις (όπου μας διέταξε να παρατήσουμε τα dips και να ανεβάσουμε την ένταση) και μας κράτησε για όλο του το 12λεπτο. Ούτε στιγμή δεν έχασε την αμέριστη προσοχή μου (εκτός από όταν συνειδητοποίησα οτι αυτός που τραγούδαγε δίπλα του όλη την ώρα ήταν ο Sylvio από τους 'Sopranos' και αφαιρέθηκα για λίγο), από το πρώτο του slide επί σκηνής που φρέναρε μόνο πάνω στην κάμερα, μέχρι το τελευταίο στριφογύρισμα της κιθάρας γύρω από το λαιμό του. Φανταστικό half-time show, και αν και ο Prince παραμένει ακόμα στην κορυφή της σχετικής λίστας, ο Bruce είναι αμέσως εκεί κοντά.

(Μόλις βρω λίγο χρόνο θα γράψω για τα commercials -αν υπάρχουν αρκετά ενδιαφέροντα- και για το Super Bowl επεισόδιο του 'Office'.)

(* Σκεφτείτε τώρα πέταγμα σαν ελατήρια με τις απαραίτητες φωνές σε πακετάκι, 5.30 το πρωί, σαν αντίδραση στις αλεπάλληλες ανατροπές και συγκινήσεις του τελευταίου τετάρτου. Μεγάλες στιγμές!)

.