Grey's Anatomy & Skins: Best in soap

To Galactica μου πήρε το χρόνο που θα έτρωγε το ποστάρισμα όλων των σειρών της εβδομάδας, οπότε better late than never σχόλια για Grey's Anatomy & Skins ακολουθούν.

~-~

Grey's Anatomy 5x18 'Stand By Me': Είμαι στα όρια του να συγχωρήσω τα πάντα σε αυτή τη σεζόν, με το απίθανο σερί που πάει να χτίσει προς το season finale. Το τελευταίο δεκάλεπτο με είχε να κλαίω σκηνή παρά σκηνή, μαρκάροντας την 3η βδομάδα σερί που με παίρνουν τα ζουμιά με το show. Συγκεκριμένα οι σκηνές της Cristina και η εσωτερική της μάχη με το τεράστιο βάρος που πέταξε στους ώμους της η Izzie μου φάνηκαν ό,τι πιο αληθινό έχει κάνει η σειρά φέτος- το payoff φυσικά ήρθε ως απόλυτα κερδισμένο, με όλη την ομάδα των φίλων της Izzie να στέκονται στο πλευρό της, έτοιμοι όλοι να αντιμετωπίσουν τις πιθανότητες. Αυτό το μάζεμα φίλων μου έφερε στο μυαλό μεγάλες season finale στιγμές fantasy σειρών με τους ήρωες έτοιμους να τεθούν απέναντι σε κάποιον εχθρό.

Μέτρα και το υπαρξιακό του Derek, που περιέργως δε μοιάζει καθόλου 'υποχρεωτικό' και στην πραγματικότητα με ψιλοκαθήλωσε κιόλας χάρη στον τρόπο που έφερε τον Owen και την Callie μέσα στον ίδιο κύκλο. Η κρίση του Derek συνέπεσε με την κρίση του Chief, η Meredith έξαφνα μοιάζει με κανονικό άνθρωπο (αν και ομολογουμένως αυτό ισχύει για όλες τις σκηνές της με τον Derek από τότε που οριστικά τα βρήκαν πέρσι), ο George όχι μόνο πήρε πάνω από ένα λεπτό air-time αλλά υπήρξε και σημαντικός για την Izzie, και τέλος συγγνώμη, αλλά ό,τι σκηνή ενέπλεκε τον ασθενή με το στόμα-για-μάγουλο με τους ιντερνετικούς φίλους του με είχε στα όρια του πλαντάγματος.

Ειλικρινά, είναι στιγμές που αυτή η σειρά δείχνει πόσο μεγάλη καρδιά έχει και θες να ξεχάσεις τα εγωκεντρικά rants συχνά αντιπαθητικών χαρακτήρων και όλα τα σεξ με φαντάσματα και όλα αυτά τα γελοία. Μέχρι που τα ξανακάνουν, αλλά αυτό δεν είναι της ώρας.

~-~

Skins 3x09 'Katie and Emily': Καθώς μια ακόμα απίθανη σεζόν οδεύει στο φινάλε της, όλες οι πλοκές φυσικά κλιμακώνονται με τρόπο ταιριαστά και αναμενόμενα over the top, σε ένα φανταστικό επεισόδιο που έντεχνα αφήνει τις δύο δίδυμες αδερφές να γλυστρήσουν για λίγο η μία στην ταυτότητα της άλλης για να ανακαλύψουν όλους τους τρόπους με τους οποίους μοιάζουν και ταυτόχρονα διαφέρουν ριζικά. Κάνοντας έτσι ένα έξοχο case υπέρ του οτι ο καθένας μας μπορεί να ανακαλύψει στοιχεία του εαυτού του φορώντας περσόνες που δεν είχε διανοηθεί ποτέ πως θα του ταίριαζαν.

Ταυτόχρονα υπέροχα ευαίσθητη ιστορία για την εύθραστη όσο και τρυφερή -στην καρδιά της- σχέση ανάμεσα σε δύο εκ διαμέτρου αντίθετες κοπέλες που ως αδερφές αγαπούν η μία την άλλη με τρόπο αβέβαιο αν και όχι πάντοτε ανιδιοτελή. Mε την οικογένειά τους, έναν μοναδικά πλασμένο κόσμο με γονείς-καρικατούρες όπως μόνο το Skins ξέρει να δημιουργεί.

Το φινάλε έσπειρε φυσικά, καθώς τι είναι ένα year-capping σχολικό πάρτι χωρίς λίγες γροθιές. Για αλλαγή όμως, τα πάντα εδώ ήταν γένους θηλυκού, ενώ μπόνους πόντοι προήλθαν από την πιο σωστά συναισθηματική χρήση τραγουδιού των Glasvegas στην ιστορία. (Που φαντάζομαι δεν είναι και τρομερά μεγάλη, ΟΚ, but still.)

Και για όποιον νομίζει οτι αυτό είναι το resolution, ας περιμένει καλύτερα και το season finale της Πέμπτης, του οποίου το ποιητικό και αφαιρετικό preview με καθήλωσε με τρόπο που μόνο τα trailers ταινιών του JJ Abrams καταφέρνουν να κάνουν. Δεν έχω την παραμικρή ιδεά πού το πάνε το θέμα της -παντελώς απούσας από αυτό το επεισόδιο- Effy. Can't wait.

.