Dollhouse 1x06 'Man on the Street'

We have a show.

Με αφορμή και το τέλος του Battlestar Galactica την ίδια βραδιά με την επί της ουσίας πρεμιέρα της νέας σειράς του Joss Whedon (διότι ακριβώς ως πρεμιέρα θα θυμόμαστε αυτό το επεισόδιο), έχει φουντώσει μια συζήτηση για το κατά πόσο είναι σημαντικό το να έχει ο δημιουργός μια έστω γενική ιδέα της μυθολογίας της σειράς του οταν ξεκινάει να γράφει μυστήρια και ανατροπές. Χωρίς να θέλω να επεκταθώ ιδιαίτερα σε κάποιο μάθημα τηλεοπτικής ιστορίας, οι σειρές που θεωρείται πως θεμελίωσαν αυτό που σήμερα έχουμε στο μυαλό μας ως show μυθολογίας, ήταν τα Twin Peaks, The X-Files, Babylon 5 και φυσικά η Buffy του Whedon.

Εξαιρώντας το πρώτο από κάθε σχετική συζήτηση (για διάφορους λόγους- αρχικά ο Lynch είναι ο Lynch και το τι έκανε με το μυστήριο μέσα στο κεφάλι του μάλλον ελάχιστη σημασία τελικά, πόσο μάλλον για το γεγονός οτι τη σειρά του περισσότερο ως πρόγονο του Desperate Housewives μπορείς να τη δεις, παρά του Battlestar Galactica), θα θυμήσω απλά οτι από τις άλλες τρεις σειρές, η μόνη της οποίας η υστεροφημία υπήρξε ποτέ συζητήσιμη είναι τα X-Files, των οποίων μια σημαντική περίοδος ετών υπέφερε πολύ προτού βρει και πάλι έναν ρυθμό προς το τέλος (ή δίχως ποτέ να ξαναβρει ρυθμό, σύμφωνα με μεγάλη μερίδα του κοινού). Πολύ απλά, τα X-Files σήμερα θα είχαν κοπεί στην πρώτη τους σεζόν.

Το trend συνεχίζεται μέχρι και σήμερα (με το Galactica να βρίσκεται σε μια περίεργη και ιστορικά ψιλομοναδική θέση κάπου ενδιάμεσα στον σχεδιασμό του Whedon ή ενός Lost ή ακόμα και ενός CSI και στο βαράμε στον τοίχο κι ό,τι μας βγει σκεπτικό σειρών από το 24 και το Alias μέχρι το Prison Break και το Heroes) και ο λόγος που τα αναφέρω όλα αυτά είναι διότι αν πρέπει να πάρω θέση, νομίζω είμαι πλέον πεπεισμένος οτι το να ζωγραφίζεις γραμμές δίχως να έχεις ιδέα τι συμβολίζουν δεν είναι καλή τακτική. Στην πράξη, πλέον. Ιστορικά. Και αφορμή για όλα αυτά είναι το δεκάλεπτο εκεί λίγο μετά τη μέση του 'Man on the Street' όπου όλο το Dollhouse πλέον αλλάζει και γίνεται μια διαφορετική σειρά.

Αναφέρομαι φυσικά στις back-to-back σκηνές της συνάντησης της Echo και του Ballard στο κινέζικο και της Mellie καθώς ενεργοποιείται στιγμιαία από την Adele για να δολοφονήσει τον χειριστή/βιαστή της Sierra. Το κατά πόσο η Mellie ήταν όντως Κούκλα ή όχι ήταν αντικείμενο speculation από την αρχή της σειράς, αλλά όπως συχνά αποδεικνύει στην πράξη ο Whedon, σημασία δεν έχει η Ανατροπή αλλά το τι φέρνει αυτή στην ιστορία και στους χαρακτήρες. Εδώ ο Whedon έπλεξε έναν ιστό παράλληλων ιστοριών μέσα στο ίδιο επεισόδιο, ξηλώνοντάς τον μεμιάς σε αυτές τις σκηνές. Θυμηθείτε λίγο οτι μέχρι την περασμένη βδομάδα αυτή ήταν η σειρά που μας είχε όλους να γκρινιάζουμε επειδή ήταν procedural.

Πιάνοντάς το λίγο από την αρχή, και επιστρέφοντας στη θεώρηση του επεισοδίου ως έναν περίπου νέο πιλότο, θα πρέπει να σημειώσουμε την επιστροφή στο θεμελιώδες δίλημμα της σειράς και του πώς εδώ επαναπαρουσιάζεται μέσα από πολλαπλές οπτικές. Τα talking heads έκαναν καλή δουλειά στην casual αναφορά αρκετών μορφών καταπίεσης και ελέγχου στην κοινωνία, βάζοντας σε ένα συχνά ανατριχιαστικό πλαίσιο της αρχική ιδέα του show. Πολλοί από τους προβληματισμούς παρουσιάστηκαν και μέσα στην αφήγηση του επεισοδίου, ραμμένοι ιδανικά επάνω στην ιστορία που επιτέλους είπε ο Whedon. Ο βιασμός της Sierra δεν ήταν παρά μία μόνο -η πιο τραγική ως τώρα, στα σίγουρα- ενσάρκωση όλων όσων συμβολίζει το dollhouse. Kαι το Dollhouse.

Το "ποιος ελέγχει ποιον" αποκτά βαρύνουσα σημασία όταν εμφανίζεται σε μια σειρά όπου θεωρούσαμε λίγο-πολύ established την απάντηση και δεν περνάμε κάθε act κάθε επεισοδίου με κάποια 'ανατροπή' που 'αλλάζει ό,τι ξέραμε'. Η πληροφορία οτι το dollhouse δεν είναι παρά ένα μόνο τμήμα ενός οργανισμού, και η λειτουργία του όπως την έχουμε γνωρίσει του δεν είναι ο σκοπός του, παρά μόνο το χαρτζιλίκι του, αλλάζει πλήρως τη σειρά. Υπάρχει ένας insider. Θέλει κι εκείνος να μάθει για ποιον δουλεύει. Συνάπτει μια λεπτή συμμαχία με τον Ballard. Ξαφνικά η αναζήτηση του Ballard δεν είναι απλά το b-story ενός τύπου που κυνηγάει με ρυθμούς χελώνας να ξετυλίξει τη μυθολογία του show ενώ εμείς παρακολουθούμε ακίνδυνες ιστορίες με αρχή, μέση και τέλος, την άλλη βδομάδα ξανά τα ίδια. Ξαφνικά η αναζήτηση του Ballard γίνεται το show. Kαι δε θα ήταν πθανό αυτό αν δεν είχε υπάρξει αρχικά σχεδιασμένο κατά αυτό τον τρόπο, ή αν ο Whedon δεν ήξερε πού το πάει στη συνέχεια. (Και είναι εμφανές οτι ξέρει.)

(Ταυτόχρονα, είναι τυχαίο οτι το μακράν καλύτερο επεισόδιο της σειράς μέχρι σήμερα ήταν το μόνο που είχε την Dushku ως β' χαρακτήρα; Λέω τώρα.)

Ποιος είναι τώρα αυτός ο Deep Doll Throat; Οι πρώτες σκέψεις επιστρέφουν στην ίδια την DeWitt-- δεν είναι τυχαίο νομίζω οτι η αποκάλυψη αυτή συνέβη στο ίδιο επεισόδιο που η puppet master του dollhouse μας πληροφορεί όχι μόνο οτι έχει ανώτερους, αλλά και οτι έχει αμφιβολίες και σκέψεις σχετικά με το ποιος είναι ο ρόλος της στο grand scheme. Το οτι έχει μια undercover doll στα κρυφά ακόμα και από τον Dominic με βάζει σε υποψίες. Γιατί; Ποιο είναι το δικό της endgame; Θέλει να ξεφύγει και από τη δική του ματιά; Aνεξάρτητα από τις ερωτήσεις, ήταν ένα τέλειο δίπτυχο σκηνών, με κοφτό μοντάζ, ωραία χρήση μουσικής, το ένα τίναγμα μετά το άλλο, και κυρίως μια ΑΠΙΘΑΝΗ σκηνή μάχης. Που σίγουρα δεν έφερε μόνο στο δικό μου νου μεγάλες στιγμές Buffy circa season 3.

Και επειδή πρόκειται για Whedon, η δράση και οι αποκαλύψεις (και το χιούμορ! "Porn...!") συνοδεύτηκαν από δυο-τρία αληθινά ενδιαφέροντα συναισθηματικά arcs. Πέρα από το προφανές, του τι συνέβαινε με τη Sierra στις κρυφές γωνίες του κουκλόσπιτου (και το έξοχο play του Boyd), είναι λάθος που βρέθηκα να νοιάζομαι τόσο πολύ για τον sleazebag που τόσο αποτελεσματικά έπαιξε ο Patton - Ratatouille- Oswalt; Yπό μία έννοια περικλειόταν στο σύντομο στόρι του όλο το ηθικό γκρίζο της οργάνωσης του dollhouse, και της ίδιας δηλαδή της σειράς.Η σκηνή του Mynor με τον Ballard έφερε στην επιφάνεια τις δυνάμεις που ενδεχομένως κινούν τον Ballard- δυνάμεις που λίγο-πολύ κινούν όλους μας να κάνουν οτιδήποτε.

Η τελευταία σκηνή του συγκινητικού μοντάζ στο φινάλε έβαλε την τελευταία λέξη σε ένα complex, συναισθηματικό και αγωνιώδες επεισόδιο: o Joel Mynor αγκαλιάζει την Echo-ως-Rebecca του, για την επέτειο που δεν είχε ποτέ, αποτίοντας φόρο τιμής σε μια από τις ελάχιστες (αν όχι τη μοναδική) γωνίες της μνήμης του που σημαίνουν ακόμα κάτι αληθινό. Και μετά κοιμήθηκε μαζί της.

.