House / 24 / Skins

Ξέρω οτι έχουν μείνει πίσω οι κωμωδίες και 2-3 άλλα shows, αλλά με αυτό το ποστ είμαι ΟΚ για την ώρα σχετικά με τα χρωστούμενα. Για τα υπόλοιπα ελπίζω να κάνω catch-up posts μέχρι το weekend που λογικά θα είμαι λίγο πιο χαλαρός, για την ώρα πάμε δυο λόγια για House, 24 και Skins.

~

House 5x17 'The Social Contract': Ωραία, καλό επεισόδιο για να το ξαναπιάσω. Δεν έχω κάτι φοβερό να γράψω, απλά οτι ακόμα και το πιο συνηθισμένο επεισόδιο της σειράς θα με κρατήσει παλουκωμένο αν είναι τόσο εστιασμένο στον House, στη σχέση του με τον Wilson, και με ασθενή-μεταφορά που να παίζεται από κάποιον ηθοποιό τόσο καλό και αγαπημένο όσο τον Jay Karnes. Θεματικά δεν ήταν κάτι που δεν έχουμε συναντήσει ξανά 8,000 φορές, αλλά ακριβώς το οτι ήταν καλό παρά την απουσία αίσθησης καινοτομίας, πρέπει να κάνει τους σεναριογράφους να αναρωτιούνται γιατί δεν κάνουν κάτι τέτοιο συχνότερα φέτος.

Γιατί η γοητεία της σειράς πάντα θα βρίσκεται σε φάρσες σαν αυτή όπου ο House φωνάζει την Cuddy μπροστά στον ασθενή που δε μπορεί να συγκρατήσει την αλήθεια, ή όπου βάζει τον Taub να του αποδείξει οτι ξέρει να παίζει racquetball, ή που πολύ απλά θα φέρει τον εαυτό του στη θέση του ασθενή του. (Και θα βάλει τον Kutner να κάνει αναφοράρα στο Harry Potter!) Το οποίο ακούγεται κατακουρασμένο, αλλά δεν είναι και ποτέ δε θα γίνει, γιατί ο Hugh Laurie πάντα βρίσκει τρόπους να κάνει συναρπαστική την παθολογία του House, σε αντίθεση με όλους τους άλλους ηθοποιούς/χαρακτήρες αυτής της σειράς. Οι οποίοι είναι τόσο καλύτερα τα πράγματα όταν περιορίζονται στους δευτεροτριτεύοντες ρόλους για τους οποίους ο θεός της τηλεόρασης εξαρχής τους είχε πλάσει. Καλό, καλό επεισόδιο.

(Και για την θεαματικότητα, που σχολιάστηκε σε άλλο ποστ, δεν είναι κάτι συνταρακτικό πλέον. Η σειρά έτσι κι αλλιώς είχε χάσει σημαντικό κομμάτι τηλεθέασης φέτος όπως και οποιοδήποτε μη-CBS show, και ήταν λογικό οτι με την είσοδο του Dancing With the Stars στο παιχνίδι θα έχανε ακόμα περισσότερο. Εντάξει.)

~

24 7x13: Υποθέτω αυτός ήταν όσο καλός τρόπος για να φύγει ο Bill όσο γινόταν, αλλά και πάλι ρε γαμώτο, κρίμα. Είχε καιρό να πεθάνει στο 24 κάποιος αληθινά αγαπημένος χαρακτήρας και μάλλον είχα αρχίσει να συνηθίζω στην ασφάλεια. Όμως η αλήθεια είναι οτι αυτό το μίνι-στόρι με την κατάληψη του Λευκού Οίκου ήθελε κάποιον να πεθάνει για να το θυμόμαστε στο μέλλον ως "Όταν πέθανε ο Τάδε στην κατάληψη του Λευκού Οίκου", και τουλάχιστον χαίρομαι που δεν ήταν ο Aaron.

O οποίος ο Aaron έπιασε τρελές φιλίες με την κόρη Taylor σε βαθμό που, όταν αυτή ξεσπάθωσε απέναντι στον Ethan για την εκδίκηση που θέλει να πάρει κτλ κτλ, ένα λαμπάκι μέσα μου άναψε, το ίδο που άναβε στις σκηνές του Dutch με τον Billings στο The Shield, το Λαμπάκι Spin-off με λίγα λόγια. (FX, Shawn Ryan, ακόμα περιμένω by the way.) Kαι ωραίος τρόπος για να tease-άρουν τις μοίρες των Logans. Δε μας έφτανε που είμαστε στο σκοτάδι για τον Charles, τώρα θα ανησυχούμε και για την Martha; Μήπως ετοιμάζεται κι άλλη τηλεταινία, The Logans; Tελοσπάντων, καλό επεισόδιο, ο Jon Voight δίνει κι άλλα δείγματα villainous απολαυστικότητας που ποτέ ξανά δεν έχουμε δει σε αυτή τη σειρά, αλλά ελπίζω αυτό το framing of Jack Bauer να μην πολυτραβήξει γιατί είμαι too old for this ship.

~

Skins 3x07 'JJ': Και, το κάνουν και πάλι, ντύνοντας το επεισόδιο του JJ με έντονη κλασικίζουσα μουσική και εντείνοντας την αίσθηση κοινωνικής ασυμβατότητάς του. Η σειρά καταφέρνει πάντα να απεικονίζει τα πιο περίπλοκα συναισθήματα με τους πιο απλούς και αναπάντεχους τρόπους. Στην πραγματικότητα αυτό ήταν ένα από τα αγαπημένα μου επεισόδια για τη σεζόν χάρη στους τρόπους με τους οποίους ζωγράφισε το πορτρέτο ενός παιδιού που πολύ-πολύ συχνά παρουσιάζεται ως τίποτα περισσότερο από ένα κλισέ στην τηλεόραση και το σινεμά. Θα πρέπει να πάμε πίσω σε κάτι σαν το Freaks and Geeks για να βρούμε μια αντίστοιχη σκιαγράφηση.

Κρίμα λοιπόν που οδήγησαν όλα σε ένα τόσο προβλέψιμο και εύκολο φινάλε, όσο κι αν το επεισόδιο είχε στηθεί έντεχνα γύρω από αυτό, και όσο κι αν το βρήκα αρκετά τρυφερό. Δεν ξέρω αν όντως εδώ και κάμποσα συνεχόμενα επεισόδια η σειρά λύνει εύκολα τις επιμέρους καταστάσεις που δημιουργεί ή αν απλά τα τελευταία επεισόδια δημιούργησαν υπερβολικά ενδιαφέροντες χαρακτήρες (και άρα την επιθυμία για πιο δυνατά φινάλε) ή αν πρόκειται για συνδυασμό των δύο. Πάντως ανεξαρτήτως αυτού, υπάρχει κάτι πολύ δυνατό στο μικρό quest του JJ και την απαίτηση να γίνει πρωταγωνιστής στην ίδια του τη ζωή. Quest στο οποίο πολύ συχνά στέλνει το Skins του ήρωές του, αλλά εδώ εντονότερα από οποιαδήποτε άλλη πρόσφατη φορά.

Άντε, φτάσαμε στο 'Effy' τώρα, που παραδοσιακά είναι το επεισόδιο που οι πάντα καλές σεζόν απογειώνονται οριστικά. (βλέπε και #2 επεισόδιο του 2008 για το μπλογκ.) Can't wait λέμε.

.