'Skins' και 'Moving Wallpaper', δηλαδή οι δυο πιο εφευρετικές σειρές που παίζονται αυτή τη στιγμή στην τηλεόραση. Συμπτωματικά είναι και οι δύο αγγλικές.
Moving Wallpaper, 2x01: Εγκληματικά, δεν έγραφα για αυτό το αριστούργημα όσο παιζόταν πέρσι, αλλά θα κάνω ό,τι μπορώ για να εξιλεωθώ τώρα που παίζεται η συντομότατη δεύτερη σεζόν. Ανησυχούσα για το πώς θα λειτουργούσε το show χωρίς το πακετάκι του ξεκαρδιστικού 'Echo Beach', αλλά πανέξυπνα έβαλαν το κόψιμο εκείνης της σειράς μέσα στην πλοκή ετούτης, κάνοντας όλο το πρώτο επεισόδιο μια αγωνιώδη προσπάθεια εξασφάλισης νέας δουλειάς. Ο πιλότος που καταφέρνουν να εξασφαλίσουν (που ακούγεται ΤΟΣΟ αστείος, by the way) θα προβληθεί σε date TBC κάνοντας ουσιαστικά όλη αυτή τη μίνι-season 2 μια meta πιλοτική δοκιμή για την υποθετική 3η. Θα δει ο κόσμος το 'Renaissance'; Αν ναι, οι γραφιάδες του 'Moving Wallpaper' θα συνεχίσουν να έχουν δουλειά και η σειρά θα συνεχίσει να υπάρχει.
Πάντως το μειωμένο episode order δε με χαλάει απαραιτήτως. Η πρώτη σεζόν ήταν λατρεμένη, αλλά κάπου ένιωσα οτι εξαντλήθηκε μετά τη μέση της, οπότε 6 επεισόδια ακούγονται απλώς σωστά. Συν του οτι μετά την σάτιρα της διαδικασίας συγγραφής σειράς, τώρα ο Tony Jordan και οι συνεργάτες του θα σατιρίσουν τη διαδικασία παραγωγής ενός πιλότου. Kelly Brook μέσα, πάμε τώρα για Alan Dale. Can't wait!
~-~
Skins, 3x06 'Naomi': Αυτό βέβαια δεν ήταν από τις αγαπημένες μου ώρες που έχει κάνει η σειρά. Από τη μία μου άρεσε η διαφορετική ματιά του show πάνω στην πολυκοσμική απομόνωση, στο πώς η Naomi κρατούσε τον εαυτό της σε απόσταση ασφαλείας από το περιβάλλον της ακριβώς επειδή αυτό το περιβάλλον της επέβαλε την διαρκή παρουσία του στη ζωή της. Και φυσικά πρόκειται για μια ακόμη περίπτωση επεισοδίου όπου το 'Skins' χτίζει με φροντίδα και επιμονή στη λεπτομέρεια ένα ξεχωριστό και απόλυτα λειτουργικό και ατομικό σύμπαν για τον κάθε έναν από τους ήρωές του.
Αλλά αυτή τη φορά ένιωσα μια κάπως υπερβολική και άτσαλη προσπάθεια από την πλευρά του σεναριογράφου (δεν κοιτάω ποιος γράφει τι σε αυτή τη σειρά, νομίζω θα έπρεπε) να καταλήξει στο σημείο που ξέραμε οτι θα κατέληγε το επεισόδιο έτσι κι αλλιώς, δηλαδή την απόφαση της Naomi να ξεχωρίσει τους ανθρώπους της παρά να τους χώνει όλους στο ίδιο σακούλι, αφήνοντας κάποιον σαν την Emily να την πλησιάσει. Οι παράλληλοι που στήνονταν καθόλη τη διάρκεια του επεισοδίου παραήταν προφανείς και βάραγαν το point τόσο πολύ που περίμενα πως θα πήγαιναν τελικά για κάποια μπλόφα και η Naomi θα τους έχεζε όλους κάνοντας κάτι χαρακτηριστικά Skins-esque ακραίο. Τελικά φτάσαμε σε μια περίεργη μέση κατάσταση που δραματουργικά σαφώς με ικανοποιεί (όπως και όλο το επεισόδιο), απλώς έχω μάθει να θέτω αυτή τη σειρά σε υψηλότερα στάνταρ από το μέσο δράμα.
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου