Dollhouse 1x08 Needs

Επειδή ήταν κολασμένη βδομάδα από δουλειά δεν πρόλαβα μέχρι προχθές να δω το επεισόδιο και μέχρι τώρα να βρω χρόνο να το γράψω. Σχεδόν έφτασε το επόμενο βέβαια, οπότε για λόγους πληρότητας περισσότερο, ακολουθούν σχόλια για το καλύτερο επεισόδιο της σειράς μέχρι σήμερα.

Πρέπει να αρχίσω με μια σημείωση για την τηλεθέαση. Απέφυγα ως τώρα να μετατρέψω αυτά τα write-ups στο αναπόφευκτο RatingsWatch αλλά σε αυτό το σημείο θα κάνω την πρώτη αναφορά για λόγους που έχουν να κάνουν άμεσα με το δημιουργικό κομμάτι. Τα πρώτα 5 επεισόδια πέραν ενός μικρού αναπάντεχου bump στο 1x04 είχαν μικρή μεν αλλά αρκετά σταθερή θεαματικότητα. Τα επεισόδια δηλαδή που περιμέναμε όλοι μας να φύγουν από τη μέση για να αρχίσει το αληθινό show, τα επεισόδια που το Fox επέβαλε στον Whedon. Και τι έγινε από το 6ο επεισόδιο και το ξεκάθαρο ανέβασμα ταχυτήτων του; Οι αριθμοί έκαναν βουτιά. Συμπέρασμα;

To Fox είχε δίκιο. Το κοινό έχει όντως τρομακτικά μικρό attention span και θέλει να βλέπει ιστορίες που να αρχίζουν και να τελειώνουν βολικά μέσα στο ίδιο 40λεπτο, χωρίς character development, χωρίς να αλλάζει ποτέ τίποτα. Σκατά. Δεν είμαι ο Whedon, αλλά φαντάζομαι οτι κάτι τέτοια συμπεράσματα σε κάνουν να θες να παρατήσεις το σπορ. Ή έστω να πιάσεις να γράφεις επεισόδια του Hills, να μην έχεις και καλλιτεχνικές ψευδαισθήσεις.

Στου επεισοδίου τώρα. Όπου είναι πια σαφές όλο και περισσότερο οτι τα 5 πρώτα επεισόδια δε θα μπορούσαν να είναι περισσότερο μακριά από αυτό που επεδίωκε να κάνει ο Whedon, ο οποίος πλέον έχει με συνοπτικές διαδικασίες ξεχαρβαλιάσει το στάτους κβο της σειράς του, και πιθανότατα σκόπευε να το κάνει εξαρχής. (Θυμίζω οτι στον αρχικό πιλότο, η Echo και ο Paul συναντιόντουσαν 20 λεπτά μέσα στη σειρά.)

Οπότε εδώ παίρνουμε ουσιαστικά κάτι λίγο-πολύ self-containted, αλλά ταυτόχρονα ουσιαστικά την πρώτη μας γνωριμία με το ποιοι είναι στα αλήθεια όλοι αυτοί οι άνθρωποι, οι αληθινοί ήρωες της σειράς. Ένα από τα προβλήματα με τη δομή που είχε επιβληθεί ως τώρα ήταν οτι η Echo, η Sierra και ο Victor ήταν λευκές προσωπικότητες (που από μόνο του δεν είναι απαραίτητα προβληματικό) την ίδια στιγμή που η DeWitt, o Dominic και οι υπόλοιποι του dollhouse είχαν αρχίσει να αναπτύσσονται με τα αστειάκια τους, τη χαρισματικότητά τους κτλ. Σαν αποτέλεσμα, παρακολουθούσαμε μια σειρά με κύριους χαρακτήρες ένα μάτσο ανήθικα τέρατα, αλλά μέσα από τα μάτια αθώων και λευκών και προσωπικοτήτων.

Άβολο. Και τώρα φαίνεται καλύτερα το γιατί. Βάζοντας λίγο περισσότερο τα πράγματα στη θέση τους σχετικά με το ποιοι είναι οι δικοί μας άνθρωποι και ποιοι οι απέναντι (χωρίς να ξεκαθαρίζει τα πάντα: η Claire πρότεινε το σχέδιό της για να διατηρήσει τις ισορροπίες ή επειδή είναι 100% με την DeWitt;), βάζει στο στόμα της Olivia Williams ατάκες ηθικής αυτοαιτιολόγησης για τις οποίες θα ήταν περήφανος και ο Vic Mackey, και αρχίζει να ξετυλίγει το νήμα του ποιοι ήταν οι Caroline, η Sierra και ο Victor πριν επιλέξουν (;*) αυτή την τραγική τους μοίρα.

(*Όποιος θέλει να επιχειρήσει κάποια εκτίμηση για το τι έφερε τον κάθε έναν από τους χαρακτήρες στο dollhouse καθώς και το τι ήξεραν για την κατάστασή τους οι DeWitt/Dominic/Topher/Boyd/Saunders, ελεύθερα. Για την Sierra συγκεκριμένα, φοβάμαι πως δε θέλω καν να ξέρω...)

Και το κάνει με τον πιο έξυπνο και αποτελεσματικό τρόπο, όχι εξηγώντας μας γραμμικά την one-line περιγραφή του κάθε χαρακτήρα, αλλά βουτώντας κατευθείαν στα βαθιά: ακολουθώντας παρατηρητικά, δίπλα-δίπλα στην Adele και την Claire και τον Dominic, το ενστικτώδες κυνήγι των αναγκών τους. Ολοκληρώνοντας έτσι ένα εξαιρετικό update του κλασικού αριστουργηματικού επεισοδίου 'Many Happy Returns' του αγγλικού Prisoner.

Eκπληκτικό, καθηλωτικό, συναισθηματικό και οδυνηρό, όλα όσα ήθελα και περίμενα να είναι αυτή η σειρά όταν είχε πρωτοανακοινωθεί. Αν ο αρχικός πιλότος είχε παραμείνει ανέγγιχτος (ή έστω είχε προβληθεί με τη μορφή του 'Man on the Street' ως πρώτο επεισόδιο) και καπάκι δεύτερο επεισόδιο ήταν το 'Needs', όλοι θα παραληρούσαν και θα προσκυνούσαν το νέο αριστούργημα του Joss Whedon. Τώρα ελπίζω απλά να μην είναι αργά.

.