This! Is Quentin Tarantino!

Nuff said.

To performance κομμάτι ακόμα το βρίσκω εντελώς δίχως χαρακτήρα και βαρετό. Ευτυχώς που υπάρχει ο Lambert ο οποίος αυτή τη βδομάδα μπαλατζάρισε ιδανικά ανάμεσα στις ξεψυχισμένες μπαλάντες που οι κριτές παραληρούσαν όταν τραγουδούσε και στους υστερικούς θεατρινισμούς των πρώτων εβδομάδων για να δώσει την πιο ενδιαφέρουσά του ερμηνεία, για μένα. Ενώ και ο Chris κερδίζει πόντους για το γεγονός και μόνο οτι τραγούδησε το υπερ-λατρεμένο 'Falling Slowly', δείχνοντας όπως είπε και ο Tarantino την καλύτερη αίσθηση πνεύματος διαγωνιζόμενου από οποιονδήποτε άλλο.

Wait, who; Ναι, πόσο υπέροχα random οτι guest mentor ήταν ο Quentin! Ήταν απολαυστικός ως κριτής για ένα επεισόδιο στην 3η σεζόν, και δε θα χορτάσω ποτέ την ατακάρα που είπε στην Karmen όσες φορές κι αν τη δείξει και την ξαναδείξει το show. Kαι εδώ κατάφερε να κάνει πολλά σωστά points, περισσότερα από σχεδόν οποιονδήποτε μουσικό μέντορα έχουμε δει φέτος, έστω κι αν σχεδόν όλοι τον αγνόησαν με αποτέλεσμα μια ακόμα καρα-βαρετή εκπομπή. Ειλικρινά, βγάλτε τον Lambert από κει μέσα και δεν υπάρχει τίποτα, τίποτα, τίποτα.

Στο μεταξύ η ανικανότητα των ανθρώπων που άφησε πίσω του στην παραγωγή ο Nigel Lythgoe έχει γίνει υπερβολικά εμφανής χάρη στην αδυναμία τους να κρατήσουν ένα επεισόδιο στην ώρα του. Το οποίο δε θα με ένοιαζε ιδιαίτερα, αλλά πρακτικά κάθε φορά που φτάνουμε στους δυο τελευταίους διαγωνιζόμενους φέτος οι 'κριτικές' είναι ανύπαρκτες σε ζημιογόνο βαθμό. (Βλέπε Alexis Grace και την αστειότητα περί 'oversinging'.)

Όσο για την ανεπανάληπτη φετινή κυνικότητα του show, κορυφώθηκε με την 'υποχρεωτική' χρήση του Judges Save οι οποίοι επέλεξαν να σώσουν τον... Τέτοιον; Αλήθεια; Ας αναλογιστούμε βασικά οτι την επόμενη βδομάδα δε θα μπορούσαν πρακτικά να το χρησιμοποιήσουν (θα γάμαγε το πρόγραμμα του Fox αν θα έπρεπε την μεθεπόμενη βδομάδα να χωρέσει 2x6=12 ερμηνείες σε μία ώρα αντί 2x5=10), ας αναλογιστούμε οτι θα ήταν χαζό να εισήγαγαν μια τέτοια καινοτομία και να μην τη χρησιμοποιούσαν καθόλου την πρώτη της χρονιάς, και ιδού το απόλυτα ψυχρό και υπολογισμένο σώσιμο του Τέτοιου, συνεπέστατο με μια τόσο ψυχρότατη και υπολογισμένη σεζόν, που κάνει όλες τις προηγούμενες να μοιάζουν με μεθυσμένο καραόκε στο Mike's Irish Bar. (Αχ Kylie πόσο υπέφερες.)

Α, και κάτι τελευταίο. Αν το theme της βραδιάς ήταν τραγούδια από ταινίες του Quentin Tarantino θα ήταν όλα τόσο πιο ενδιαφέροντα. Αντ'αυτού, μια από τα ίδια. Πφ.

.