Finale Watch: Pushing Daisies

“At that moment, in the town of Coeur d'Coeurs events occured that are not, were not and should never be considered an ending. For endings, as it is known, are where we begin.”

Και έτσι τελειώνει μια από τις πιο αγαπημένες σειρές της πρόσφατης μνήμης. Με 90 δευτερόλεπτα ψυχής, συναισθήματος, και heart-warming κλεισίματος. Τα παραμύθια τα θες να τελειώνουν με έναν συγκεκριμένο τρόπο: θες την Olive να βρίσκει την ευτυχία, τον Emerson να εκδίδει το Little Gum Shoe και την κόρη του να ανακαλύπτει τα ίχνη του, την Chuck και την οικογένειά της να λούζονται από ευτυχία. Η σειρά του Bryan Fuller, ό,τι κοντινότερο σε παραμύθι συνέβη στην ποπ κουλτούρα των '00s, ήρθε πολύ κοντά στο να μην καταφέρει να κερδίσει τίποτα από τα παραπάνω χάρη στο κόψιμο από το ABC, αλλά ο συνδυασμός των τελευταίων επεισοδίων κι ένα μοντάζ της τελευταίας στιγμής έκαναν το θαύμα τους.

Το προηγούμενο επεισόδιο δεν είχα την ευκαιρία να το γράψω καθώς έπεσε μέσα στη Βδομάδα που Έφαγε ο Χρόνος, αλλά τελικά δεν πειράζει καθώς όπως κι εκείνο που προηγήθηκε, αλλά και αυτό που ακολούθησε, αποτέλεσε ουσιαστικά ένα τελευταίο spotlight σε έναν από τους αξέχαστους β' ρόλους της σειράς. Στο πρώτο από αυτά τα 3 τελευταία επεισόδια ήταν η Olive που άφησε επιτέλους πίσω τον Ned, στο δεύτερο ήταν ο Emerson που βρήκε (έστω και φευγαλέα) την χαμένη κόρη του, στο τρίτο και τελευταίο οι θείες της Chuck αποσύρθηκαν από την αυτοεξορία τους, αγκάλιασαν ξανά τις δόξες του παρελθόντος, και στην πορεία είδαν ένα μυστικό 30 χρόνων (κι ένα άλλο, μιάμισης σεζόν) να αφήνεται επιτέλους ελεύθερο.

“At that very moment, time stopped, as it is one to do when present, past and future collide. When one's existence ceases to be measured in days, hours and minutes, but instead in the immeasurable quantity of life events.”

Απλά υπέροχο. Τα λόγια του Jim Dale σε αυτά τα τελευταία δευτερόλεπτα, που για πρώτη φορά αφηγήθηκε με ειλικρινές πάθος αντί της γνωστής λεπτής ειρωνίας για την οποία καλούσε το σενάριο και ο τόνος της σειράς, σήμαναν την υπέροχη συγκυρία όπου όλες οι συναισθηματικές διαδρομές της σειράς, τόσο γλυκές και φροντισμένες από την πρώτη στιγμή, ήρθαν και κορυφώθηκαν σε μια μόνο στιγμή.

Προφανώς και αυτή η λύση ανάγκης του Fuller για τα τελευταία δευτερόλεπτα αφήνει πολλά ακόμα στην επιθυμία, αλλά από την άλλη αυτό είναι και το σημάδι των σπουδαίων ιστοριών. Θα θέλανε να δούμε την επανένωση του Emerson με την κόρη του; Φυσικά. Μου αρκεί όμως το βλέμμα του Chi McBride όταν χτυπάει η μικρή την πόρτα του γραφείου του; Τα δάκρυά μου λένε ναι.

Τελικά είμαι ευγνώμων που έστω και με αυτή τη μοντέρνα τηλεοπτική εκδοχή του "και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα", μπήκε ένα ταιριαστό τέλος στο πιο έξυπνο, όμορφο και γλυκό παραμύθι που έχω ακούσει στην ενήλικη ζωή μου.

Random σχόλια πριν το κλείσιμο:

• Αν έχω καταλάβει σωστά τα γεγονότα, η σεζόν θα έκλεινε με κάποιου είδους cliffhanger, φαντάζομαι την Chuck στο κατώφλι των θείων της. Τα επόμενα 90'' τα δημιούργησε ο Fuller στο post-production για να δώσει στη σειρά closure.
• Πόσα callbacks μπορεί να μετρήσει κανείς σε αυτό τον επίλογο; Όχι μόνο είδαμε για πρώτη φορά ένα ολοκληρωμένο overview αυτού του παραμυθένιου μέρους στο οποίο λαμβάνει χώρα η σειρά, αλλά περάσαμε σφαίρα από κάθε σημαδιακή τοποθεσία του. Το μοναστήρι είδαμε, ανεμόμυλους, το σχολείο του Ned, το φάρο, την πόλη, το κατακίτρινο λιβάδι...
• Αγαπημένο μου πέρασμα όλων όμως, η ματιά μας στον υπόκοσμο του χαρακτήρα του Paul Reubens, τον οποίον ο Fuller δεν ξέχασε. Να ελπίζω σε επανεμφάνιση στα κόμικς, όταν με το καλό;
• Σοβαρά όμως, πόσο υπέροχος ήταν αυτός ο επίλογος; Τον είδα καμιά δεκαριά φορές στα καπάκια, πριν καν σηκωθώ για να αρχίσω να γράφω.
• Σε άλλα σχόλια πέραν του τέλους, αυτό εδώ είναι το screencap της χρονιάς;
• Tώρα που όλα τελείωσαν με χαμόγελα, μπορώ επιτέλους να ομολογήσω οτι ποτέ δεν κατάλαβα αυτή την υπερπροσπάθεια να κρατηθεί μυστική η ανάσταση της Chuck από τις θείες της.
• Για το προηγούμενο επεισόδιο: Φυσικά και η Gina Torres θα προλάβαινε να σκοράρει εμφάνιση ακόμα και στο Pushing Daisies. Και ήταν ως συνήθως θεά, σε έναν γαμάτο ρόλο.
• Σε έναν παράλληλο κόσμο όπου το Pushing Daisies είναι τεράστια mainstream επιτυχία, το Little Gum Shoe θα είχε κυκλοφορήσει ως παράλληλο promotion, και φυσικά θα έστεκε περήφανα στη βιβλιοθήκη μου, κάπου εκεί κοντά στο Bro Code.

Αυτά από μένα. Τον Bryan Fuller ήδη τον αγαπούσα από το Wonderfalls, αλλά χάρη στο Pushing Daisies τον λατρεύω δίχως όρια. Για το επόμενο προσωπικό του project, θα έχω κατασκηνώσει στην ουρά από το προηγούμενο βράδυ. :)

.