PilotWatch: Glee

Περίεργη επαναπροσέγγιση του High School Musical με μια γεύση από Εlection, το Glee ακολουθεί την προσπάθεια ενός καθηγητή Ισπανικών να οδηγήσει το glee club σε νίκη στο αντίστοιχο περιφερειακό σχολικό πρωτάθλημα. Το ρόστερ του περιλαμβάνει έναν jock με ταλέντο στο τραγούδι (που τον κοροϊδεύουν οι συμπαίκτες του στην ομάδα ράγκμπι), μια εκνευριστική over-achiever (που θυμίζει την Tracy Flick με την αφήγησή του που υπονοεί πως δεν έχει ιδέα πώς ή γιατί εκνευρίζει τους πάντες), και ένα γκρουπ από χαρακτήρες-στερεότυπα. Α, σε περίπτωση που δεν ήταν σαφές, το όλο πράγμα είναι μιούζικαλ.

To Fox προφανώς πιστεύει πάρα πολύ σε αυτό το νέο show του Ryan Murphy (Popular, Nip/Tuck) και γι'αυτό δοκίμασε ένα νέο τρόπο προώθησής τους, στα χαρτιά ευφυή. Αντί δηλαδή να περιμένει να δει τον πιλότο να διαρρέει στο ίντερνετ μες στο κατακαλόκαιρο και να τρέχουν να συμμαζεύουν τα ασυμμάζευτα όπως πέρσι με το Fringe, αποφάσισαν να ελέγξουν οι ίδιοι το hype, και επί τη ευκαιρία να δώσουν στον πιλότο της σειράς και το μέγιστο δυνατό κοινό, προβάλοντάς τον μετά το τελευταίο performance show του American Idol.

Τα αποτελέσματα ήταν κάπως απογοητευτικά (10 μύρια, από τα 23 του Idol, και 35% χαμένοι τηλεθεατές μέσα στη μία ώρα προβολής) αλλά το θέμα του buzz το κατέχουν. Το επεισόδιο θα παίζει για όλο το καλοκαίρι μέσα από το site του Fox (σε μια κίνηση που έπρεπε να έχει γίνει εδώ και χρόνια από τα δίκτυα), ενώ κάτι τα αστραφτερά promos, κάτι το υπερ-χαρούμενο πακετάρισμα, οι περισσότεροι την έχουν πατήσει κανονικά και hype-άρουν όσο δεν τραβάει άλλο. Εγώ... γούσταρα, πολύ, μέχρι μια συγκεκριμένη σκηνή που ενέπνευσε μια αναλαμπή. Περισσότερα μετά το άλμα.

Υπάρχει μια σκηνή μέσα στο επεισόδιο που ένα αντίπαλο σχολείο παρουσιάζει μια over-the-top εκδοχή του 'Rehab'. Με το που ξεκινάει, το στόμα σου θα σκουπίζει το πάτωμα. Και μετά συνειδητοποιείς οτι η σκηνή κρατάει για πάντα, και η παράστασή τους γίνεται όλο και πιο εντυπωσιακή, όλο και πιο μεγάλη, όλο και πιο-- well, you get it. Το πρόβλημα με τη σκηνή είναι οτι περιμένει από εσένα να τη βρεις εντυπωσιακή αλλά και αστεία, να τη νιώσεις over-the-top αλλά και να νιώσεις και συναίσθημα. Σαν το ίδιο το Glee δηλαδή.

Ο Ryan Murphy δεν είναι ξένος στη σχολή της υπερβολικής προσπάθειας. Το Nip/Tuck βασικά ήταν μια συλλογή από skits που διαγωνίζονταν μεταξύ τους για το πιο θα καταφέρει να σε σοκάρει και να σου τραβήξει την προσοχή περισσότερο. Τόσο αυτό όσο και το Popular μου έκαναν άμεσο κλικ αλλά όσο παρακολουθούσα τόσο βαριόμουν. Πίσω από το περιτύλιγμα, το αστραφτερό, εντυπωσιακό, σοκαριστικό, too-smart περιτύλιγμα, δε βρισκόταν απολύτως τίποτα.

Το Glee σε μια πρώτη ματιά μου έδωσε την ψευδαίσθηση της χαζοχαρούμενης, τύπου Disney Club χαράς, αλλά μέσα στο ίδιο το πρώτο επεισόδιο είχε καταφέρει να με χάσει όσο -φαινομενικά- εύκολα με είχε κερδίσει. Βλέπω αυτά τα στερεότυπα χαρακτήρων να παρελαύνουν από μπροστά μου και περιμένω να αρχίσει η ειρωνία, αλλά εκείνη δε μας κάνει την τιμή. Ο jock με την τραγουδιστή ψυχή, είναι αυτό ακριβώς. Η over-sexualized Κινέζα, είναι αυτό ακριβώς. Ο fabulous gay, είναι αυτό ακριβώς. Η sassy γεματούλα μαύρη, είναι αυτό ακριβώς. Oh, hell to the naw, όπως είπε και η ίδια. Σε ένα σημείο του επεισοδίου διαμαρτύρεται πως όλο το καστ των β' καρικατούρων του glee club είναι εκεί απλώς για να στηρίζει το λευκό δίδυμο των δύο υπέρλαμπρων άστρων, των εναλλακτικών μας Troy και Gabriella. Και... ναι, το μαντέψατε. Συμβαίνει αυτό ακριβώς.

Σα να μην έφτανε αυτό, η ταχύτητα με την οποία κινείται το Glee προς την -χωρίς αμφιβολία- προφανή και προβλέψιμη κατεύθυνση που θα επιλέξει να ακολουθήσει, είναι ιδιαίτερα προβληματική. Μέσα στο χρόνο του πιλότου μόνο, η ομάδα αχρήστων που μάζεψε ο καθηγητής καταφέρνει να παραδόσει το 'Don't Stop Believing' με έναν αναμφίβολα showstopping τρόπο. Αν συνεχίσουν να έχουν αυτή την εξέλιξη, μέχρι να παιχτεί το δεύτερο επεισόδιο της σειράς (τον Σεπτέμβριο) θα δίνουν παραστάσεις σε sold-out παγκόσμιες τουρνέ.

Δεν είναι όλα άσχημα. Κατ'αρχάς, σε ένα πολύ βασικό επίπεδο, είναι φαντάζομαι αρκετά διασκεδαστικό show. Επιπλέον, είμαι εντελώς sucker για μουσικά ιντερλούδια (hello, Pushing Daisies!), ειδικά όταν είναι τόσο πολυσυλλεκτικά όσο αυτά που παρουσίασε το Glee. Ακόμα και οι στρώσεις μουσικής (φανταστείτε τα έγχορδα του Michael Giacchino) δεν είναι παρά μικρές a capella εκτελέσεις γνωστών μελωδιών. Amazing. Επίσης, η Jane Lynch δεν γίνεται να μην είναι αστεία, και η Jayma Mays δε γίνεται να μην είνια αξιολάτρευτη. (Αλλά, από την άλλη, δε μπορώ να σκεφτώ ούτε μισό λόγο για τον οποίο ο καθηγητής θα είχε ερωτευτεί ποτέ τη Jessalyn Gilsig-- αυτό είναι ερωτικό τρίγωνο που με έχει ήδη τσαντίσει.)

Στη ζυγαριά, το Glee κερδίζει σαν κάτι που θα χάζευες το καλοκαιράκι αν είχες πολλά μαζεμένα επεισόδια να δεις σε κάποια αργή και ζεστή μέρα του Αυγούστου. Όμως όλα συνηγορούν πως δεν υπάρχει η παραμικρή υποψία ανατρεπτικότητας σε αυτό που δοκιμάζει να κάνει η σειρά, και χωρίς witty πίσω από το pretty δουλειά δε γίνεται. Θα του ξαναδώσω μια ευκαιρία όταν επιστρέψει, για να δω ποια είναι η ιδέα του Ryan Murphy για δεύτερο επεισόδιο, αλλά αν δεν συμβεί κάτι, οτιδήποτε που να μην έχω ξαναδεί και ξανακοροϊδέψει αμέτρητες φορές, τα επεισόδια απλώς θα αποθηκεύονται περιμένοντας εκείνη ακριβώς την επόμενη ζεστή μέρα του Αυγούστου.

.