Star Trek: Back to the start

Το Star Trek των JJ Abrams, Alex Kurtzman και Roberto Orci ανοίγει σήμερα στις αίθουσες, και ο μόνος λόγος γκρίνιας είναι οτι βγαίνει υπερβολικά νωρίς στην θερινή σεζόν για να μπορέσεις να το ανακηρύξεις ταινία του καλοκαιριού. Μετά το άλμα υπάρχει ένα μικρό spoiler-free review της ταινίας, και μετά τη φωτό του Nero μπαίνω σε bullet-point spoiler mode για όσους την είδαν. Συνεχίζοντας λοιπόν μετά τις αρχικές εντυπώσεις...

Δεν αγάπησα ποτέ μου το Star Trek. Πάντα ένιωθα πως έβαζε τις βαρύγδουπες ιδέες και τα αδέξια πολιτικά μηνύματα πάνω από τους άψυχους ανθρώπους-σκηνικά ενός αφόρητα βαρετού και ασφυκτικά καθαρού μέλλοντος. Η ιδιαίτερα εσωτερική "Wrath of Khan" του (μη φαν) Nicholas Meyer έδειξε για πρώτη φορά τη δύναμη που έκρυβε μέσα της η σάγκα και παρέμενε όλα αυτά τα χρόνια η σημαντικότερη στιγμή ολόκληρου του franchise. Μέχρι την έλευση του (επίσης δηλωμένου μη φαν) JJ Abrams, που με το καθαρό και ψύχραιμο βλέμμα του εξωτερικού παράγοντα καταφέρνει να διακρίνει και να αναδείξει τη δύναμη της ιστορίας, επανεφευρίσκοντάς την.

Το Star Trek του (πάνω σε ένα σενάριο των συνήθων υπόπτων Roberto Orci και Alex Kurtzman) αποτελεί φωτεινή στροφή μετά το post-9/11 σκοτάδι του εμπορικού και μη κινηματογράφου, και προσφέρει ένα όραμα ελπίδας, ιδεαλισμού και αληθινού ηρωισμού. Αλλά το κάνει δίχως να κοπανάει τον θεατή στο κεφάλι με τους συμβολισμούς του, φροντίζοντας ταυτόχρονα να διαθέτει τα στοιχεία που ο JJ έχει αποδείξει οτι κατέχει ιδανικά, δηλαδή μια άσβεστη δίψα για εντυπωσιακές σκηνές δράσης με επιπτώσεις στη δραματική πορεία των χαρακτήρων, και πάνω από όλα εξαιρετική δουλειά πάνω σε αυτούς ακριβώς τους χαρακτήρες.

Η ιστορία εκκινεί μέσα από τα μάτια των δύο κεντρικών ηρώων της, ενός Kirk που γεννιέται στη μάχη από παιδί νιώθει πως είναι προορισμένος για περισσότερα και μεγαλύτερα πράγματα από όσα καταφέρνει, κι ενός Spock που βρίσκεται στο περιθώριο της ζωής του ως Vulcan λόγω του ανθρώπινου αίματος που τρέχει στις φλέβες του. Η πορεία των δύο, όπως αντικατοπτρίζεται τόσο στους περιφερειακούς χαρακτήρες, όσο κυρίως στις ηλεκτρισμένες μεταξύ τους σκηνές όπου χαρτογραφείται μια συναρπαστική φιλία, αποτελεί τη σπονδυλική στήλη ολόκληρου του φιλμ. Το οποίο, χρησιμοποιώντας τον ίδιο τον κακό της (ο Eric Bana ως Nero, ένα καρτούν με πληγωμένη καρδιά και άσβεστη οργή για εκδίκηση) ως MacGuffin, καταφέρνει κάτι μοναδικό στην ιστορία του Sci Fi: να φανταστεί ένα προϋπάρχον σύμπαν εξαρχής, σεβόμενος όμως και δίχως να σβήνει ούτε δευτερόλεπτο της μεγάλης ιστορίας του. Reboot και sequel, μαζί.

Στην πραγματικότητα ο JJ δημιουργεί, μέσω της επανένταξης στο καστ ενός θρυλικού μέλους του πρωτότυπου Trek, μια περιπέτεια για ένα νέο και ευρύτερο κοινό που όμως θα δημιουργήσει ρίγη ανατριχίλας στους παλιούς φανς. Το Star Trek είναι μια ενθουσιώδης κινηματογραφική εμπειρία γεμάτη χιούμορ, δράση και συναίσθημα, που ταξιδεύει τον (μυημένο ή μη) θεατή σε διαφορετικούς κόσμους, ένας αληθινός λόγος ύπαρξης του σινεμά επιστημονικής φαντασίας. Στα χέρια των JJ, Orci & Kurtzman, το Star Trek θα ευημερήσει, και σίγουρα θα μακροημερεύσει.


Spoiler mode on, και πάμε μερικά random shots:

• Καλύτερο σχόλιο που διάβασα για την ταινία: "It's enough to move even a Star Wars fan to tears. " (Από τη Village Voice.)
• Δεν είχα συνειδητοποιήσει πόσο big deal ήταν το Spock-Uhura thingie, μέχρι που διάβασα διάφορα κείμενα τύπου "Πώς δεν το ξέραμε αυτό; Είναι huge!" κτλ. Ειλικρινά, βγάζει τόσο πολύ νόημα στο πλαίσιο της ανάπτυξης του Spock, που ούτε καν στάθηκα σε αυτό ως κάτι controversial.
• Η παρακολούθηση της ταινίας σε αίθουσα μαζί με φανς είναι γαμάτη εμπειρία για διάφορους λόγους. Πρώτον, γιατί έχεις τέλειες στιγμές σαν το αυθόρμητο χειροκρότημα στην πρώτη εμφάνιση του NimoySpock. Στιγμή στην οποία by the way είχα ανατριχιάσει έτσι κι αλλιώς, γεγονός που υπογραμμίζει την εμβληματικότητα του Spock και το πόσο σωστή ήταν η απόφαση του δημιουργικού τιμ να περιστρέψει την ταινία γύρω από αυτόν, κυρίως.
• Δεύτερον, γιατί αποκτάς μια αίσθηση πραγμάτων που είναι κλείσιμο του ματιού στους φανς, όπως η αναφορά του Bones στην πρώην σύζυγό του στην εισαγωγική του σκηνή. Ο Carl Urban είναι γαμάτος στο ρόλο, by the way.
• Άλλο μέλος του καστ που έκανε πολλά με λίγα και που ελπίζω να έχει περισσότερα πράγματα να κάνει στο σίκουελ, είναι φυσικά ο απόλυτος scene-stealer της ταινίας, ο Simon Pegg ως Scotty.
• Well, το 'Sabotage' των Beastie Boys σε ταινία Star Trek είναι από τα τελευταία πράγματα που θα περίμενα να δω στη ζωή μου.
• Φυσικά και η Uhura θα ζήταγε Slusho στο μπαρ στην αρχή της ταινίας.
• Προφορά του Chekov: discuss. (Εγώ πάντως δε μπορώ να σταματήσω να λέω "weektor, weektor two" σε random στιγμές.)
• Vs. "The Wrath of Khan": too early για σύγκριση; Για μένα είναι ξεκάθαρο το αποτέλεσμα, αλλά have at it.
• Δεν ξέρω αν έχει διαβάσει κανείς άλλος το σενάριο για το Superman:Flyby του Abrams, αλλά το βρήκα φανταστικό. Είναι επίσημο: o JJ πρέπει στο εξής να γυρίζει όλες τις ταινίες όλων των franchises. (Εκτός από όσες θέλει ο Greengrass.)
• Μ'αυτά και μ'αυτά το κόμικ δεν τα κατάφερα να το διαβάσω. Πάντως ο τρόπος με τον οποίον αδειάζει όλο το backstory του Nero η ταινία μέσα σε ένα mindmeld 30'' με κάνει να αναρωτιέμαι αν το ανέπτυξαν αρχικά για την ταινία, αποφάσισαν οτι δεν τους πολυνοιάζει (για μένα, ορθώς- αλλού είναι το κέντρο βάρους του φιλμ) και το χρησιμοποίησαν για το κόμικ.
• Πολύ νωρίς για να συζητήσουμε villains του σίκουελ; Η κοινή λογική λέει Klingons, στην οποία περίπτωση δε βλέπω την ώρα να κλείσει την modern Trek trilogy του ο Abrams με τους Borg, σε 5 χρόνια από τώρα.
• Last but not least, Michael Giacchino. Δεν έχω κρύψει ποτέ πόσο τον λατρεύω, και εδώ ξεπέρασε τον εαυτό του σε στιγμές. Το theme θα το κρίνει ο χρόνος βεβαίως, αλλά ειδικά έτσι όπως ακολούθησε το απίστευτο -και κάργα συγκινητικό- αρχικό δεκάλεπτο της ταινίας, με πώρωσε άγρια.
  

Αυτά για τώρα. More to come...

.