True Blood: I -still- wanna do bad things

Είναι δημοφιλές το άτιμο, και το βλέπω έτσι κι αλλιώς έστω και όχι για τους σωστούς λόγους, οπότε φαντάζομαι δεν είναι τίποτα φοβερό να ποστάρω δυο λόγια εδώ κάθε Δευτέρα.

Και θα το κάνω, φαντάζομαι (αν και όχι την ερχόμενη γιατί θα λείπω για ένα τριήμερο), αλλά πρέπει να ξεκαθαρίσω και πάλι την άποψη που είχα πέρσι για τη σειρά και που, μετά την πρεμιέρα της 2ης σεζόν, εξακολουθεί να ισχύει απαράλλαχτη: Η σειρά είναι πάνχαζη τηλεόραση.

Τώρα, το καλό είναι οτι ο Ball είναι in on the joke, το οποίο βέβαια δεν κάνει τη σειρά λιγότερο σκουπίδι, αλλά αν μη τι άλλο την κάνει χαζή τηλεόραση για έξυπνους θεατές, το οποίο είναι κάτι. Οι προφορές παραμένουν υστερικά αστείες, η Anna Paquin συνεχίζει να είναι κάκιστη και ο χαρακτήρας της υπερβολικά ηλίθιος για να ζει και αντιπαθής για να σηκώνει σειρά πάνω του, το αστείο δε διατηρείται για ολόκληρο 50λεπτο με αποτέλεσμα όλα τα επεισόδια να κάνουν κοιλιά εγκύου στον 8ο μήνα κάπου προς τα μέσα τους.

Αλλά. Για κάποιο αρρωστημένο λόγο είμαι πάντοτε excited όταν αρχίζει κάθε επεισόδιο. Κάτι οι τίτλοι αρχής, κάτι τα φοβερά cliffhangers, κάτι οι διάσπαρτες στιγμές αστείρευτου camp value, πάντα κάτι με φέρνει πίσω. Όχι με τον ψυχαναγκαστικό τρόπο που έβλεπα Heroes για ένα διάστημα: Το True Blood αληθινά το απολαμβάνω, έστω με έναν ελπίζω-κανείς-να-μη-βλέπει-οτι-βλέπω τρόπο.

Πού αλλού στην τηλεόραση θα βρείτε χαρακτήρα σαν το Lafayette, που θα αρκούσε από μόνο του σα φράση, αλλά πόσο μάλλον που επιβιώνοντας το περσινό season cliffhanger, βρίσκεται τώρα στο creepy μπουντρούμι ενός τύπου που θα μπορούσε να είναι μέλος των SVEN και που όταν κατέβηκε για να τσεκάρει τι παίζει πρακτικά μπορούσες να δεις τη βαφή του μαλλιού του να στάζει ακόμα από τις τρίχες. Euro-trash meets white trash! Hello!

Και πώς να επιτρέψεις στον εαυτό σου να βαρεθεί κατά τη διάρκεια του τραγικού διαλόγου της self-righteous "Sucky" με τον "Vah-mpah-rrr Beehl" της όταν επιθετικά ρωτάει αυτή αν ο βάμπιρας κοιμήθηκε με το νέο βαμπιροτσουλάκι και την ώρα που εκείνος θιγμένος (!) απαντά πως "Όχι βέβαια!", η μικρή από δίπλα κάνει "Ewww, old...;"

Παράλληλα υπάρχει πάντα και ο Ryan Kwanten που όμως σε αυτή την πρεμιέρα δεν ήταν ο γνωστός καλός (γυμνός) εαυτός του, παρά έτρεχε εκεί και έμπλεκε με ένα cult που σαν υπόθεση μοιάζει με κάτι που ξεπήδησε από το 90210. Που υποθέτω είναι κομμάτι του point, αλλά άντε να παίρνουμε μπρος, γιατί τώρα απλά βαριέμαι. Δε γίνεται να κάνουμε fast-forward κατευθείαν στο σημείο που η Jennie Garth παίρνει ναρκωτικά;

(To ξέρω πως τώρα έμπλεξα μεταξύ τους διάφορα storylines, αλλά το point παραμένει.)

Και το κυρίως κομμάτι, φυσικά η παρουσία της Michelle Forbes που είναι πάντα στα θετικά οποιουδήποτε show. Λέτε να καταφέρει να κάνει και τον Sam ενδιαφέρων χαρακτήρα; Για όλα την έχω ικανή, ούτε μάγισσα να ήταν. (Hohoho.)

Bottom line, δε θα πάρω ποτέ αυτή τη σειρά πιο σοβαρά από όσο την παίρνει και ο ίδιος ο δημιουργός της, αλλά ειδικά τώρα μες στο καλοκαίρι όπου το ποιοτικότερο show που προβάλεται είναι το So You Think You Can Dance, νομίζω πως ένα εβδομαδιαίο ραντεβού θα το έχουμε.

.