Breaking Bad: Looking back on Season 2

Χρειάστηκα ενάμιση καλοκαιρινό μήνα, αλλά μα το Δία τα κατάφερα. Μια σύντομη ματιά στη 2η σεζόν της καλύτερης (;) σειράς στην τηλεόραση, μετά το άλμα.

Ι. Ντριν ντριν ντριν

Η σεζόν πιάνει τη σειρά από εκεί που την είχε αφήσει απότομα να κρέμεται η απεργία των σεναριογράφων, και ως εκ τούτου η δομή και ο ρυθμός της είναι κάπως ασυνήθιστα, έστω και κατά λάθος. Η κορύφωση συνεχίζεται από εκεί που είχε μείνει, ξεκινώντας τη σεζόν όχι απλά με μπαμ, αλλά με ντριν. Η σειρά είναι από τη φύση της νωχελική και υπνωτιστική, και δε μπορώ παρά να σκεφτώ πως αν είχε ξεκινήσει σύμφωνα με το όποιο αρχικό πλάνο είχε ο Gilligan, το αποτέλεσμα δε θα ήταν τόσο δυνατό και άμεσο όσο ήταν τώρα, που βρήκαμε την ιστορία των δύο unlikely παρανόμων να έχει χτυπήσει αυτό το περίεργο αδιέξοδο με τον Tuco.

To αποκορύφωμα της αγωνίας ήταν αυτή η επεισοδιάρα για την οποία δεν είχα αντισταθεί να μη γράψω έστω κάτι σύντομο, ένιωθα πως έβλεπα ένα πρώιμο season finale. Και υπό μία έννοια αυτό ακριβώς έβλεπα. Η σειρά ξεκίνησε με τον Walt και τον Jesse να παίζουν κορώνα-γράμματα και να τρώνε δύο επεισόδια μέχρι να αποφασίσουν να σκοτώσουν έναν άνθρωπο, ενώ εδώ η απόφαση και η διαταγή του Walt έρχεται με πολύ μεγαλύτυερη ευκολία. Ο Walt έχει πλέον διαγράψει μια πολύ συγκεκριμένη διαδρομή, έχει φτάσει στο πρώτο του checkpoint, και μόλις έφαγε και τον πρώτο μεγάλο κακό. Η σεζόν 1 (ή αν προτιμάτε, η 1.5) ολοκληρώνεται δίχως ψεγάδι.

ΙΙ. Jane's Addiction

Δε θυμάμαι ακριβή σειρά επεισοδίων οπότε μπορεί και κάτι να έχω μπερδέψει εδώ (είδα τη σεζόν με πολύ άτακτο ρυθμό), αλλά η γενική ιδέα ήταν πως μετά το ξεκαθάρισμα με τον Tuco, οι Walt & Jesse βρήκαν λίγο χώρο να ανασάνουν, να επεκτείνουν την κυριαρχία τους καθώς μαθαίνουν καλύτερα το χώρο της δραστηριότητάς του, και να (επανακαθ)ορίσουν σχέσεις με τους γύρω τους.

Για τον Walt αυτό σήμαινε νέο γύρο δράματος με την οικογένειά του που όσο πιο κοντά του προσπαθούσε να έρθει, τόσο περισσότερο αυτός τους κράταγε σε απόσταση μήκους χεριού χάρη στις ενοχές του. (Το πνιγμένο σε ενοχές ντριν ντριν που έκανε το πρόγραμμα που έφτιαξε ο Walter Junior για να μαζέψει λεφτά για τον πατέρα του, ήταν από τις αγαπημένες μου λεπτές πινελιές της σεζόν. Το 'Happy Birthday' που τραγούδησε η Sky στο αφεντικό της, η πιο άβολη.) Την ίδια ώρα ο Jesse ερχόταν κοντά με την πιτσιρίκα που του νοίκιαζε το σπίτι, όλοως τυχαίως και βολικώς, μια καυτή 20χρονη με προβλήματα εθισμού-- contrivance που συγχωρώ πρώτον γιατί η σκιαγράφηση της Jane ήταν μελετημένη και καθόλου παραδομένη σε ευκολίες, και δεύτερον επειδή ποτέ δε διαμαρτύρομαι για περισσότερη Krysten Ritter, που όπως έχω ξαναπεί βρίσκω φοβερά ενδιαφέρουσα ως παρουσία.

Mέσα σε αυτή τη διαδρομή, τη γεμάτη ενοχές και διαρκή παραμόρφωση των ορίων της ηθικής, ο Gilligan βρίσκει τρόπους να κρατήσει ζωηρή την αφήγηση. Όχι μόνο διανθίζοντάς την με το γνωστό πλέον μαύριο χιούμορ και την δυσβάσταχτη επιμονή στη λεπτομέρεια, ή παραδίδοντας αξέχαστα (σχεδόν) αυτοτελή επεισόδια (σαν εκείνο όπου γεννιέται ο θρύλος του Jesse του στυγνού αφεντικού, με μια σπουδαία ερμηνεία από τον Aaron Paul, ή το 'Flight of the RV' όπου οι Walt και Jesse ξεμένουν στην αχανή έρημο), αλλά και δίνοντας έναν έξτρα χαρακτήρα στη σειρά του, αυτή με την πιο κουλ pre-credits sequence. Γιατί, όταν η πρώτη σκηνή κάθε επεισοδίου δεν ήταν κάποιο ματωμένο flash-forward με το στραπατσαρισμένο αρκουδάκι πρώτη μούρη, έκανε απίθανες κουλαμάρες σαν το τραγούδι στο επεισόδιο 'Negro Y Azul'. Προσκύνημα γενικευμένο. Μέχρι το τελευταίο πεντάλεπτο.

III. Showrunner Ex Machina

Η δομή καθώς πλησιάζαμε προς το φινάλε ήταν γνώριμη, είχα πολλά να ευχαριστήσει τις σειρές του ΗΒΟ όπου με διάσημο τρόπο, τα εκρηκτικά γεγονότα έρχονταν στο προτελευταίο επεισόδιο της σεζόν, και στο φινάλε οι χαρακτήρες βασικά κάθονταν και συζητούσαν/διαλογίζονταν τα όσα είχαν συμβεί. Έτσι κι εδώ με το θάνατο της Jane και την άνοδο τόσο του Walt όσο και του Hank, τα πράγματα είχαν δρομολογηθεί. Πώς θα έκλεινε η σεζόν; Με κάποιο ποιητικό πλάνο α λα πάπιες της πισίνας του Tony Soprano ή τον Al Swearangen να σκουγγαρίζει αίματα; Αμ δε.

Στην (μοναδική και άρα) εντυπωσιακότερη αστοχία της σειράς ως σήμερα, ο Gilligan ξεχνά κάθε έννοια λεπτότητας στην αφήγηση, ξεχνά πως η σειρά του είναι πορτρέτο και όχι μοραλιστική cautionary tale, ξεχνά ό,τι την έκανε σπουδαία, βουτά ο ίδιος με χέρια και με πόδια μέσα στην αφήγηση και κλείνει τη σεζόν με ένα συμβάν τόσο τραβηγμένο και παράταιρο σε τόνο, που προσωπικά με έβγαλε παντελώς εκτός της ιστορίας.

Προφανώς δεν ήταν η 'κλεψιά' όλου του fore-shadowing που με πείραξε (αν και θεωρώ όλα τα flash-forward περιττά από τη στιγμή που η απάντηση ήταν τόσο εξωτερική ως προς την υπόλοιπη ιστορία), αλλά το τι σημαίνει αυτή η εξέλιξη. Στήνοντας ένα ντόμινο χαλαρών σχέσεων, απίθανων συμπτώσεων, και απίστευτων εξελίξεων, ο Gilligan μετατρέπει ό,τι αργά, σταθερά και άκρως ρεαλιστικά έχτιζε επί δύο σεζόν, σε μια αλληγορία ξεκάθαρης θεϊκής παρέμβασης, που αγνοεί κάθε κανόνα αφήγησης απλώς και μόνο ώστε... τι; Να τραβήξει το αυτί του Walt; Να του πει πως ό,τι κάνει είναι λάθος; Εκεί ήμασταν όταν περιέσωζε τον Jesse από τα σκουπίδια της πόλης, ξέρουμε τι κάνει λάθος και τι όχι, και το ξέρει κι ο ίδιος, δεν χρειαζόμαστε οδηγό. Δεν χρειαζόμαστε τον showrunner να γίνει θεός, και να εισέλθει στην ιστορία του κρίνοντας τους χαρακτήρες του, γιατί αυτή δεν είναι η σειρά που βλέπαμε εδώ και 20 επεισόδια.

Πολύ απλά να το θέσω, είμαστε απόλυτα ικανοί να αναγνωρίσουμε τις ηθικές και όχι μόνο επιπτώσεις που έχουν οι πράξεις του Walt στον ίδιο και την οικογένειά του (ομοίως και ο εθισμός της Jane για τους δικούς της), ειδικά όταν παρουσιάζονται με ανατριχιαστική ακρίβεια όπως στο Breaking Bad. Δεν χρειαζόμαστε τη Θεία Δίκη εξ Ουρανού για να μας υποδείξει τι είναι αυτό που βλέπουμε, μέσα από μια σειρά από τεχνάσματα. Αυτό το φινάλε ήταν η στιγμή που το ρεαλιστικό δράμα γίνεται heavy-handed μελόδραμα με προφανείς θρησκευτικού τύπου διδακτικές διαθέσεις.

Ειλικρινά ελπίζω να μην είναι αυτή η πορεία που θα επιλέξει αυτή η θαυμάσια σειρά για τις υπόλοιπες δύο σεζόν της.

.