Doctor Who: The Waters of Mars

Το άργησα λόγω ταξιδιού στη Θεσσαλονίκη, αλλά δε μπορούσα να μη γράψω τίποτα- άλλωστε μια φορά έπαιξε επιτέλους Doctor Who special που να γουστάρω πολύ.

Αρχικά, ήταν αποτελεσματικό ως one-off ιστορία. Ήταν τρομακτικό, αληθινά τρομακτικό, με τρόπο που ο Davies έχει προσπαθήσει πολλές φορές να είναι αλλά σπάνια έχει κατορθώσει. Δεν είναι η πρώτη φορά που βλέπουμε ιστορία με τον εχθρό να καταλαμβάνει τους ίδιους τους εγκλωβισμένους ήρωες, εξάλλου κάτι παρεμφερές είδαμε στον 4ο κύκλο από τον Moffat με το έκλασα-μέντες 'Forest of the Dead', ενώ πολύ παρόμοια ήταν η δομή του 'Midnight' του ίδιου του Davies.

Το 'Midnight' ήταν μια από τις συχνές περιπτώσεις όπου η συντριπτική πλειοψηφία γουστάρει ένα σενάριο του Davies που βρίσκω φοβερά κενό και λαϊκίστικο, όμως εδώ τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Όχι μόνο επειδή τα ευφάνταστα και τρομακτικά visuals έδιναν τον αρχικό τόνο μιας ιστορίας που θα με είχε καρφωμένο στην καρέκλα μου για 60 λεπτά, αλλά και επειδή αυτή η κάπως μισοψημένη εξερεύνηση του ανθρώπινου παράγοντα δίνει εδώ τη θέση της σε ένα και μοναδικό focus, στον Ten.

Το οποίο επίσης θα μπορούσε να είναι προβληματικό, ένας θεός ξέρεις πόσες φορές έχουμε roll-άρει τα μάτια μας μέχρι να βγουν από τις κόγχες τους όποτε δεν αντέχουμε άλλο την μιμιμι-δραματικίζουσα emo αυτολύπηση του Ten. Ο Davies, σε μια ανατροπή που φύλαγε για το αληθινό του grand finale στο έπος που (επανα)δημιούργησε, αποφασίζει να στείλει τον ήρωά του στην τελική του μάχη απέναντι σε όλους. Και όταν λέω όλους, δεν εννοώ ό,τι χαρακτήρα έχει περάσει στις 4 σεζόν της σειράς, όπως στον MichaelBay-esque φωνακλάδικο χάος ανοησίας που ήταν το season 4 finale, αλλά εννοώ απέναντι στον εαυτό του, και απέναντι στους Κανόνες που (νομίζει οτι) διέπουν την ύπαρξή του.

Θα είναι πολύ ενδιαφέρον να εξερευνηθεί την τελευταία δυνατή στιγμή ο Doctor ως self-aware Θεός αντί ένας ευθυνόφοβος passive-aggresive κλαψιάρης που τρέμει τη δύναμή του.

Το setting του 'Waters of Mars' ήταν έξοχο κυρίως λόγω της προ τετελεσμένων γεγονότων θέσης που έφερε τον ήρωά του (και κατ'επέκταση τους θεατές), παράγοντας που ενέτεινε την επικείμενη αίσθηση καταστροφής. Η κλειστοφοβία ως υλική αλλά και νοητική πραγματικότητα. Και ήρθε μια στιγμή που πίστεψα πως ο Davies θα έκανε κάτι φοβερά ακραίο και τολμηρό: Θα έβαζε τον Doctor να προκαλέσει ο ίδιος το θάνατο ενός μέλους της αποστολής, ώστε να διασφαλίσει την ομαλή ροή των γεγονότων.

Στιγμιαία με απογοήτευσε, κατόρθωσε όμως, για σπάνια φορά, να πάει τον μύθο του σε ένα πολύ πιο ενδιαφέρον σημείο. Να θέσει τον Doctor αντιμέτωπο με το scripta manent της Ιστορίας.

Συνήθως αρκούν οι τίτλοι αρχής για να ενθουσιαστώ για ένα επικείμενο επεισόδιο Doctor Who, όμως κάπου ανάμεσα στην αυθάδεια του Ten και στο τραγούδι του που φτάνει στο τέλος του, βρίσκω πως αυτή τη στιγμή προσδοκώ κάτι πολύ περισσότερο. Ένα αληθινά θρυλικό φινάλε αντάξιο μιας πορείας 5 ετών.

.