The Prisoner remake: All you need is love

To παραδέχομαι εξαρχής πως η γνώμη μου για το mini-series του Bill Gallagher είναι άμεσα συνδεδεμένη με την αγάπη μου για το παλιό show, και ίσως αν δεν είχε πλασαριστεί ως remake να μην ήμουν τόσο επιθετικά αρνητικός απέναντί του. Τότε βέβαια δεν υπήχε περίπτωση να είχα αντέξει 6 επεισόδια αυτού του μαρτυρίου. Όπως και νά'χει, το νέο Prisoner είναι η χειρότερη TV της σεζόν, επειδή πήρε ένα ριζοσπαστικό μήνυμα και το επανερμήνευσε ως χολιγουντιανή σούπα, και πήρε μια επαναστατική οπτική και αισθητική άποψη και την μετέτρεψε σε επιτηδευμένα μπουρδουκλωμένο storytelling και generic συνομωσιολογικές εικόνες δεμένες τυχαία μεταξύ τους με φλασαριστό μοντάζ.

Περισσότερα μετά το άλμα, με spoilers για όλο το mini-series.

Ποιος είναι ο λόγος να θες να κάνεις ένα απευθείας remake; Μπορείς να εμπνευστείς και να βουτήξεις από κάτι όσες ιδέες γουστάρεις, κι αν το κάνεις έχοντας κάτι δικό σου να πεις, κανείς δε θα σου πει τίποτα. (Hello, Quentin Tarantino!) Άρα τι μας μένει ως ουσιαστικός λόγος να χρησιμοποιήσεις ένα υπάρχον όνομα πάνω σε μια νέα δουλειά; Το να θεωρείς πως έχεις κάτι να συνεισφέρεις σε έναν υπάρχοντα μύθο ή οπτική. Αλλά μπορείς να αυτοαποκαλείσαι remake όταν κατουράς πάνω στην ουσία εκείνου που διασκευάζεις;

Το Prisoner του Patrick McGoohan, εκτός μια από τις 10 καλύτερες σειρές όλων των εποχών, είναι μία με πολύ ξεκάθαρο κεντρικό point μέσα στην όλη trippy-ness. "Δεν είμαι αριθμός, είμαι ένας ελεύθερος άνθρωπος," επαναλάμβανε από τους συγκλονιστικούς τίτλους αρχής σε κάθε επεισόδιο ο ανώνυμος ήρωας, Number Six, με μια τεταμένη παράνοια που θύμιζε ανήμερο θηρίο σε κλουβί, που δε λέει να ησυχάσει αν δεν καταφέρει να σπάσει τις μπάρες, κατασπαράξει τους θηριοδαμαστές του, ελευθερώσει όλα τα υπόλοιπα ζώα, και κατά την έξοδό του βάλει και φωτιά στην τέντα του γαμο-τσίρκου που τον κρατούσε δέσμιο.

Απόλυτη ενσάρκωση της πάλης του ατόμου απέναντι στη μηχανή που τον κρατάει σκυμμένο, μια πάλη εν πολλοίς καταδικασμένη αλλά απολύτως απαραίτητη, ένα συγκλονιστικό έπος ενός άτλαντα φυλακισμένου στην απεγνωσμένη προσπάθεια να κερδίσει το δικαίωμα στην ατομικότητά του. Αυτή ήταν η ιστορία του πρωτότυπου Prisoner, μέσα από μια ματιά τριπαριστή και πυρετώδη, ένα αληθινό παιδί των '60s. Αλλά ταυτόχρονα και υπόδειγμα δομής serialized σειράς, εισάγοντας την ιδέα της μυθολογίας που απλώνεται σε μια σειρά αυτοτελών επεισοδίων που το καθένα από αυτά προσφέρει μια ολοκληρωμένη εμπειρία με αρχή, μέση και τέλος. Τα X-Files, το Twin Peaks και η Buffy, δηλαδή οι 3 σειρές που αποτελούν την ξεκάθαρη βάση όλης της σημερινής τηλεοπτικής παραγωγής, μπορούν να χαίρονται που υπήρξε ποτέ το Prisoner- χωρίς αυτό θα ήμασταν ακόμα με το Gunsmoke.

Τα λέω όλα αυτά γιατί όταν αποφασίζεις να κάνεις remake του Blade Runner ή του 2001, ξέρεις πως δε θα πετύχεις κάτι εξίσου καλό, αλλά φρόντισε τουλάχιστον να μην δείξεις πλήρη ασέβεια απέναντι σε αυτό που έλεγαν αυτές οι δημιουργίες. Και το να πιάνεις μια ιστορία για την πάλη της ατομικότητας απέναντι στη Μηχανή για να τη μετατρέψεις σε μια ιστορία για την ανάγκη του ατόμου να ενταχθεί στη Μηχανή... Τότε συγγνώμη, αλλά είτε δεν κατάλαβες ποτέ τι διάολο ήταν αυτό που θαύμαζες ή απλά είσαι σοκαριστικά ιερόσυλος.

Το οποίο θα μπορούσαμε ίσως να το αγνοήσουμε αν το τελικό προϊόν είχε δικές του αρετές. Αλλά το νέο Prisoner σέρνεται δίχως να δείχνει έλεος, το storytelling του ένα επιτηδευμένο χάος, με παρανοϊκές εικόνες να δένονται μεταξύ τους με τους πιο κουραστικούς τρόπους, τον Jim Caviezel να αντικαθιστά την οργή και τη φλόγα του McGoohan με το υπνωτισμένο βλέμμα του Keanu Reeves (ταιριαστό, μιας και ο Gallagher ξέκλεψε έτσι κι αλλιώς το Matrix), και μια ανατροπή που την έβλεπες να έρχεται από πριν δεις καν το πρώτο επεισόδιο. Και γιατί; Για ένα ανόητο σχόλιο περί καλωδιωμένης μη-ζωής; Για όνομα του θεού, 16 χρονών είμαστε;

(Ερώτηση: Για ποιο λόγο σε αυτή τη νέα εκδοχή έπρεπε οι κάτοικοι του Χωριού να χάνουν την ταυτότητά τους και να αναγνωρίζονται με αριθμούς; Αφού δεν πρόκειται για το απολυταρχικό στρατόπεδο συγκέντρωσης του original με στόχο να εξαλείψει την ατομικότητα, αλλά ένα τόπο πνευματικής ανάπαυσης. Whatever.)

Υπό άλλες συνθήκες δε θα είχα πάει μετά το 2ο επεισόδιο, αλλά και μόνο το όνομα Prisoner με 'υποχρέωση' να το δω ολόκληρο. Και τώρα δεν έχασα μόνο 4 ώρες από τη ζωή μου, αλλά και την ηρεμία μου. Τουλάχιστον είναι μια καλή αφορμή να κατεβάσω το box set της πρωτότυπης σειράς από το ράφι μου, να το ξεσκονίσω και να το ετοιμάζω για μαραθώνιο στην πρώτη ευκαιρία. Αν δε το έχετε ήδη απολαύσει, βάλτε το σε σειρά. Γιατί το ένα καλό του νέου Prisoner είναι οτι δεν έχει την παραμικρή σχέση με το παλιό.

.