Dollhouse: Apocalypse Now-ish

Μερικά σχόλια για το μπουκέτο 6 επεισοδίων που ξεφόρτωσε το Fox μες στο Δεκέμβρη, και για το πού οδεύουμε καθώς η σειρά πλησιάζει στον τερματισμό.

Αρχικά είναι σαφές πως το μοντέλο Whedon είναι σε πλήρη ανάπτυξη πλέον- μπαίνοντας στη δεύτερη σεζόν, η σειρά ανέβασε ταχύτητες, ξεπέρασε ολοκληρωτικά τον κακό της εβδομάδας και άρχισε να μπλέκεται στον ιστό της συναρπαστικά αρρωστημένης μυθολογίας της. Και όλα προς ένα συγκεκριμένο στόχο, το μέλλον που παρακολουθήσαμε στο 'Epitaph One'.

Οπότε δεν ξέρω αν έχει να κάνει με το επικείμενο κόψιμο, αλλά μαντεύω πως όχι. Τα γρανάζια είχαν αρχίσει να κινούνται από υπερβολικά νωρίς στη δεύτερη σεζόν για να ήξεραν ήδη οι συγγραφείς οτι αυτές είναι όλες οι ιστορίες που πρόκειται να πουν. Το 2-parter με τη Summer Glau ήταν φοβερό μόνο και μόνο για τη χημεία μεταξύ της Glau (σε κόντρα ρόλο) και του (διπλού) Kranz, αλλά και για τον τρόπο με τον οποίο εισήγαγε στοιχεία εσωDollhouse-ικής πολιτικής στο παιχνίδι, παρέα με την πρώτη εμφάνιση της εφεύρεσης που θα προκαλέσει την αποκάλυψη.

Η επιστροφή του Alpha ήταν επίσης ένα έξοχο επεισόδιο, σηματοδοτώντας οριστικά και αμετάκλητα το πέρασμα της Echo σε υπερηρωίδα με έλεγχο των εαυτών της, όπως είχε προαναγγελθεί στο E1. (Και είναι πάντα ευχάριστο να βλέπουμε περισσότερο Alan Tudyk σε αυτό το ρόλο.) Εκεί, δε μπόρεσα παρά να σκεφτώ όσα είχε πει ο Whedon σχετικά με την ακρίβεια των όσων είδαμε στο Ε1: πρόκειται περί αναμνήσεων. Άρα, η ακρίβειά τους είναι υπό εξέταση. Άρα, είμαστε στο δρόμο προς το μέλλον-κατάρα ή μήπως έχουμε ήδη αρχίσει να παρακολουθούμε τα παραλλαγμένα κομμάτια του;

Βεβαίως τίποτα δεν μας προετοίμαζε για τα δύο πιο πρόσφατα επεισόδια, όπου πλέον κινούμαστε με ρυθμούς αστραπιαίους προς ένα φινάλε ξεκάθαρα εκρηκτικό, όσο και διακριτά Whedon-ικό.

Στο Stop-Loss οι δύο λατρεμένοι χαρακτήρες των Victor και Sierra κερδίζουν επιτέλους το δικαίωμα στον εαυτό τους μέσα από μια ιστορία καθηλωτική και συγκινητική. (Και ξέρετε όλοι πόσο λατρεύω τη Dichen Lachman, αλλά πραγματικά, δώστε ένα κωλο-Έμμυ στον Enver Gjokaj, ο άνθρωπος είναι θεός.) Το στοιχείο του κοινού νου των στρατιωτών μου έφερε ανατριχίλες, αλλά ακόμα δεν είχα δει τίποτα: το Attic είναι μακράν το καλύτερο επεισόδιο της 2ης σεζόν ως τώρα, γιατί εξυπηρετεί ένα τσουβάλι σκοπούς και πετυχαίνει απόλυτα σε όλους.

*Μας φέρνει στην Αποκάλυψη που έχει ήδη προφητευθεί. Δεν ξέρω πότε ξανά μια σειρά είχε το θράσος, τον κυνισμό και την τεχνική να καταφέρει να μας παγιδεύσει σε μια σκοτεινή γωνία με τη δυσοίωνη μοίρα των ηρώων και του κόσμου της προδιαγεγραμμένη. Σε στιγμές όπου όλα είναι προαποφασισμένα, το μόνο που μετράει είναι το άτομο. Άρα εξαιρετικό timing για να...
*...μαζευτούν οι (αντι-)ήρωες. Το gathering of forces προφανώς το έχουμε δει χιλιάδες φορές σε αμέτρητες παραλλαγές, και μάλιστα θα έλεγα οτι αυτό ήταν κι από τα λιγότερο ανατρεπτικά. (Βασικά παρακολουθούμε την 5η σεζόν του Angel.) Αλλά με εξιτάρισε ο τρόπος με τον οποίο σχηματίστηκε, τα stakes τόσο στο endgame (Αποκάλυψη) όσο και στη διαδικασία (the freaking Attic), αλλά και το γεγονός οτι εδώ ξέρουμε for a fact οτι οι ίδιοι χαρακτήρες που ενώνονται για να σώσουν τον κόσμο, είναι οι ίδιοι που με τον ένα τρόπο ή τον άλλον, θα τον γονατίσουν. Ανατριχιαστικό. Όπως και η...
*...Σοφίτα. Μαλάκα μου, μαλάκα μου, τι εφιάλτης ήταν αυτός; Πλήρως αποστειρωμένα, νεκρά τα πάντα. Σώματα πακεταρισμένα προς κατανάλωση. Και ένας διαρκής κυριολεκτικός εφιάλτης για όλες τις δυστυχείς ψυχές που βρέθηκαν εκεί.
*Το επεισόδιο ήταν ό,τι πιο οπτικά περιπετειώδες έχουμε δει φέτος στην TV. Αποτέλεσε την πρώτη σκηνοθετική δουλειά του John Cassaday, δηλαδή του θεού που έφερε στη ζωή τους Astonishing X-Men του Joss Whedon. Ο Cassaday με το καλλιτεχνικό του μάτι έπαιξε ασταμάτητα με γωνίες λήψης, με στροφές της κάμερας, με χρωματικές αρμονίες στα κάδρα του, με ενδιαφέροντα εικαστικά concepts (από τις συμμετρικές τοποθετήσεις ηθοποιών και ντεκόρ μέχρι κάτι απλό όπως το ακαθόριστα απειλητικό visual του Arcane) και τελικά απογείωσε το έτσι κι αλλιώς εξαιρετικό σενάριο των Jed & Maurissa (οι συνήθεις ύποπτοι δηλαδή) σε ένα επεισόδιο-εφιαλτική ποίηση.

Τώρα που είμαι ξανά caught up και που η σειρά ξαναπιάνει έναν νορμάλ ρυθμό προβολής για τα τελευταία της 3 επεισόδια, θα είμαστε εδώ για να απολαύσουμε το κάθε της δευτερόλεπτο. Το είπαμε και πέρσι, το ξαναλέμε και φέτος: όπως κι αν φτάσει εκεί, τουλάχιστον ξέρεις οτι ο Whedon never fails to deliver.

.