Lost: Earth-2

Πάμε σχόλια για την τελευταία επιστροφή ενός μικρού show που το λέμε Lost.

Έχεις φέρει λοιπόν εαυτόν σε μια φάση όπου θέτεις το απόλυτο δίλημμα: Αλλάζουμε την ιστορία ή όχι; Από τη μία οι κανόνες του σύμπαντος του Lost ήταν ως τώρα πολύ προσεκτικά δομημένοι ώστε να στηρίζουν απόλυτα τη λογική του οτι "κάθε τι που συνέβη, συμβαίνει ή θα συμβεί, έχει ήδη συμβεί" άρα τίποτα δε μπορεί ποτέ να αλλάξει. Από την άλλη, πού είναι η δραματική διαδρομή σε κάτι τέτοιο; Και όπως και νά'χει, το δίλημμα το έθεσες, άρα τώρα τι κάνεις;

Δημιουργείς ένα δεύτερο σύμπαν. Τίποτα κακό σε αυτή την ιδέα, ίσα-ίσα ανοίγει με ωραίο τρόπο τον κόσμο της σειράς, αρκεί φυσικά να καταλήξει κάπου με νόημα. Και το ενδεχόμενο να σπάσει ο καθρέφτης και να συναντηθούν οι Jack-1 και Jack2; Nerdgasm!

Αλλά δε μπορώ να διώξω από το μυαλό μου τη φωνούλα που λέει πως όλο αυτό είναι εκεί απλά για να έχουν κάτι να ασχολούνται όσοι βαριούνται τα πολλά-πολλά μπερδεμένα της μυθολογίας. Δεν έχουμε άλλα flashbacks ή flashforwards, άρα πάμε τα flashsideways. Και μάλιστα, με τον πιο τεμπέλικο, προφανή ή κακογραμμένο τρόπο. Στην πραγματικότητα αυτές οι σκηνές ήταν εκεί για θυμίσουν οτι α) δε με νοιάζει κανένας από τους χαρακτήρες του Lost σαν χαρακτήρας, πέραν του Desmond, και β) η σειρά ξεγυμνωμένη από τη μυθολογία της μπορεί να αγγίζει το φρικαλέο σε επίπεδο γραψίματος.

Οι σκηνές στην Earth-X είναι λες και συναγωνίζονται η μία την άλλα για το ποια θα είναι η χειρότερη, από αμπελοφιλοσοφίες επιπέδου ο χειρούργος Jack να πιστεύει πως οτιδήποτε είναι αναστρέψιμο (huh;), μέχρι μια random υπάλληλο του αεροδρομίου να θέτει δίλημμα βαρύ στην Sun περίπου λέγοντάς της "ελπίζω να μην μιλάς αγγλικά και το κρύβεις (!) γιατί είναι φοβερά ανήθικο αυτό που κάνει, γυναίκα που δε σε έχω ξαναδεί στη ζωή μου." Χαρακτήρες πετάνε forced ατάκες σαν πολυβόλα (Hurley: "Είμαι ο πιο τυχερός άνθρωπος του κόσμου!"), το subtext χώνεται άκομψα μέσα στο actual text (Charlie: "Έπρεπε να με έχεις αφήσει. Ήταν γραφτό μου να πεθάνω."), και μετά έχουμε τις πολύ απλα φρικτές ατάκες που δεν πιστεύεις οτι γράφτηκαν από ενήλικες ανθρώπους κι όχι 16χρονες θαυμάστριες του Φίλιππου Πλιάτσικα. (Locke: "Δεν χάσανε τον πατέρα σου. Χάσανε το κορμί του.", Jack: Καταφατικό νεύμα-τώρα-είπες-κάτι-πολύ-βαθύ-μάγκα-μου.)

Ελπίζοντας οτι αυτό κάπου ουσιαστικά πρόκειται εν τέλει να καταλήξει (αλλά χωρίς να ποντάρω και λεφτά σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο), εστιάζω στο παραδοσιακό μας σύμπαν του Lost. Όπου τα προβλήματα δεν απουσιάζουν εντελώς, χάρη σε μερικές σκηνές αθέλητα ξεκαρδιστικές (όπως το "oops, σόρι, τον πνίξαμε τελικά τον Sayid."), ή απλά στους κωμικά παρατραβηγμένους θανάτους των Juliet και Sayid.

Αλλά που όμως τουλάχιστον είναι εκεί που σκάει το τρελό το κέφι, με τη μυθολογία να έχει πλέον απαντήσει λίγο ως πολύ ό,τι θα ήθελα να ξέρω προκειμένου με το κεφάλι μου ήσυχο να αφοσιωθώ στην παρακολούθηση της τελευταίας σεζόν απλά 'για να δω τι θα γίνει'. Αρκετά ξεκάθαρα πλέον, το Lost είναι η τιτανομαχία μεταξύ δύο θεών, που για λόγους που ακόμα αγνοούμε είναι περίπου καταδικασμένοι να επαναλαμβάνουν έναν αέναο κύκλο ώσπου κάποιος να καταφέρει να κάνει κάτι. Υποθέτουμε οτι ο κάποιος ήταν ο Esau/Κουφοντίνας, also known as Smokey the Monster, και το κάτι ήταν να σκοτώσει τον Jacob, καταλαμβάνοντας το σώμα του Locke.

O Richard λογικά είναι ο υπηρέτης του Jacob που ρίχνει μερικά μακροβούτια στην πηγή της αθανασίας που βρίσκεται στο Ναό των Others, εξ ου και διατηρείται έτσι στυλάκι όλα αυτά τα χρόνια. Εκεί όπου άφησε την τελευταία του πνοή ο Sayid πριν αναγεννηθεί ως, υποθέτει κανείς, Jacob. Τώρα, τι θέλει να πετύχει ο Κουφοντίνας με το να σκοτώσει τον Jacob; "Phone home." Θέλει να πάει σπίτι του. Τι πάει να πει αυτό; Θα μάθουμε, και ειμαι fucking excited μάλιστα.

(Για την απλότητα και μόνο με την οποία το Lost καταφέρνει κάθε φορά και γιγαντώνει αδιανόητα τα όρια της μυθολογίας του, οφείλω να το θαυμάζω έστω κι αν σε ψύχραιμη εκτίμηση βρίσκω τεράστια προβλήματα. Όσο εστιάζουμε στη μυθολογία κι όχι στους πανηγυρικά αδιάφορους και διάφανα χάρτινους χαρακτήρες, όλα είναι καλά. Και κυρίως, εθιστικά.)

Τώρα που η ιστορία είναι πια λίγο ως πολύ straight-forward και απλά βαδίζουμε προς τη λύση της, γίνεται όλο και πιο έντονη η απορία μου για τι από όσα ξέρουμε σήμερα θα μπορούσαν να σταθούν σε 2η θέαση. Απορία ακόμη μεγαλύτερη: Θα την αντέξω μια τέτοια θέαση;

Απορίες για να έχουμε να λέμε: Αυτό το κοσμικό παιχνίδι μεταξύ των Δύο, σε τι πλαίσια μπορεί να εξελίσσεται; Η δημιουργία του παράλληλου σύμπαντος συμπεριλαμβάνεται σε αυτό; Και το οτι σε αυτό το παράλληλο σύμπαν το νησί είναι βυθισμένο, τι μας υποδεικνύει; Επανέρχεται η θεωρία της Ατλαντίδας; Για να το θέσω αλλιώς: Στο δικό μας σύμπαν, τι συνέβη Κάποτε στο νησί και άρχισε να συμπεριφέρεται με τον τρόπο που συμπεριφέρεται; Και, κυριότερα, θα κορυφωθεί όλη η σειρά με μια μάχη ένας-εναντίον-ενός όπου Sayid και Locke θα τσακιστούν στο ξύλο μέχρι θανάτου; Δυο θεοί μάχονται ως θνητοί για την επιβίωσή τους; Πόσο μακριά το έχω πάει; Ποιος θα με σταματήσει;


ΥΓ. Για ένα ωραίο, συνοπτικό timeline του original universe, τσεκάρετε στους New York Times.

YΓ2. Δεν το πιστεύω οτι χρησιμοποίησα τη φράση "original universe" για μια σειρά που βλέπουν κι οι γονείς μας.

.