Dollhouse finale

Σκέψεις για το τέλος του Dollhouse.

Με τη σειρά να έχει ήδη παραδώσει κάτι σαν το Α-Finale της πέρσι με το 'Epitaph One', οι Whedons & Co. κλήθηκαν να μας πάνε πέρα από το "έξω βρίσκεται η ελπίδα/ο αγώνας δεν τελειώνει ποτέ" μότο που έτσι κι αλλιώς έχει σαν ευαγγέλιο ο Joss. Ήταν ελαφρώς αμήχανο το γεγονός οτι η σειρά έπρεπε να τελειώσει για δεύτερη φορά δίχως να επαναλάβει τον εαυτό της, και για να το κάνει αυτό μας μετέφερε στον μετα-Αποκαλυπτικό κόσμο που τόσες φορές έχουν αποτρέψει οι ήρωες του Jossverse αλλά αυτή τη φορά έγινε πραγματικότητα.

Ας το δούμε σαν δείγμα κι αυτό της ωρίμανσης του δημιουργού Whedon, οτι αυτή τη φορά μας είπε καθαρά πως όλοι οι αγώνες που οι ήρωές του δίνουν τόσα χρόνια μέσα σε τόσες σειρές του, είναι καταδικασμένοι να οδηγήσουν στο αναπόφευκτο. Αυτή τη φορά το Αβέβαιο Αύριο δεν περιορίζεται σε δύσκολους αγώνες απέναντι σε μεγάλους εχθρούς- αυτή τη φορά ο συνεχιζόμενος αγώνας είναι απέναντι στην ίδια την ανθρωπότητα που θα ξυπνήσει από έναν εφιάλτη καταδικασμένη (;) να επαναλάβει.

Δε με συνεπήρε το φινάλε με τον τρόπο που το έχουν κάνει άλλα φινάλε του Whedon canon. Χωρίς να μπορώ να αρνηθώ το οτι ήταν ένα καλό επεισόδιο, θα το τοποθετούσα στα επίπεδα του τέλους της Buffy. Καθόλου συμπτωματικά, και σε εκείνη τη σειρά ο Whedon είχε προηγουμένως παραδώσει ένα απείρως ανώτερο φινάλε ('The Gift', όπως εδώ το 'Epitaph One') προτού πάρει αναπάντεχη παράταση ζωής, δοκιμάσει ένα κάρο παλαβά πράματα, κάνει λίγη ακόμα σπουδαία τηλεόραση, πριν έρθει αντιμέτωπος με τη δυσκολία του να ξανακλείσει μια μυθολογία στην οποία είχε ήδη βάλει μια ιδανική τελεία.

Έτσι το 'Epitaph Two: Return' δεν είχε την ευχέρεια κινήσεων του περσινού guerilla αριστουργήματος, παρά πάτησε σε μια σειρά από γνώριμες τακτικές με δεδομένα ποιοτικά αποτελέσματα αλλά μικροσκοπικό στοιχείο έκπληξης ή ταρακουνήματος του θεατή. Έδωσε όμως την ευκαιρία στην ομάδα του Dollhouse να απεικονίσει το Post-apocalypse: φορτηγά, δερμάτινα, εγκατελειμμένοι δρόμοι, σκλαβοπάζαρα, πειρατές του δρόμου, πόλεις με ονόματα τύπου Neuropolis. Του έδωσαν και κατάλαβε!

Και δεν είναι οτι απουσίαζαν οι αληθινά φανταστικές στιγμές: η επιστροφή του Alpha με τον Alan Tudyk να κλέβει το επεισόδιο, ο Topher να αγγίζει τα χείλη της Summer Glau στην οθόνη, ο θάνατος με σοκαριστικό τρόπο του Paul, όλες οι σκηνές Topher/DeWitt. Και, τελικά, αν χαίρομαι για έναν λόγο που υπήρξε το 'Epitaph Two', είναι ο τρόπος με τον οποίον ολοκλήρωσε το μεγαλειώδες character arc του Topher, από ένα πλάσμα δίχως ίχνος ηθικής σε κάποιον που έχασε τα λογικά του πριν μπορέσει να εξιλεωθεί. Ο Topher βρίσκει θέση δίπλα στη Willon, τον Wesley, τον Mal Reynolds και μερικούς ακόμα Whedon-ικούς ήρωες που μέσα από την αποστομωτική τους εξέλιξη σήκωσαν στις πλάτες τους όλα αυτά που σημαίνει τελικά η ίδια η εκάστοτε σειρά. Και έγινε εδώ (εκτός από mouthpiece του Δημιουργού και άρα σύμβολο του meta-fiction στοιχείου της σειράς) η απόλυτη ενσάρκωση του θεωρήματος του Dollhouse περί του πώς ο μόνος τρόπος να επιβιώσουμε είναι να προσεγγίζουμε το αναπόφευκτο της εξέλιξης με ευθύνη και ηθική.

(Έχει ενδιαφέρον να αντιπαραβάλουμε τελικά το σύνολο του Dollhouse με το Battlestar Galactica για να δούμε πώς μικρές διαφορές στην προσέγγιση του Κακού κάνουν το ένα μια πολυεπίπεδη παραβολή πάνω στη διαχείριση της τεχνολογίας και την ηθική μας ευθύνη απέναντί της, και το άλλο ένα τεχνοφοβικό παραμυθάκι που καλεί τον θεό να μας κάνει ντα που ξεχάσαμε τις παραδόσεις των σπηλαίων, τότε που όλα ήταν καλύτερα και ο ουρανός λαμπερός και καθαρός.)

Εν τέλει δεν ξέρω τι περίμενα από το 'Epitaph Two', νομίζω στο μυαλό μου ως τέλος της σεζόν είχε ήδη καταγραφεί ο θάνατος του Boyd και το flash-forward στο ουσιαστικό series finale, το 'Epitatph One'. Η Επιστροφή δε με απογοήτευσε ούτε με ενθουσίασε. Καταγράφηκε απλώς ως σύμβολο της απίστευτα περίπλοκης και συναρπαστικής περίπτωσης όλου του Dollhouse. Μιας σειράς που μάλλον κανείς εμπλεκόμενος δεν ήταν απόλυτο σίγουρος τι ήταν, και που στις πιο απρόσμενες στιγμές έκανε τα πιο τολμηρά και συγκλονιστικά πράγματα.

Και που, σε κάθε περίπτωση, αποτελεί άξια προσθήκη στο ενεργητικό εκείνου που παραμένει ο απόλυτος TV auteur. Του Joss Whedon, που ό,τι κι αν ξεκινά ποτέ να κάνει, το μόνο σίγουρο είναι οτι θα δώσει πράγματα που χαιρόμαστε που παρακολουθήσαμε, και που ούτε στιγμή δε σταματά να προκαλεί τον εαυτό του και τους θεατές του, μην αφήνοντας ούτε αυτόν ούτε εμάς να συμβιβαστούμε για όσα μας έχει ήδη προσφέρει.

Πώς το είπε και η Adele στο 'Epitaph One'; "We give give people not so much what they want, but what they need."

.