'Better late than never' edition: Fringe

To Fringe επέστρεψε την περασμένη Πέμπτη, εγώ χτύπησα μαραθώνιο πριν λίγο καιρό και είδα το καινούριο επεισόδιο, 'Peter', μέσα στα Πάσχατα. Η εκτεταμένη ματιά στο 1985 έκανε για μια πολύ δυνατή ώρα μιας σειράς που έτσι κι αλλιώς έχει πια βρει το ρυθμό και το στιλ της. Μου αρέσει πολύ αυτό που βλέπω γενικά. Λίγα σχόλια μετά το άλμα.

Το βασικό στοιχείο που κάνει το Fringe του τώρα μια πολύ καλή σειρά σε αντίθεση με το άνισο Fringe της αρχής, είναι ότι πλέον το show έχει βρει το συναισθματικό του κέντρο, και μια δομή που μπορεί να ικανοποιεί. Η σχέση των Bishops έχει μεταφέρει τα πάντα σε ένα άλλο πλαίσιο, κάνοντας ακόμα και το πλέον procedural επεισόδιο πιο ανε΄κτό από συνήθως, απλώς επειδή έχει αυτή την υπέροχη σχέση στο κέντρο του.

Πόσο μάλλον όταν παίρνουμε μια ώρα πλημμυρισμένη στην εκτός πραγματικότητας μυθολογία που το Fringe έχει αναπτύξει, η οποία καταφέρνει να λειτουργεί τόσο σε επίπεδο μικρών στιγμών (βλέπε εδώ το παράθυρο στον άλλο κόσμο), όσο και σε big picture πράγματα (πώς επηρέασε η απόφαση του Walter τον πόλεμο μεταξύ των δύο πλευρών; Ή μήπως τον ξεκίνησε;).

Όλα όμως παίρνουν θέση background για την ώρα, μπροστά σε αυτή τη συγκλονιστική ιστορία πατέρα-γιου, που υποστηρίχτηκε από μια σπουδαία ερμηνεία του John Noble. (Εξακολουθεί να είναι ο απόλυτος θησαυρός της σειράς.) Και από συγκλονιστικές στιγμές σαν τη σκηνή που ο Walter παίρνει τον μικρό Peter από τη μητέρα του και ξέρει ότι δε θα της τον επιστρέψει ποτέ. Amazing stuff.

Αυτή τη στιγμή πεθαίνω για τη στιγμή που ο Peter θα μάθει τη συνταρακτική αλήθεια, συνεχίζω να ψοφάω για περισσότερη μυθολογία και Leonard Nimoy, και φυσικά περιμένω εναγωνίως κάθε μικρή spooky στιγμή σαν αυτές που η σειρά συνεχίζει με συνέπεια να μας δίνει σε κάθε της cold open.

Speaking of, πόσο απίστευτα cool ήταν οι εναλλακτικοί, τύπου 1985 τίτλοι αρχής; Γι'αυτό είμαι τόσο ένθερμος υποστηρικτής των τίτλων αρχής, καθώς αποτελούν την ταυτότητα της κάθε σειράς, και επιτρέπουν μικρά παιχνιδάκια σαν αυτό. Awesome.

.