Steven Moffat's Doctor Who: Series 1, Episode 1, 'The Eleventh Hour'

Όσοι ακολουθούν αυτό το blog γνωρίζουν την ανυπομονησία με την οποία περίμενα αυτή την πρεμιέρα. Μιας σειράς που χωρίς δισταγμό τοποθετώ ανάμεσα στις αγαπημένες μου την ίδια στιγμή που πρώτος αναγνωρίζω τα μεγάλα της προβλήματα. Πάντα συζητάγαμε με φίλους σε τι μπορεί να οφείλεται αυτό το μοναδικό φαινόμενο του Doctor Who, το να παρακολουθείς δηλαδή κάτι με ένα σωρό προβληματικά στοιχεία αλλά να υποκύπτεις στην ακαθόριστη μαγεία αυτής της υπέροχης υπόσχεσης που κρύβει μέσα του. Αυτή η υπόσχεση έντυνε τη ματιά μας με μια παιδική αίσθηση του θαυμαστού, καθώς οι δυνατότητες που ανοίγονταν μπροστά μας, μας πλημμύριζαν με χαρά, συγκίνηση και θαυμασμό απέναντι σε κάτι αόριστα μεγαλειώδες.

Νιώθω για πρώτη φορά στη διάρκεια των χρόνων που παρακολουθώ Doctor Who, πως με αυτή τη νέα σειρά/σεζόν/εποχή, αυτή η υπόσχεση επιτέλους εκπληρώνεται. Μετά το άλμα θα συζητήσουμε το γιατί.

Ο Steven Moffat είναι μεγάλος παραμυθάς. Το ξέραμε αυτό. Αλλά είναι εύκολο (αν είσαι τόσο καλός) να πλέξεις αυτοτελείς μύθους μέσα σε ένα σύμπαν που άλλοι έχουν δημιουργήσει για σένα, και είναι άλλο πράγμα να πρέπει να καθορίσεις τα πάντα απ'την αρχή. Και ο Moffat, σεβόμενος αρκετά βασικά στοιχεία της σειράς που αγάπησε και ο ίδιος, ως παιδί αλλά και ως συνεργάτης, κάνει αυτό ακριβώς. Πιάνει το σύμπαν και το ξαναφτιάχνει από την αρχή.

Ο Doctor προσγειώνεται σε ένα γραφικό χωριό της αγγλικής εξοχής, γνωρίζει ένα κοριτσάκι και μαζί του μοιράζεται τις στιγμές και της δικής του ανωριμότητας: Γι'αυτές τις στιγμές είναι κι αυτός ένα παιδί, μαθαίνει γεύσεις, κινήσεις, εκφράσεις όλες εκ του μηδενός. Σχηματίζει εμπειρίες που οι 'μεγάλοι' έχουν δεδομένες. Δεν αργούν να σχηματίσουν έναν όμορφο δεσμό, καθώς ο Doctor προσπαθεί να την προστατεύσει από μυστηριώδεις ρωγμές στους τοίχους και από ένα σκιώδες τέρας που κατοικεί στην άκρη της αντίληψής μας.

Και τότε ο Doctor φεύγει. Υπόσχεται πως θα γυρίσει, αλλά δεν το κάνει. Για 12 χρόνια τουλάχιστον, στη διάρκεια των οποίων η Amelia Pond έχει γίνει η Amy, μια τσαμπουκαλεμένη 20χρονη που δεν πολυεμπιστεύεται κανέναν, που δεν ψήνεται να μείνει στάσιμη σε κάτι, που μοιάζει ακαθόριστα απογοητευμένη από τον κόσμο γύρω της. Που έχει περάσει 12 χρόνια προσπαθώντας βίαια να ωριμάσει, να απομακρυνθεί από αυτή την εξωφρενική ιστορία που έλεγε σε όλους από μικρή, για τον φανταστικό φίλο της που ήρθε από τον ουρανό για να την σώσει από τους μπαμπούλες στις ρωγμές.

Σκεφτείτε αυτό λοιπόν. Ο Eleven των Moffat & Smith (θα μιλήσουμε γι'αυτόν μετά) δεν είναι πια ο emo doctor με το βάρος του κόσμου στις πλάτες του. Αυτή δεν είναι πια ένα μελοδραματικό έπος μικροαστικών chav ονειρώξεων. Ο Moffat κοιτάει τον Doctor μέσα από τα μάτια της μικρής Amelia, και στην πραγματικότητα και των δικών του. Πιστεύει στον φανταστικό φίλο που είχε ως παιδί. Πιστεύει στις μικρές φοβίες, στο τέρας που θα βγει από μια σκιά ή από μια σχισμή. Και σου βροντοφωνάζει, πως αυτό που ελλοχεύει εκεί στην άκρη της όρασής σου, της αντίληψής σου, της κάθε σου σκέψης, είναι αληθινό, διάολε.

Εγώ με αυτό μπορώ να συνδεθώ. Είναι κάτι απέραντα ανθρώπινο, μπορώ να νιώσω το κενό, την συντριβή της πίστης, την αναπτέρωση της ελπίδας που έζησε η Amy. Κι εγώ και όλοι μας. Ούτε λογύδρια, ούτε επικά καδραρίσματα ούτε τίποτα. Ο Doctor του Moffat με είχε καθηλωμένο (και βουρκωμένο) από το πρώτο δεκάλεπτο, ήξερα ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι, ήξερα γιατί ξυπνάνε το πρωί και γιατί θέλουν να συνεχίσουν, ήθελα να δω πώς θα αντιμετωπίσουν οτιδήποτε τους συμβεί. Αν ο Davies ήταν ένας μικρός Michael Bay, ο Steven Moffat με το 'Eleventh Hour' παραδίδει το αντίστοιχο ενός Monsters, Inc.


Και όπως κάθε σπουδαίος παραμυθάς, έτσι κι ο Moffat ξέρει πώς να καλλιεργήσει μια συναρπαστικά εφιαλτική ατμόσφαιρα. Η αύρα του είναι διάχυτη σε κάθε στιγμή του επεισοδίου, από το αλλόκοτο visual του τέρατος που παίρνει μορφές χωρίς να ξέρει να τις χρησιμοποιήσει σωστά (fucking brilliant αυτό με τα στόματα) μέχρι τη συνεχή αίσθηση πως κάτι κρύβεται στις γωνίες όταν δεν κοιτάμε, το επεισόδιο συνοδεύει το theme και τους χαρακτήρες με έναν τόνο απόλυτα διακριτό, απόλυτα διαφορετικό από αυτόν που ξέραμε ως τώρα, και απόλυτα χαρακτηριστικό του δημιουργού του.

Τεράστιο κομμάτι της επιτυχίας οφείλεται στον σκηνοθέτη Adam Smith, ο οποίος έρχεται ως μεταγραφή από τους Skins, την πιο αποστομωτικά όμορφη σειρά της αγγλικής τηλεόρασης, και μια από τις ομορφότερες που έχω δει ποτέ γενικώς. Στους Skins κάθε κάδρο είναι ένα ονειρικό ποίημα. Και κάθε επεισόδιο είναι ένα διαφορετικό character piece, οπότε το βάρος πέφτει στους ώμους του σκηνοθέτη να μπορέσει να οπτικοποιήσει κάθε μικρό χαρακτηριστικό του εκάστοτε ήρωα και της μοναδικής, προσωπικής του ματιάς.

Και αυτά προσφέρει και εδώ o Smith, όλα τους στοιχεία απολύτως απαραίτητα όταν πρόκειται για τον πιλότο σειράς, δηλαδή το επεισόδιο που για πάντα θα καθορίζει τον τόνο, το ύφος, την οπτική, τη θεματική της σειράς. Make no mistake, το 'Eleventh Hour' είναι πιλότος, και καταφέρνει όλα τα παραπάνω, δίνοντας στυλ στην ουσία, απελευθερώνοντας μικρές σιωπηλές δραματικές εκρήξεις στα κατάλληλα σημεία (βλέπε πχ το JJ-esque flare στη σκηνή που ο Doctor πείθει την Amy να τον εμπιστευτεί), βάζοντάς μας απόλυτα μέσα στο κεφάλι και τις σκέψεις των ηρώων του (επιφανειακό παράδειγμα, αλλά αυτή η σκηνή που ο Doctor προσπαθεί να ανασύρει την short term μνήμη του για να βρει τι δεν πήγαινε καλά σε αυτή την εικόνα, ήταν τουλάχιστον εντυπωσιακή).


Που να χτυπιέσαι όμως, με τον καλύτερο σεναριογράφο και τον καλύτερο σκηνοθέτη της αγγλικής τηλεόρασης να κεντάνε, άμα ο ερμηνευτής δεν λέει, τότε hooked με το καλημέρα δε θα είσαι σε μια ιστορία, όπως συνέβη εδώ. Ο Matt Smith είναι πολύ νωρίς για να κριθεί, και είτε θα ήταν άδικο γι'αυτόν είτε για αυτούς που προηγήθηκαν. Όμως η αίσθηση θαυμασμού προς κάθε φρέσκια εμπειρία αποδίδεται με παιδικό ενθουσιασμό που με είχε κερδίσει από την πρώτη σκηνή. Και δίχως καμία υποψία over-acting κιόλας, πράγμα αξιέπαινε δεδομένου του πρόσφατου παρελθόντος.

Η Karen Gillan είναι, θα το πω όσο πιο κομψά και ψύχραιμα μπορώ, πάρα πάρα πάρα πολύ όμορφη, και πέραν αυτού γουρλώνει τα μάτια της μπροστά στην έκπληξη χωρίς να γίνεται καρτούν, και τα συνοφρυώνει μπροστά στην αμφισβήτηση χωρίς να γίνεται κλισέ. Είναι απλό τελικά το θέμα, και καταλήγει εκεί: Μέχρι το τέλος του επεισοδίου δεν υπήρχαν πουθενά στο μυαλό μου προηγούμενοι Doctors και προηγούμενες Companions, υπήρχαν μόνο ο Eleven και η Amelia/Amy Pond.

Και δε βλέπω την ώρα να ακολουθήσω τις περιπέτειές τους.

~-~-~

Σχόλια:

1. Σε καθαρό επίπεδο πλοκής, το όλο πράγμα τσούλησε πολύ ευχάριστα. Διασκέδασα ιδιαίτερα με τον επίλογο της μάχης, όπου ο Doctor φώναξε το Μάτι πίσω για να του ξεκαθαρίσει πως αυτός ο πλανήτης προστατεύεται. Η σκηνή έφερε στο νού την αντίστοιχη από το 'Silence in the Library' όπου ο Ten έβαλε την Σκιά να κοιτάξει στις εγκυκλοπαίδειες να μάθει ποιος είναι, αλλά εκεί αυτό το τρικ αποτέλεσε resolution. Εδώ ήρθε μετά, το σέβεσαι περισσότερο.

2. Επιπλέον, το μίνι clip-show ήταν απολαυστικό, το δέσιμο με τους 10 Doctors του παρελθόντος εξαιρετικό, και το "Basically, run" ήταν η ατάκα του επεισοδίου.

3. Λίγη σύγκριση. (Θα ανεχτείτε κάμποση από δαύτη τουλάχιστον στα πρώτα λίγα επεισόδια.) Ακόμα κι όταν η απειλή έγινε παγκόσμια, ο Moffat το κράτησε σε προσωπικό επίπεδο, το focus παρέμεινε το ζεύγος των ηρώων μας. Ο μέγας λαϊκιστής Davies έσπαγε στιγμιαία το πρώτο πρόσωπο σε γιαγιάδες, θείτσες, ζευγάρια, παιδάκια που παρακολουθούσαν ειδήσεις/καταλαμβάνονταν από εξωγήινο ιό, συνήθως συνοδεία κάποιου εντελώς over-the-top μουσικού θέματος και μιας ρεπόρτερ με πολύ σοβαρό ύφος να εξηγεί την παγκόσμια κλίμακα της απειλής.

4. Συνεπέστατα, και με μεγάλη ευχαρίστηση μπορώ να πω, ο Moffat επιτέλους μας απομάκρυνε από τις Rose και τις Donna (δεν μιλάω για τους συγκεκριμένους χαρακτήρες τώρα, για τα μοντέλα τους μιλάω, για τη μερίδα του κοινού που κολάκευε ο Davies). Chavs In Space no more!

5. Murray Gold. Εξαιρώντας τη χαζοχαρούμενη μουσική της σκηνής με τα φαγητά, νομίζω πως έκανε εξαιρετική δουλειά με όλα τα ολοκαίνουρια μουσικά themes του. Ίσως να μην αξίζει το μίσος, ε;

6. Opening theme + τίτλοι αρχής. Ακούω απόψεις. Εγώ δηλώνω αναποφάσιστος.

7. Η Amy παντρεύεται! How about that; Με τον Rory υποθέτω, που by the way πόσο εξυπνακισμός-που-όμως-λειτουργεί είναι το γεγονός πως είναι νοσοκόμος και έχει πλέον να αντιμετωπίσει τον ίδιο τον Γιατρό, των παιδικών φαντασιώσεων της Amy;

8. Καταλαβαίνω πως ο καθένας έχει και την άποψή του για την αρίθμηση της σεζόν, και έχουν όλες τη λογική τους. Σε αυτό το blog, όπως φαίνεται κι από τον τίτλο του post, τη χρεώνω ως series 1. Δύο λόγοι γι'αυτό. Πρώτον, πάντοτε έβαζα τον δημιουργό πάνω από το franchise, και στα δικά μου μάτια ο Doctor Who του Davies έχει ολοκληρωθεί, με το series finale και με τα όλα του, και ο Doctor Who του Moffat μόλις ξεκίνησε με τον πιλότο του. Δεύτερον και κυριότερον, αυτή είναι η αρίθμηση που η ίδια η παραγωγή έχει επιλέξει να ακολουθεί.



Καλή μας περιπέτεια.

.