Doctor Who: The Time of Angels (1)

Εκεί που η λέξη 'πολυαναμενόμενο' είναι πολύ φτωχή, οι Weeping Angels συναντούν την River Song.

Και τα αποτελέσματα θα τα κρίνουμε πλήρως την επόμενη βδομάδα, αλλά το 'Time of Angels' σε πρώτη φάση παραδίδει, όχι επειδή καταφέρνει να φτάσει στο επίπεδο των τεράστιων προσδοκιών μας, αλλά ακριβώς επειδή την κάνει στριφτή και παίζει ένα εντελώς διαφορετικό παιχνίδι από αυτό που περιμέναμε.

Ως follow-up σε δύο διάσημες ιστορίες του Moffat όπου τεράστιο ρόλο έπαιζε η διάσημή του πλέον τακτική των χωροχρονικών wibbly wobbly timey wimeys και με διαρκείς ανατροπές και τραβήγματα του χαλιού κάτω από τα πόδια του θεατή, είναι ενδιαφέρον να παρατηρήσουμε πόσο πολύ straightforward action/horror piece μοιάζει να είναι αυτή η ιστορία. Πώς σας φαίνεται αυτό για ανατροπή;

Το ακόμα πιο γαμάτο είναι ότι ξεκινάει με το καλύτερο ίσως teaser που έχουμε δει ποτέ στο Doctor Who, και το οποίο με τρόπο τόσο αβίαστο που καταλήγει σχεδόν αυτοπαρωδικός (με κλείσιμο ματιού), στριμώχνει σε μια αποστομωτική caper scene δύο λεπτών αυτό που θα μπορούσε άνετα να είναι ένα signature επεισόδιο του Moffat διάρκειας 40 λεπτών. Στο "12,000 χρόνια αργότερα" δε μου έμεινε άντερο από τα γέλια, και ενώ ήταν εμφανές τι έκανε ο Moffat, μισό λεπτό αργότερα είχαμε τη σκηνάρα με το TARDIS να μαζεύει τη River από το κενό αέρος του διαστήματος, και μετά το φοβερό interaction (θα έβλεπα ολόκληρη rom-com με τους Doctor/River/Amy δίχως να με νοιάζει να έχει ίχνος πλοκής), και μετά την προσγείωση, και γενικά ένα άνοιγμα για τα βιβλία της ιστορίας.

Αυτό που ακολούθησε όμως, απέναντι σε κάθε προσδοκία, ήταν από άλλο playbook. Οι Άγγελοι προφανώς δε θα ήταν ποτέ τόσο τρομακτικοί και τόσο αναπάντεχοι (ως τέρατα) όσο στην πρώτη τους εμφάνιση. Πώς το ξεπερνάς αυτό; Με μέγεθος! Ο Moff είχε ρίξει την προειδοποίηση, πως αν το 'Blink' ήταν το Alien, το 'Time of Angels' θα είναι το Aliens, και πολύ ορθά το έθεσε. Marines in space, ο απειλητικός μπαμπούλας του πρώτου μέρους εδώ βρίσκει backstory, νέες δυνάμεις, και strength in numbers. Η ιστορία είναι γραμμικότατη, και σε αντίθεση με όποιον πίστευε πως ο νέος showrunner δεν ξέρει να γράφει τέτοιες, είναι καθηλωτική.

Γιατί είναι κλειστοφοβικό, είναι τρομακτικό, είναι πλούσιο σε μυθολογία, είναι αγωνιώδες, και διαθέτει απίστευτα visuals. (Ένα χειροκρότημα για μια ακόμα φορά για τον Adam Smith, σκηνοθέτη-μεταγραφή από τους Skins, που ξεκινώντας από το ήδη λατρεμένο 'The Eleventh Hour' συνεχίζει να δίνει στον νέο Who ένα οπτικό μεγαλείο που του έλειπε.) Θα περιμένω την κατάληψη για να δούμε πού θα πάει η ιστορία, αλλά σε κάθε επίπεδο, το πρώτο αυτό μέρος με αφήνει απόλυτα ικανοποιημένο, γιατί είναι κάτι ολόφρεσκο.

Άλλα σχόλια:

1. Η δύναμη των Αγγέλων μεταφέρεται μέσα από την εικόνα τους. Αφού κάνουμε το απαραίτητο fan-wanking για να δικαιολογήσουμε γιατί αυτό δεν ίσχυσε με τις φωτογραφίες τους που είχε η Sally Sparrow στο 'Blink' (ήταν αδύναμοι ως απόβλητοι για δεκαετίες στη Γη;), πώς μας φαίνεται ως ιδέα; Πέραν του ότι έδωσε την ευκαιρία για μια φοβερή σκηνή-homage στο Ringu, νομίζω ότι ανοίγει το πεδίο για ένα σωρό μελλοντικές ιστορίες όπου κυριολεκτικά οι ήρωες δε θα ξέρουν από πού τους έρχεται η απειλή. Πώς κάνεις κάτι αποτελεσματικά τρομακτικό ακόμα πιο κλειστοφοβικό; Μεταφέρει τον κίνδυνο ΠΑΝΤΟΥ.

2. Επίσης, αυτή η τσαχπινιά με τα μάτια που είναι ο καθρέφτης της ψυχής; Δεν ξέρω τι ακριβώς πρόκειται να πάθει η Amy, αλλά πάντα απολαμβάνω villains που οι δυνάμεις τους περιλαμβάνουν το ξέσκισμα του μυαλού των ηρώων, οπότε yay. Μην πάει και γίνει πέτρα μόνο, και μετά ξεγίνει, αυτά με ξενερώνουν.

3. Και φυσικά τίποτα δε φωνάζει "επέκταση backstory" όπως το να προσγειωθεί το πλήρωμά μας στον πλανήτη που apparently ΕΙΝΑΙ ΓΕΜΑΤΟΣ ΑΠΟ ΑΓΓΕΛΟΥΣ. Πώς; Πότε; Γιατί; Πόσο γαμάτο;

4. Η River Song ήταν apparently φυλακισμένη; Μπορεί ο Doctor να είχε σχέση (σε κάποια επόμενη συνάντησή τους) με αυτό;

5. Επίσης μου αρέσει πώς ο Moffat αφήνει να εννοηθεί ότι έχουν μεσολαβήσει συναντήσεις που δεν έχουμε παρακολουθήσει. Χαλαρώνοντας έτσι το timeline της σχέσης τους, αφήνει ανοιχτό το παράθυρο για να την φέρνει πίσω όποτε και όπως γουστάρει χωρίς πρακτικά να χρωστάει απολύτως τίποτα, πλην δύο βασικών ακόμα σταθμών: της πρώτης συνάντησης από την πλευρά της River, και ίσως μιας συνάντησης που να εξηγεί πλήρως τη σχέση τους σε κάποια "μεσαία στάση" από την οπτική και των δύο. Φανταστική προσθήκη η River, όπως και νά'χει.

6. Το cliffhanger είναι τόσο non-event, που με κάνει να πιστεύω πως ο Moffat δε μπήκε καν στον κόπο να γράψει την ιστορία σαν 2-parter. Απλά την έγραψε και την έκοψε όπου κάθισε η μπίλια. Αυτό φαίνεται κι από τον ρυθμό: η ιστορία παίρνει τον καιρό της μέχρι να αρχίσει να ρολάρει, μέχρι να αρχίσουν να "γίνονται πράγματα". Δεν έχω πρόβλημα με αυτό, θα βλέπεται ακόμα καλύτερα σε επαναληπτικά viewing.


Περισσότερα θα πούμε την επόμενη βδομάδα, αλλά το πρώτο μέρος με άφησε ικανοποιημένο.

.