A Glee time

(via @tgeorgakopoulos)

Δεν έχω να πω πολλά για την χθεσινή επιστροφή του Glee πέραν του ότι έχω κάνει catch-up, το βλέπω πλέον κανονικά, έχει το effect μιας γαμάτης τσίχλας που είναι πλήρως ανούσια αλλά σου αρέσει να τη μασάς, άλλες ιστορίες είναι ΟΚ, άλλες είναι μάπες, άλλα επεισόδια είναι τέλεια κι άλλα όχι. Το χθεσινό μάλλον στο όχι προσγειώνεται, αλλά δεν έχει να λέει.

Διότι το Glee επέστρεψε από το hiatus του με τις δάφνες ενός Φαινομένου πλέον, με φοβερές τηλεθεάσεις, με βραβεία, με επεισόδιο Madonna στον ορίζοντα, με ό,τι θες γενικά. Και ξέρω ότι δε θα αργήσει η στιγμή που θα το βαρεθώ όσο ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι γουστάρω να το χαζεύω, αλλά ως τότε, whatever, you know;

Και τελοσπάντων, αν και όλα αυτά τα back and forths του χθεσινού επεισοδίου κάπως με ψιλοκούρασαν, μιας και το I say yes and you say no είναι ωραίο για στίχος των Beatles αλλά όχι εξίσου συναρπαστικό για υπόθεση 40λεπτου μιούζικαλ (και by the way το Hello, Goodbye των Beatles ήταν ΚΑΡΑ-ΠΡΟΦΑΝΕΣ πως θα παίξει στο φινάλε του επεισοδίου αν σκεφτείς α) τίτλο και β) στίχους), τουλάχιστον θα έχουμε για πάντα αυτό το screencap.

Τώρα. Το Vogue το είδατε; OH MY GOD, το είδατε;;

.