Breaking Bad: Fly on the wall

To καλύτερο φετινό επεισόδιο του Breaking Bad φέρνει στο μυαλό μια από τις πιο αξέχαστες στιγμές των Sopranos.

Όταν με πέτυχε online o Cotsos και μου έλεγε για το Breaking Bad, μου είπε ότι σίγουρα θα αναφέρω το Sopranos στο blog όταν γράψω για το προχτεσινό επεισόδιο. Μέχρι να το βάλω να παίζει, το μυαλό μου είχε πάει στα πάντα, από μαύρες οθόνες και αβέβαιο cliffhanger, μέχρι σοκαριστικές δολοφονίες και επεισοδιακούς χωρισμούς. Τι στιγμή που ο Walt λέει στον Jesse, με το μάτι του να αστράφτει, ότι δεν θα κουνήσουν ρούπι μέχρι να σκοτώσουν την κωλόμυγα, κατάλαβα και χαμογέλασα: Έβλεπα το 'Pine Barrens'.

Αντίστοιχα με εκείνο το θρυλικό επεισόδιο, έχουμε κι εδώ δύο χαρακτήρες σε ένα οριοθετημένο περιβάλλον να κυνηγάνε ένα φάντασμα με παράλογη εμμονή, και στην πορεία η ιστορία να ξεπερνά τους αρχικούς κωμικούς της χρωματισμούς και να εξελίσσεται σε ένα θριαμβευτικό character piece πάνω σε δύο ανθρώπους που αποκαλύπτουν κομμάτια του εαυτού τους που κρατούσαν ως τότε καλά φυλαγμένα.

Στη διάρκεια του επεισοδίου πραγματοποιείται μια εξαιρετική μετάβαση από το αστείο θέαμα ενός Walt να κυνηγάει τη μύγα και να γκρεμοτσακίζεται από τα κάγκελα ως άλλος Wile E. Coyote, στο ναρκωμένο του heart-to-heart με τον Jesse και τους στοχασμούς του πάνω στην μοίρα, την τύχη, τις ενοχές και την τιμωρία.

Ομολογώ πως η ιστορίες με την κρίση του Θεού και όλα τα παρελκόμενα, δεν είναι ακριβώς my cup of tea (εξ ου και είχα ξενερώσει με το τελευταίο 10λεπτο του περσινού season finale), αλλά πλέον το Breaking Bad δε μπορείς να πεις πώς δεν είναι αν μη τι άλλο συνεπές στον τομέα.

Η μύγα πρωτοεισάγεται στο επεισόδιο με ένα POV-βλέμμα-του-θεού πλάνο και συνεχίζει να βασανίζει τον Walt μέχρι να βγάλει από μέσα του τα κομμάτια των ενοχών του. Μπορεί να φτάνει σε ένα επίπεδο αποδοχής, τόσο αυτός όσο και ο Jesse (και γι'αυτό να σκοτώνεται τελικά η μύγα), αλλά όπως είδαμε και στο κλείσιμο, τίποτα δεν τελειώνει. Υπάρχουν ακόμα πράγματα να ειπωθούν, και εδώ έγινε ένα τεράστιο πρώτο βήμα προς αυτή την κατεύθυνση. Τρέμω στη σκέψη του τι έχει να γίνει τότε, και υποπτεύομαι πως η στιγμή δεν θα αργήσει.

Για την ώρα όμως, εξαιρετικό επεισόδιο, και ένα του οποίου η επιτυχία μεγευθύνεται ακόμα περισσότερο αν αναλογιστεί κανείς ότι βασικά βλέπαμε για 45 λεπτά δύο χαρακτήρες να κυνηγάνε μια μύγα. Δεν είναι η πρώτη φορά που η σειρά επιχειρεί μια ιστορία δύο ανθρώπων σε ένα χώρο, το έχει ξανακάνει αρκετές φορές στον έναν ή τον άλλον βαθμό. Η λογική της ήταν πάντα τόσο πολύ επικεντρωμένη στις μικρές λεπτομέρειες, στην παραμικρής διαδικασίας, στα σιωπηλά κενά, στους άβολους διαλόγους/μονολόγους, που κάτι τέτοιο μοιάζει καθόλου ξένο όποτε συμβαίνει. (Και οι ερμηνευτές είναι σε επίπεδο που να μπορούν να στηρίξουν τέτοια φιλόδοξα εγχειρήματα.)

Δε σταματάει να εκπλήσσει με τις αλλαγές ταχυτήτων του το Breaking Bad. Μπορεί τελικά να το βλέπω παρακολουθώντας τα επεισόδια σε ομάδων δύο ή τριών τη φορά, όμως κάθε φορά που κάνω το mini-catch-up διαπιστώνω ξανά ότι παραμένει το καλύτερο δράμα στην τηλεόραση.

.