Doctor Who: Cold Blood (2)

Σκληρό. Πολύ σκληρό. Huge spoilers μετά το άλμα.

Ας ξεκινήσουμε με τα μαλακά, που είναι το κλείσιμο της ιστορίας με τους Silurians, που στην πραγματικότητα κάθε άλλο παρά κλείσιμο ήταν, βέβαια. Διότι αυτό το 2ο μέρος της ιστορίας με θαυμαστό τρόπο κατάφερε να γιγαντώσει την ιστορία και τις διαστάσεις της, όπως μας είχε παρουσιαστεί την περασμένη βδομάδα. Μας γνώρισε έναν ολόκληρο υπόγειο πολιτισμό που όχι μόνο θέλει να βγει έξω, αλλά λαμβάνει την υπόσχεση ότι σε 1,000 χρόνια, θα μπορεί να το κάνει.

Δεν πιστεύω πως μπορεί κάτι τέτοιο να είναι τυχαίο, ακριβώς όπως και η αφήγηση από τον Σιλούριο γερο-σοφό δε μπορεί να είναι τυχαία. Για να δίνουν οι Chibnall και Moffat στην ιστορία τους τη διάσταση ενός παρελθοντικού θρύλου που δίνει πάσα σε ένα Σήμερα που δεν έχουμε ακόμα αντικρύσει (και από τη στιγμή ειδικά που ο αφηγητής μοιάζει να γνωρίζει πολλά πράγματα για τα οποία εμείς είμαστε ακόμα στο σκοτάδι), μπορούμε λογικά να περιμένουμε πως θα επιστρέψουμε σε αυτό το κομμάτι ιστορίας αρκετά σύντομα. Θα είναι σε αυτή τη σεζόν και συνδέεται με τη ρωγμή; Θα είναι στην επόμενη; Μήπως ο Moffat δεν έχει καν κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό του; (Αν και δεν έχει δείξει τέτοια δείγματα ως τώρα.) Δεν ξέρουμε.

Αυτό που ξέρουμε, είναι η μοίρα του Rory και διάολε, ήταν πολύ σκληρή η μοίρα του. Στις 3 περιπέτειες που έζησε με τον Doctor έπεσε κι αυτός θύμα αυτού του μαγικού και σκοτεινού αυθορμητισμού του, και έπεσε μπροστά στη σφαίρα προκειμένου να τον σώσει. Όμως σα να μην έφτανε αυτό, ρουφήχτηκε κι από το Φως της Ρωγμής, έχοντας σαν αποτέλεσμα τη διαγραφή του από όλη την ιστορία. Ο Rory πλέον δεν υπήρξε ποτέ, και η Amy είναι ξανά έτοιμη για το Rio. What the fuck! Όπως είπα: σκληρό.

Δεν έρχεται σε τυχαίο σημείο αυτός ο θάνατος/διαγραφή. Μόλις στο προηγούμενο επεισόδιο, μια μη-περιπέτεια στημένη αποκλειστικά γύρω από αυτό το δίλημμα της Amy, η κοκκινομάλλα companion διάλεξε οριστικά κι αμετάκλητα τον Rory. Γιατί εκείνος της έδινε τη σιγουριά και την αγάπη που δεν είχε πάρει ποτέ από κανέναν στη ζωή της. Και εδώ, σβήνεται. Ξαφνικά ο Rory φαίνεται πως αποτελούσε ένα όχημα για τον χαρακτήρα της Amy- δεν ξέρουμε ακόμα προς τα πού. Αλλά αυτό το σκοτεινό και συναρπαστικό αίνιγμα (πλοκής και χαρακτήρων) δείχνει πόσο εξαιρετικός showrunner είναι ο Moffat.

Αν καθίσουμε να το σκεφτούμε, κάθε επεισόδιο της σεζόν μέχρι σήμερα (εκτός ίσως της ιστορίας με τα Daleks) είναι σε καλά μελετημένη σειρά, ένας ακόμα κρίκος στην αλυσίδα της σεζόν. Δε θα μπορούσαν καν να είναι σε άλλη σειρά. Αναπτύσσουν χαρακτήρες και τις σχέσεις τους, και ολοκληρώνουν κομμάτι-κομμάτι μια φοβερή μυθολογία, με τρόπο που δεν έχει ξαναγίνει σε αυτό το show. Και τώρα, για πρώτη φορά, έχουμε μια χειροπιαστή απόδειξη του πόσο φοβερή και τρομερή είναι η απειλή.

Αυτό που ακόμα δεν ξέρουμε, είναι τι την προκάλεσε. Αλλά παίρνουμε ένα πρώτο hint: καθώς ο Doctor χώνει το χέρι του μέσα στη ρωγμή, αυτό που πιάνει είναι ένα κομμάτι ενός διαλυμμένου TARDIS. Η απορία που μεμιάς μου ήρθε στο μυαλό: είναι δυνατόν η έκρηξη που προκάλεσε τη σχισμή να προήλθε από το TARDIS; Και πώς συνδέεται τελικά η Amy; Ή -όπως ίσως υπονοεί η αφήγηση- η Silurians;

Επιπλέον, μέσα από αυτή την δυσβάσταχτη σκηνή στο TARDIS όπου ο Doctor προσπαθεί να βοηθήσει την Amy να διατηρήσει την ανάμνηση του Rory, θυμήθηκα μια θεωρία που είχε γραφτεί κατά τη διάρκεια του 2-parter με τους Αγγέλους, όπου ένας μελλοντικός Doctor εμφανίστηκε για μια σκηνή και ψιθύρισε στο αυτί της Amy να θυμηθεί κάτι που της είχε πει όταν ήταν μικρή. Δε μπορώ πλέον, και με δεδομένο το πώς την ικέτευε να θυμηθεί τον Rory, να θυμηθώ ξανά εκείνη τη σκηνή και να αναρωτηθώ αν έχει σχέση. Αν γύρισε πίσω σε μια δεδομένη στιγμή της κοινής τους ιστορίας, για να της βάλει καλά στο μυαλό μια ανάμνηση. Συναρπαστικά πράγματα, πιστεύω. Το φινάλε αυτής της σεζόν θα είναι απίστευτο.

Και, εντάξει, μέσα σε όλα αυτά δεν σχολίασα και πάρα πολλά για το ίδιο το επεισόδιο που, νομίζω θα βρεθούμε όλοι σύμφωνοι, πως δεν ήταν και από τα πιο δυνατά της σεζόν. Η αγάπη του Doctor για την ανθρωπότητα ήταν πάλι το κυρίαρχο theme, και το πώς ο κάθε ένας από εμάς μπορεί να κάνει τη διαφορά προς το καλύτερο ή προς το χειρότερο. Όλα μια χαρά, η εκτέλεση ήταν κάπως παιδική σε σημεία, αλλά όπως είναι εμφανές από το κατεβατό που έχει προηγηθεί, είναι άλλα τα πράγματα για τα οποία θα θυμόμαστε το επεισόδιο.

Αντίο λοιπόν Rory. Εμείς θα σε θυμόμαστε.

.