End of an era: O Simon Cowell φεύγει απ'το American Idol

Στο χθεσινό 9ο τελικό του American Idol το όνομα του νικητή έμοιαζε στοιχείο δευτερεύον. Τα φώτα και η συγκίνηση αφορούσε όλη τον Simon Cowell και το δικό του κύκνειο άσμα, προτού φύγει για να αναπτύξει το X Factor για την αμερικάνικη τηλεόραση. (Fox, Σεπτέμβριος 2011)

(Από αριστερά προς τα δεξιά: Jordin Sparks, Carrie Underwood, Paula Abdul,

Ruben Studdard, Kelly Clarkson, Simon Cowell, Fantasia Barrino, Taylor Hicks,

Ryan Seacrest, Justin Guarini, Ξανθιά Γκόμενα, Κωνσταντίνος Μαρούλης)

⇝Μετά το άλμα: Χωρίς τον Cowell δεν υπάρχει 24, δεν υπάρχει Kelly Clarkson, δεν υπάρχει House και Glee, δεν υπάρχει Όσκαρ για την Jennifer Hudson.

~-~-~

Προς το τέλος του live show, και αφού είχαν προηγηθεί μισή ντουζίνα βιντεάκια και αφιερώσεις στον κριτή-σταρ, όλοι οι περασμένοι νικητές (πλην του David Cook) συν δεκάδες άλλοι διαγωνιζόμενοι, ανέβηκαν στη σκηνή και τραγούδησαν όλοι μαζί. Μιλάμε ήταν οι πάντες εκεί, από την Kelly Clarkson και την Carrie Underwood μέχρι τον αξιαγάπητα άμπαλο νικητή-ανέκδοτο Taylor Hicks, κι από τον κλόουν Justin Guarini και το φρικιαστικό παιδί-ρομπότ David Archuleta μέχρι τον... Κωνσταντίνο Μαρούλη.

Και η Paula Abdul! Η οποία επέστρεψε ένα χρόνο μετά στο show για να δώσει τον δικό της συγκινητικό και αστείο (και που αναπάντεχα έβγαζε νόημα) αποχαιρετισμό στον Simon. Και που όταν τραγούδησε η μικτή Idol, τον ανέβασε στη σκηνή, όπου όοοολο μαζί το 'καστ' αγκαλιάστηκε και έκλεισε με δάκρυα (ή σχεδόν) στα μάτια το πιο επιτυχημένο reality competition στην ιστορία. Πώς είπατε, το American Idol συνεχίζεται και του χρόνου; Εκτός του ότι αυτό εμένα μου έμοιαζε με ό,τι κοντινότερο φτάνεις σε αποχαιρετισμό, το να συνεχιστεί το show χωρίς τον Cowell και μάλιστα μετά από μια καταστροφική χρονιά σαν τη φετινή (αν υπάρχει ακόμα ταλέντο σε αυτή τη χώρα, σίγουρα δεν πάει πια στο Idol), μου φαίνεται ανούσιο.

Το να εκτιμήσουμε βέβαια σε αυτό το σημείο την επίδραση του Cowell στην αμερικάνικη τηλεόραση και την ποπ κουλτούρα γενικότερα, είναι κάτι που πιθανώς δεν χρειάζεται. Εκτός του ότι κάθε talent show που σεβόταν τον εαυτό του είχε πάντα τον Κακό Κριτή με μοντέλο τον Simon, ήταν ακριβώς η αυθεντικότητά του και το στοιχεία του αυθεντικού σοκ που ήρθε αρχικά ("Μαμά, αυτός ο κύριος με την αστεία προφορά έκανε την κοπέλα με την κακή φωνή να κλάψει!") που τον έκαναν μοναδική φιγούρα στο τηλεοπτικό τοπίο.

Και εκτός του ότι έχει πολύ μεγάλο μέρος της 'ευθύνης' για την ανάδειξη ενός σεβαστού μέρους του σημερινού star system (για την Kelly και μόνο εγώ τον έχω στα θετικά), η μοναδικότητα του Cowell ήταν αυτό το στοιχείο (το X Factor, ναι) που έκανε το American Idol must-see TV. Με την προσοχή και τη φροντίδα του Fox, το American Idol γίνεται κολοσός, ένας πλανήτης με δική του βαρύτητα που καταφέρνει να στηρίζει από μόνος του το πρόγραμμα ενός ολόκληρου τηλεοπτικού δικτύου.

Καλλιεργώντας προσεκτικά τα μελλοντικά τους hits τοποθετώντας τα στρατηγικά στην ουρά του American Idol, το Fox καταφέρνει μέσα σε μια δεκαετία να γίνει το #1 δίκτυο γεννώντας τεράστια τηλεοπτικά σουξέ σαν το 24, το House, το Bones, το Glee, και στηρίζοντας έπειτα πάνω σε αυτά τις επόμενες προσπάθειες και τα -ομολογουμένως πολλά- καλλιτεχνικά ρίσκα που παίρνει. (Να είστε σίγουροι- αν δεν υπάρχει το Idol και το House, δεν υπάρχει Fringe, και δεν υπάρχει η πολυτέλεια για 2 σεζόν Dollhouse.)

Αλλά πέραν του ότι μια τηλεοπτική αυτοκρατορία στηρίχτηκε στις πλάτες του, η παρουσία του Cowell αξίζει και για έναν ακόμα βασικό λόγο. Γιατί σε μια ποπ κουλτούρα εθισμένη στο να καταπίνει αμάσητες και δίχως κρίση, τις προσωπικές σαπουνόπερες πίσω από την -όποια- τέχνη (Τι σημασία έχει αν η Crystal είναι μίλια μπροστά από οποιονδήποτε άλλον; O Lee έχει 'καλύτερη ιστορία'), ο Cowell δε σταμάταγε να βαράει ηλεκτροσόκ κατ'επανάληψη, έχοντας διάθεση να φέρνει βδομάδα μετά τη βδομάδα, λίγα λεπτά αληθινής (και καυστικής, και ιερόσυλης, και συχνά politically incorrect) κριτικής στο τραπέζι. Που για το κοινό που μεγαλώνει με MTV reality crap και παπαρατσικές ματιές στις ζωές των διάσημων από το E! Entertainment, θα πρέπει να έμοιαζαν κάτι ανάμεσα σε Roger Ebert και Βασίλη Ραφαηλίδη.

Σε μια εποχή που βλέπει ακόμα και ένα ιστορικό show κριτικής σαν το At the Movies να κόβεται, και κριτές-cheerleaders τύπου Ellen (ή παντελώς βλάκες, τύπου Randy) να επιβιώνουν στο τραπέζι του American Idol, είναι απαραίτητη η συνεχιζόμενη ύπαρξη μιας περσόνας σαν του Cowell. Ακόμα κι αν είναι κυνικός μπάσταρδος. Κι ακόμα κι αν το chest hair του είναι συχνά επίπονο. Γιατί χωρίς αυτόν ο Jack Bauer θα μας είχε αποχαιρετήσει στα μισά της πρώτης του μέρας. Και, κυριότερα, γιατί μπορεί και να είναι ο τελευταίος αληθινός κριτικός που υπάρχει στην τηλεόραση.

~-~-~

⇝Αυτό για το οποίο πάντα θα τον θυμόμαστε βέβαια, είναι οι επικές προσβολές του. Δείτε και διαβάστε μερικές από τις καλύτερες: 1 | 2 | 3.

.