Glee: Joss+NPH=Dreamy

Πώς ήταν το Glee του Joss Whedon; Σαν Glee-όχι-του-Joss-Whedon, αλλά καλύτερο. Και με περισσότερο Neil Patrick Harris. Δηλαδή κι-άλλο-καλύτερο. Anyway, μετά το άλμα.

Βασικά αυτά ήταν και τα αγαπημένα μου σημεία του επεισοδίου, εκείνα που είχαν να κάνουν με τον Harris. Όχι μόνο επειδή τον λατρεύω ως ερμηνευτή και ως περσόνα γενικώς, αλλά κι επειδή αυτό το subplot έμοιαζε περισσότερο κοντά σε κάτι που θα ταίριαζε στην Whedon oeuvre από οτιδήποτε άλλο στο επεισόδιο. Εκεί όπου τα τραγούδια δεν έχουν τίποτα το στητό και μοιάζουν να βγαίνουν μέσα από την ψυχή των χαρακτήρων, χωρίς να στηρίζονται στην πατερίτσα του 'μιούζικαλ' αλλάζοντας settings, αλλάζοντας αφηγητή κάθε δυο στίχους, χάνοντας οτιδήποτε κρατάει το μουσικό νούμερο στο έδαφος. Για όλα αυτά το Glee έχει υπάρξει ένοχο στο παρελθόν -πολλάκις-, αλλά σίγουρα όχι αυτή τη φορά.

Η ιστορία Will/Ryan με κέρδισε τόσο για την εξιλέωση του εν τέλει -ευχάριστα- αδιόρθωτου Bryan Ryan, αλλά για τα δύο μουσικά νούμερα που έδωσε. Tόσο το Piano Man του Billy Joel όσο και το Dream On των Aerosmith πήραν νέα ζωή από τους Morrison και Harris που και χημεία είχανε, και γαμάτοι ερμηνευτές είναι, και το στήσιμο των performances τις έκανε συναρπαστικές και φρέσκες. Η υπέροχη bromantic energy του Piano Man στο μπαρ με τύπο απέναντι "making love to his tonic and gin" και τον NPH να τραγουδάει την ψυχή του σε ένα μισοάδειο μπουκάλι μπύρας και τον Morrison να υχώνει τις γροθιές του θριαμβευτικά με χαμόγελο στα χείλη, έδωσε τελικά μια από τις αγαπημένες μου σκηνές της φετινής σεζόν, Glee ή μη.

Έχοντας σκηνοθετήσει και δύο επεισόδια Office στο παρελθόν, ο Whedon δεν είναι ξένος ως προς το work for hire, παρά το στάτους του. Οπότε ξέρει τι λέει όταν επιμένει πως η δουλειά ενός σκηνοθέτη στην τηλεόραση είναι να μην κάνει αισθητή την παρουσία του, πως ο σκοπός του δεν είναι να δημιουργήσει "κάτι του Joss Whedon", αλλά "το επόμενο επεισόδιο Glee". Και έχει πολύ δίκιο, αλλά ταυτόχρονα -και παρότι έγινε σκηνοθέτης εξ ανάγκης- έχει ένα ιδιαίτερο στυλ που μπορεί να συνδυάζει το οπερατικό με το συναισθηματικά λεπτό, και αυτό φαίνεται ξεκάθαρα τόσο στις σκηνές του Harris και στο πώς καδράρει τα δύο τραγούδια, όσο και σε μικρά αγγίγματα όπως η ματιά μέσα από τις κάμερες στο τραγούδι-φαντασίωση του Artie.

Speaking of, κι αυτό ήταν ένα b-story που συναισθηματικά με άγγιξε κάπως (παρόλο που ένα αρνητικό στοιχείο υπήρχε και ήταν σαφές, ότι οι χαρακτήρες δεν έλεγαν να βγάλουν το σκασμό και εξηγούσαν ασταμάτητα την συναισθηματική τους κατάσταση), χάρη στη γυμνή αλήθεια της συνειδητοποίησης ότι μέσα σε έναν ζαχαρένιο Glee World όπου όλοι έχουν δικαίωμα στο λαμπερό χολιγουντιανό ή μπροντγουεϊκό όνειρο, κάποιες φαντασιώσεις θα μείνουν απλώς αυτό- φαντασιώσεις.

Το κομμάτι της Rachel με κούρασε, συγκριτικά, αλλά κέρδισε πόντους όταν φτάσαμε στην αποκάλυψη της ταυτότητας της μητέρας της- in retrospect, τόσο προφανές και σωστό!

Δε χρειάζεται να το ψειρίσουμε πολύ όμως. Πιστεύω πως σαν περιεχόμενο, σαν εικόνα, σαν μουσική και σαν star vehicle του παντοτινά awesome Neil Patrick Harris, το 'Dream On' ήταν ένα από τα καλύτερα επεισόδια της σειράς- αρκετοί μάλιστα το χαρακτηρίζουν και το καλύτερο μετά τον πιλότο. Το οποίο είναι ενδιαφέρον γιατί έτσι κι αλλιώς εγώ δεν ήμουν φαν του πιλότου, άρα θα μπορούσα να πω ότι είναι το αγαπημένο μου Glee ever, σωστά;

Όπως και νά'χει. Whedon. Musicals. Dude.

.