Doctor Who: The Big Bang

Και εγένετο τηλεόραση.

Φυσικά. Όταν κλείνεις με cliffhanger την επικείμενη διαγραφή όλου του σύμπαντος, είναι μόνο φυσικό ότι η λύση θα περιλαμβάνει μια δεύτερη γένεση, ένα νέο big bang. Μαζί με αυτό, ο Steven Moffat, αυτός ο υπέροχος, impossible man, ξαναγράφει τους κανόνες όπως αυτός γουστάρει, παραδίδοντας το πιο πλήρες και ικανοποιητικό φινάλε fantasy τηλεόρασης που έχουμε δει από την περίοδο ακμής της Buffy.

Πάμε λίγο να απαριθμήσουμε κάποια βασικά στοιχεία του επεισοδίου πριν περάσουμε σε μια γενική αποτίμηση της σεζόν. Το teaser ξεκινάει με μια alt-εκδοχή του 'Eleventh Hour', όπου ο ουρανός δεν έχει αστέρια-αλλά η μικρή Amelia τα θυμάται. Μια μυστηριώδης φιγούρα την οδηγεί στο μουσείο, εκεί όπου μεταξύ άλλων εκθέτονται τα απομεινάρια ενός Dalek, και η Pandorica. Με την επαφή και μόνο, η μικρή ανοίγει τη φυλακή. Είναι προφανές ότι όλα αυτά είναι ένα σχέδιο του Doctor που έχει βάλει την Amelia να τον απελευθερώσει από τη φυλακή, ώστε να γυρίσει πίσω και να προλάβει να σώσει το σύμπαν. Η Pandorica ανοίγει, μέσα είναι φυσικά αυτός που όλοι περιμέναμε: H Amy P-- H AMY POND! Το πρώτο μεγάλο WTF φτάνει πριν καν πέσουν οι τίτλοι αρχής, και όπως λέει και μια badass Amy στον νεότερο εαυτό της, "This is where it gets interesting."

Το 50λεπτο που ακολουθεί είναι μια φρενήρης, επική, αινιγματική, συγκλονιστική, και βαθύτατα προσωπική περιπέτεια, για τον Doctor και την ομάδα αναπάντεχων ηρώων που έχει μαζέψει γύρω του. Ο Rory είναι από πλαστικό, αλλά κουβαλάει ψυχή και ανθρωπιά γιατί βαθιά μέσα της, η Amy έτσι τον θυμόταν. Και έτσι εκείνος έμεινε πιστός, σχεδόν 2,000 χρόνια να φρουρεί μέρα-νύχτα την Pandorica, τη φυλακή που έκρυβε την αγαπημένη του ("Good on you, mate," όπως λέει και ο Doctor). Γύρισε από το πουθενά χάρη στην αγάπη της, τώρα την ξεπληρώνει, ακολουθώντας την μέχρι να γεννηθεί ξανά στο φυσιολογικό timeline.

Η River παγιδεύεται σε μια χρονική λούπα μες στο TARDIS και ο Doctor την σώζει, και κάπως έτσι του γεννιέται η ιδέα για το πώς να κάνει reboot στο σύμπαν. Σέρνει τον εαυτό του μέχρι την Pandorica, και την στέλνει στο διάστημα, στην καρδιά του εκρηγνυόμενου TARDIS, δημιουργώντας ξανά το σύμπαν από την αρχή, αλλά με ένα μεγάλο catch, μια μεγάλη θυσία: Εκείνος δε θα είναι εκεί για να το δει. Η έκρηξη θα σβήσει τη Ρωγμή, αλλά θα κρατήσει αυτόν από την λάθος πλευρά.

Σε μια συγκλονιστική στιγμή, ο Doctor σώζει το σύμπαν, αλλά βλέπει το προσωπικό του timeline να διαγράφεται. Παρατηρεί ότι τις τυχαίες στιγμές που ξαναζεί, η Amy μπορεί να νιώσει την παρουσία του, οπότε φτάνουμε στην πιο ανατριχιαστική σκηνή, στα 15'' που δένουν μεταξύ τους όλη τη σεζόν: O Doctor βρίσκεται στη στιγμή που η Amy αναγκάζεται να έχει κλειστά τα μάτια της λόγω των Αγγέλων, και σε ένα ριπλέι της αντίστοιχης σκηνής από το 'Flesh and Stone', της ψιθυρίζει αυτό που από τότε ξέραμε ότι είναι έκκληση ενός απεγνωσμένου μελλοντικού Doctor, κι εκείνη δίχως πλέον την όραση που ξεγελά, καταφέρνει να τον ακούσει, κρατώντας τον μέσα της για πάντα. Την εκλιπαρεί να μην ξεχάσει ποτέ αυτό που της είπε όταν ήταν μικρή.

Η Amy είναι ένας συναρπαστικός χαρακτήρας. Είναι η κοπέλα που έχει γνωρίσει την απώλεια, που από μικρή έψαχνε να στηριχτεί σε ανθρώπους που διαρκώς την πρόδιδαν κι εξαφανίζονταν από κοντά της. Πίστεψε στον φανταστικό της σωτήρα, γατζώθηκε πάνω σε μικρές φαντασίες, σε αυτά που βρίσκονται στην άκρη του ματιού, στη ζωή που βρίσκεται πέρα από αυτά που μας επιτρέπει να δούμε η κυνική πραγματικότητα. Γι'αυτό είναι ξεχωριστή, επειδή το να είναι ζωντανό κάτι στην καρδιά της, είναι αρκετό.

Στην φανταστική σκηνή του γάμου, η Amy ενώνει τις τελείες, αφήνει το ένστικτο να την καθοδηγήσει (ή ό,τι είναι αυτό που την κάνει να κλαίει όταν χάνει κάποιον αγαπημένο της και δεν ξέρεις πώς και γιατί), και θυμάται: Something old, something new, something borrowed, something blue. Ο imaginary friend, ο σωτήρας του κόσμου, ζει ξανά, επειδή η Amy δεν τον άφησε ποτέ να πεθάνει.

Δεν χωράει δεύτερη σκέψη για το τι με έκανε να αισθανθώ αυτό το επεισόδιο, όπως δεν χωράει και nitpicking που κοιτάει γρανάζι με γρανάζι τη λειτουργία και τους 'κανόνες' ενός παραμυθιού με συγκλονιστικές συναισθηματικές αλήθειες. Για να το θέσω αλλιώς, δε με νοιάζει γιατί υπήρχε το ημερολόγιο της River στον post-Doctor κόσμο. Με νοιάζει ότι ήταν εκεί, και με νοιάζει ότι η Amy τον θυμήθηκε. Μια ολόκληρη σεζόν ήταν στημένη πάνω σε αυτό ακριβώς το πράγμα. Η καρδιά μου νικάει τη λογική, και απλά παραδίνομαι.

Πάμε να το δούμε λίγο ευρύτερα το ζήτημα.

Ένα από τα κυριότερα ερωτηματικά όταν ο Moffat ανέλαβε τη σειρά, ήταν κατά πόσο θα μπορούσε την ιδιοφυή μαγεία των αυτοτελών επεισοδίων του να την εμφυσήσει σε μια ολόκληρη σειρά ιστοριών. Ναι, προφανώς είναι σπουδαίος σεναριογράφος, αλλά είναι showrunner; Νωρίς μες στη σεζόν, είχα εκφράσει την ελπίδα μου να φερθεί σε αυτή την πρώτη του 'σειρά' Doctor Whο, σα να ήταν ένα επεισόδιο. Και τα κατάφερε.

Η σεζόν ήταν ένα παζλ, ακριβώς το είδος του παζλ που μπορούσε πάντα να είναι αυτή η σειρά. Ο Moffat δεν περιορίστηκε στο να απλώνει μικρά hints για τη μεγάλη απειλή μέσα στα 11 επεισόδια που προηγούνται του φινάλε-τα έκανε όλα κομμάτι του. Σκεφτείτε το: To Doctor Who είναι μια σειρά όχι μόνο με ταξίδι στο χώρο και το χρόνο, αλλά και δίχως κανόνες επί της ουσίας. Ζούσα για τη στιγμή που θα εμφανιζόταν ένας άνθρωπος τρελός και με όραμα όσο μακριά φτάνει η φαντασία, για να γράψει αυτή τη σειρά στα όρια όσων μπορεί να είναι. Όπου τίποτα δεν είναι μια απλή αλληλουχία γεγονότων, όπου μια απλή επικοινωνία περνάει από ένα σωρό χρονιές, πρόσωπα, πλανήτες. Όπου η πραγματικότητα γεννιέται και καταρρίπτεται και μετά γεννιέται ξανά επειδή κάπου, κάποτε, παντού, πάντα, ένα μικρό κορίτσι δε σταμάτησε να πιστεύει στην ίδια της τη φαντασία.

Ενθουσιασμένος μετά το 'Eleventh Hour', έγραφα ότι ο Moffat μας δίνει την πρώτη γεύση ενός Doctor Who που εκμεταλλεύεται στο έπακρο την έλλειψη ορίων του. Τώρα, ενθουσιασμένος και εκστασιασμένος, μπορώ να πω ότι τον έχει παραδώσει.

Δεν είναι μόνο ο ίδιος o Doctor (ο καλύτερος ever), ένας υπέροχος φανταστικός φίλος, που πήγε στην άλλη πλευρά της ύπαρξης και ξαναγύρισε επειδή εμείς, η Amy, δεν τον παρατήσαμε ποτέ. Και δεν είναι μόνο η Amy (η καλύτερη companion ever), το κορίτσι που φαντάστηκε μια καλύτερη ζωή που της αξίζει. Ο Moffat πλαισίωσε τους δύο βασικούς του ήρωες με έναν boyfriend που προστάτευε την αγαπημένη του για 2,000 χρόνια, και με τη River Song, δηλαδή το απόλυτο χωροχρονικό ρομάντζο που αξίζει στον Doctor. Έκανε το TARDIS χαρακτήρα, περισσότερο από όσο ήταν ποτέ. Άφησε το συναίσθημα και το μοτίβο να υποδείξουν την πλοκή, και μετά φρόντισε να την δομήσει με τρόπο που καμία άλλη σειρά δε θα μπορούσε.

Και το ακόμα ωραιότερο; Μας λέει ότι δεν τελείωσε ακόμα. Και τα threads που παραμένουν αιωρούμενα υπονοούν πως ο γρίφος επεκτείνεται και στην επόμενη σεζόν-και τα hints του Moffat είναι ήδη εδώ. Ξέρουμε ότι η River σκοτώνει κάποιον, πιθανώς τον ίδιο τον Doctor. Ακόμα δεν έχουμε δει την πρώτη τους συνάντηση από τη δική της πλευρά. Την River που μπορεί να κάνει ακόμα κι ένα Dalek να ζητήσει έλεος. (Και btw λάτρεψα την μετρημένη χρήση των Daleks στο επεισόδιο.)

Ποια είναι στα αλήθεια η River Song; Τι είναι αυτό που θα αλλάξει για πάντα; Και πώς συνδέεται με τη συνεχιζόμενη αναζήτηση της αιτίας για την έκρηξη του TARDIS; Για πρώτη φορά στη σύγχρονη ιστορία της σειράς, αυτούσιο το καστ και οι χαρακτήρες συνεχίζουν για δεύτερη χρονιά. Δε θα μπορούσε να είναι αλλιώς.

.