Louie Louie you're gonna die

Πώς είναι η νέα κωμωδία από τον Louis C.K.; Bloody brilliant είναι, και μάλλον η καλύτερη σειρά του καλοκαιριού. Μετά το άλμα η εξήγηση.

Το μόνο πράγμα καλύτερο από μια κωμωδία που σε κάνει να φωνάζεις από τα γέλια με τα πολιτικώς μη ορθά αστεία της, είναι μια κωμωδία που το κάνει αυτό παραβαίνοντας κάθε γνωστό κανόνα τηλεοπτικού sitcom. Ο Seinfeld ήταν ο πρώτος που το έκανε αυτό σε βαθμό να θεωρηθεί η σειρά του επαναστατική, και το Louie θυμίζει σε πολλά σημεία τη θρυλική σειρά- αλλά είναι πιο αστείο και πιο τολμηρό.

Η βασική ιδέα είναι πως ο Louie παίζει μια fictionalized εκδοχή του εαυτού του, και σε κάθε επεισόδιο παρακολουθούμε μία, δύο ή μιάμιση σύντομες ιστορίες στημένες γύρω από σύντομα αποσπάσματα stand-up εμφανίσεων του κωμικού. Εκεί τελειώνει η όποια αίσθηση δομής διαθέτει η σειρά, καθώς κανένα επεισόδιο δεν ακολουθεί το blueprint εκείνου που προηγήθηκε, ενώ οι αποχωρήσεις από τη σφαίρα του ρεαλισμού είναι συχνές και ακανόνιστες. (Στο τέλος του πρώτου επεισοδίου, η άτυχη κοπέλα που έπρεπε να υποστεί ένα πρώτο ραντεβού με τον κυνικό Louie, τρέχει να φύγει μακριά ΜΕ ΕΛΙΚΟΠΤΕΡΟ.)

Τη μία φορά θα δούμε δύο ιστορίες ανάμεσα στα stand-up bits. Μία άλλη μπορεί η μία ιστορία να οδηγεί στην άλλη με ξεκαρδιστικά χαλαρό τρόπο, όπως στο χθεσινό επεισόδιο επεισόδιο όπου ο Louie αποφασίζει να πάρει σκύλο μετά από μια νύχτα επικής μαριχουανοκραιπάλης. (Η απεικόνιση των σκηνών της μαστούρας και του πρωινού hangover είναι classics.) Σε άλλα επεισόδια είναι το ίδιο το stand-up που εξελίσσεται σε σκετσάκι, με παράδειγμα την ηλικιακή φετιχίστρια που την πέφτει στον Louie επειδή είναι τόσο γέρος που “μυρίζει θάνατο” (“I was born in 1967! I remember paying three dollars for a movie!”) ή τον Louie που προσπαθεί να το παίξει πολιτικά ορθός με μια σερβιτόρα που υποστηρίζει ότι οι μαύροι δεν δίνουν φιλοδώρημα.

Στο δεύτερο επεισόδιο της σειράς, η πρώτη από τις δύο ιστορίες παρουσιάζεται χωρίς κανένα απολύτως framing device πριν τους τίτλους αρχής της σειράς (στα υπόλοιπα επεισόδια δεν υπάρχει καν cold open) και αποτελεί τίποτα περισσότερο από μια συζήτηση εν ώρα παρτίδας πόκερ μεταξύ του Louie και 4 φίλων και συναδέλφων του, η οποία αποτελεί μια έξοχη ματιά πάνω στη δυναμική του gay joke. Ό,τι ισχύει για αυτή τη μία σκηνή, ισχύει και για όλη τη σειρά. O Louis C.K. δε μοιάζει να νοιάζεται για το ποιον θα προσβάλει, ούτε μοιάζει να νοιάζεται για το πώς θα οργανώσει το φορμά της σειράς του. Πολύ απλά κάνει ό,τι θέλει, όποτε το θέλει, όπως το θέλει.

Και αυτό που κάνει, ουσιαστικά, είναι να ολοκληρώνει, σκετσάκι με σκετσάκι, και κάφρικο αστείο με κάφρικο αστείο, έναν ξεκαρδιστικό στοχασμό πάνω στη ματαιότητα. Τη ματαιότητα του έρωτα (βασικά μας λέει πως το καλύτερο στο οποίο έχεις να ελπίζεις αν όλα πάνε καλά σε μια σχέση, είναι μια μέρα ο άλλος απλά να πεθάνει), των γηρατειών, της επαγγελματικής ολοκλήρωσης, των δεσμών, της ίδιας της ύπαρξης.

Ο C.K. είναι ένας φοβερός κωμικός που χρησιμοποιώντας την αποδοχή της παρακμής (του) ως καύσιμο, μας ξεναγεί στις πιο αφιλόξενες γωνιές της καθημερινότητας μας παρέα με το ισχυρότερο όπλο: ένα χιούμορ που δεν φοβάται και δεν λυγίζει μπροστά σε τίποτα. Αν ο Seinfeld απέρριπτε την έννοια της εξέλιξής μας ως κοινωνικά όντα, ο Louie το πάει ένα βήμα παραπέρα: όχι απλά δε γινόμαστε καλύτεροι, αλλά κάθε στιγμή που περνάει γινόμαστε χειρότεροι.

Και σα να σου λέει: “E και; Αφού γερνάμε που γερνάμε, το μόνο που μας μένει είναι να το καφρίσουμε.”

.