Sherlock: Moriarty says

H πρώτη σεζόν -ο τηλεοπτικός θεός να την κάνει- του Sherlock ολοκληρώθηκε με το τρίτο επεισόδιο-ταινία, γραμμένο αυτή τη φορά από τον συνδημιουργό Mark Gatiss και με τον Paul McGuigan να επιστρέφει στην καρέκλα του σκηνοθέτη. Πώς είναι το φινάλε; Πώς δένει με τις προηγούμενες ιστορίες; Πώς ήταν η σεζόν σαν σύνολο; Και ποιος είναι ο Moriarty;

Kαταρχάς μπράβο Mark Gatiss, έτσι πρέπει να γράφονται όλα τα season finales. Ο άνθρωπος παρέδωσε 7 μυστήρια σε ένα! Ένα απολαυστικό παζλ μυστηρίων, φόνων, εκρήξεων και άστρων που κατάφερνε την ίδια στιγμή να είναι διαολεμένα διασκεδαστικό, να υπογραμμίζει με άψογο τρόπο (δίχως να γίνεται προφανές ή τετριμμένο) το πώς ο Watson αργά αλλά σταθερά γίνεται αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας του Sherlock, αλλά και να φέρνει σε κορύφωση τα arcs αυτής της μίνι σεζόν.

Το ένα αφορά τον ίδιο τον Sherlock. Ο άνθρωπος-γρίφος, που βαριέται όταν δεν προκαλεί κανείς την ευφυία του και πυροβολάει τον τοίχο, δε θα μπορούσε να έχει άλλη νέμεση από την διαστρεβλωμένη κατ'εικόνα μορφή του, δηλαδή τον Moriarty, που βάζει ζωές σε κίνδυνο επειδή βαριέται. (Ή μήπως όχι;)

Το οποίο μας φέρνει στο άλλο arc της σεζόν, της πλοκής, τον μεγάλο κακό, τη μεγάλη νέμεση. Η σειρά ήδη μας έπαιξε μια πετυχημένη μπλόφα στο πρώτο επεισόδιο, όταν νομίζαμε πως ο Moriarty ήταν ο Mycron, και τώρα για μια φευγαλέα στιγμή νόμισα πως θα έκανε το αδιανόητο- να παραμορφώσει τόσο πολύ τον μύθο που ο Μ. θα ήταν ο ίδιος ο Watson. (Είμαι ο μόνος που το νόμισε αυτό στη σκηνή της πισίνας, πριν ο Doctor John αφήσει να φανούν τα εκρηκτικά που ήταν δεμένα στο κορμί του;)

Η αποκάλυψη της αληθινής ταυτότητας του Moriarty κάνει κατά πρώτον ακόμα πιο απολαυστική τη σκηνή της εισαγωγής του χαρακτήρα- ως και καλά γκέι ψευτογκόμενου της κοπελίτσας στο νεκροτομείο που γουστάρει τον Sherlock. (Δε συγκράτησα το όνομά της.) Απολαυστική πλέον όχι τόσο λόγω του τρένου σκέψης του Sherlock, που και στα τρία αυτά επεισόδια δεν βαρέθηκα στιγμή να βλέπω και να με εντυπωσιάζει, αλλά κυρίως λόγω του ότι ήταν όλα μπαρούφες, στοιχεία στημένα εκεί από τον Moriarty που ήξερε ότι η νέμεσή του θα τα παρατηρούσε.

Εξίσου εντυπωσιακό ήταν το εύρημα της επικοινωνίας του Μ. με τον Sherlock μέσω αθώων πολιτών που απλά διάβαζαν σε πρώτο πρόσωπο τα λόγια του σαν από σενάριο. Και φυσικά το cliffhanger ήταν πολύ δυνατό- θα ήταν εξοργιστικό αν δεν ξέραμε ήδη ότι η σειρά τα πήγε εξαιρετικά στις τηλεθεάσεις και ανανεώθηκε ήδη για 2η σεζόν. (Τίποτα σίγουρο ακόμα, αλλά εικάζεται πως τα επεισόδια θα παραμείνουν 90λεπτα αλλά θα είναι περισσότερα.)

Συνολικά μια σειρά που πέτυχε απόλυτα σε αυτό που ξεκίνησε να κάνει, δηλαδή να επανεισάγει έναν από τους κλασικότερους φανταστικούς χαρακτήρες στο σύγχρονο κόσμο με τρόπο που να μην είναι ευκαιριακός. Ο Sherlock των Moffat, Gatiss και McGuigan αναδύει ένα άρωμα βικτωριανής Αγγλίας, είναι φρέσκος και old-school την ίδια στιγμή, και μέχρι και τον Watson ως blogger καταφέρνει να μας πουλήσει δίχως να μοιάζει φτηνιάρικος ή εύκολος. (Το self-referencing στο 'A Case in Pink' περνάει ως κάτι απόλυτα λειτουργικό μέσα στο σύμπαν της σειράς και δεν είναι εκεί απλά ως εξυπνακισμός.)

Ο Benedict Cumberbatch είναι έξοχος στον απαιτητικό ρόλο, τα σενάρια έχουν ρυθμό, φρεσκάδα και IQ, η σειρά σαν σύνολο είναι έξυπνη, το ξέρει, αλλά όπως ακριβώς και ο ήρωάς της, καταφέρνει να γίνεται περισσότερο αγάπητη παρά ενοχλητική λόγω αυτού του γεγονότος.

Well done old chaps. Θα περιμένω πώς και πώς τον δεύτερο κύκλο ιστοριών.

.