Louie: Αμαρτίες γονέων

Το Louie έχει βαλθεί να παραδίδει τη μία αφηγηματική έκπληξη μετά την άλλη- το 'Bully' ίσως είναι ως τώρα το καλύτερο επεισόδιο μιας έτσι κι αλλιώς αψεγάδιαστης πρώτης σεζόν. Spoilers μετά το άλμα.

ΟΚ, άσε στην άκρη το ότι για ένα ακόμα επεισόδιο η δομή είχε νέα στοιχεία. (9 επεισόδια μέσα στη σειρά, ούτε ένα επεισόδιο δε μοιάζει με άλλο. Amazing.) Με την έννοια πως αυτή τη φορά, η πρώτη από τις δύο ιστορίες δεν ήταν παρά ένα μικρό flash-back σε περιστατικό που διηγείτο ο Louie στο stand-up του, και το οποίο θεματικά απλώς ολοκλήρωνε την εμπειρία της δεύτερης ιστορίας.

Η οποία... Όχι μισό, δεν έχω τελειώσει με την πρώτη. H οποία είναι μεν από τα πλέον άβολα πράγματα που έχω δει εδώ και καιρό, αλλά όχι στο βαθμό που να εκπλήσσομαι. After all, το Louie βλέπουμε, σωστά; Σωστά- άρα ο πατέρας που με μάτι που αστράφτει εξηγεί στον μικρό Louie το σεξ την πράξη του έρωτα με εξαιρετικά συγκεκριμένες τεχνικές οδηγίες ήταν πολύ αστεία. Ναι. Η πρώτη υπέρβαση έγινε όταν ο μικρός ξεκινάει το μονόλογό του, γιατί ξέρω πολύ καλά πως δεν παίζει να ήμουν ο μόνος που σκέφτηκε “εντάξει, τουλάχιστον δεν έβαλε το πιτσιρίκι να συμμετάσχει όντως σε αυτό τον διάλογο”. Φευ.

Πρόσεξέ το. Το στήσιμο της σκηνής είναι κοντινά απομονωμένα close-ups, οπότε κάλλιστα θα μπορούσε να έχει γυριστεί δίχως ο πιτσιρικάς ποτέ του να πει (ή να ακούσει) έστω μία πιπεράτη λεπτομέρεια. Και εκεί που νομίζεις πως τελειώσαμε, ο πατέρας βάζει τον μικρό Louie να επαναλάβει τα πάντα. Σε κοντινό πλάνο. Δίχως ανάσα. Δίχως cut. Brilliant, και ξεκαρδιστικά άβολο.

Αυτό ήταν μόνο η εισαγωγή, γιατί το πώς τα βάρη της μίας γενιάς περνάν στις πλάτες τις επόμενης θα γινόταν πιο σαφές ως μοτίβο με την κυρίως ιστορία του επεισοδίου, μια εξίσου ευφυώς κατασκευασμένη ματιά στη δυναμική της ισχύος. Ο Louie είναι σε ραντεβού, ένας πιτσιρικάς τον κάνει να χεστεί πάνω του υπό την απειλή σωματικής βίας, ο Louie αναγκάζεται να ζητήσει συγγνώμη ενώ συνειδητοποιεί πως, ξέρεις τι; Καλύτερα να φανούμε ντεκαβλέ στα μάτια του ραντεβού μας από το να φάμε ξύλο, εξάλλου θα καταλάβει, πολιτισμένη γυναίκα είναι.

Όχι! Ο Louie ναι μεν ψελλίζει ένα παρακαλετό για οπισθοχώρηση του επιθετικού πιτσιρικά, σε μια απίστευτα παιγμένη σκηνή με ένταση που τη νιώθεις να διαχέεται ακόμα και στο σαλόνι σου, αλλά η κοπέλα τα μάζεψε κι έφυγε. Δεν ήταν περήφανη γι'αυτό, δε μπορούσε να το εξηγήσει, αλλά εκεί ήταν. Η θέα ενός άντρα να παρακαλά τον άλλον μα μην τον δείρει της έσβησε κάθε επιθυμία, αν όχι και εκτίμηση για τον Louie. Ψέμα είναι; Απέναντι σε κάθε κώδικά του πολιτισμένου περιβάλλοντός μας, ξέρουμε ενστικτωδώς ότι όλοι, βαθιά μέσα μας (αναλόγως το βάθος κρίνει και το κάτά πόσο θα το παραδεχόμασταν ή όχι), το ίδιο πράγμα θα σκεφτόμασταν. Απόδειξη; Στην οποιαδήποτε υπόνοια απειλής βίας, η ενστικτώδης πρώτη μας σκέψη δεν είναι ποτέ "χμ, είναι λογικό/ηθικό να εμπλακώ σε μια τέτοια διαμάχη;" αλλά είναι "τι θα σκεφτούν οι άλλοι για μένα αν το κάνω/δεν το κάνω;"

Η σειρά σου πετάει στα μούτρα το πρώτο μεγάλο φιλοσοφικό ερώτημα που κανείς ποτέ δεν βάζει σε λόγια, και προχωράει παρακάτω- we are not done yet. Αντί να αρκεστεί στο έτοιμο punchline, το επεισόδιο ακολουθεί τον Louie που ακολουθεί τον πιτσιρικά που του έκανε τη βραδιά μαύρη. Η σκηνή είναι άβολη και φοβερή, επειδή διαρκώς αναρωτιέσαι, “ΩΣ ΠΟΥ ΘΑ ΦΤΑΣΕΙ;” Πεζοδρόμιο, μετρό, φέρι, σπίτι! Ο Louie μπαίνει στο σπίτι του πιτσιρικά, τα λέει όλα χαρτί και καλαμάρι στου γονείς, οι οποίοι τι κάνουν; Duh. Καταφεύγουν στη βία.

(Η νότα που κάνει αυτή την εξέλιξη αληθινά αστεία είναι όχι τόσο το αναμενόμενο ξύλο του πατέρα στον γιο, αλλά της μάνας στον Louie επειδή τους λέει πώς να μεγαλώσουν τα παιδιά τους!)

Σκατά, αυτή η αβεβαιότητα πάλι. Ήσουν τόσο πολύ έτοιμος να μισήσεις τον πιτσιρικά, τώρα όλο το βάρος μετατοπίζεται στον αγροίκο πατέρα που δεν ξέρει πώς να φερθεί και πώς να επικοινωνήσει σαν πολιτισμένο ενήλικας, ναι; Όχι, ξανπάρτα! Εκεί που ο Louie είναι έτοιμος να αποχωρήσει μες στη νύχτα, ο πατέρας βγαίνει έξω, παίρνει αέρα, μοιράζεται με τον Louie ένα τσιγάρο, του ανοίγει την καρδιά του.

Όχι με αυτό τον εντελώς φτιαχτό “η κενωνία η πουτάνα τα πταίει όλα” τρόπο, αλλά με ένα αδερφικό “ψιλοσκατά τα έχω κάνει ρε φίλε, αλλά δεν ξέρω πώς αλλιώς”. “Τι τα θες, κι εγώ σκατά τα έχω κάνει”, απαντάει ο Louie, “κι ας μην έχω μεγαλώσει έναν μαντράχαλο που απειλεί ότι θα δείρει ανθρώπους.” Αναγνωρίζοντας ότι κι ο ίδιος εν δυνάμει τα ίδια λάθη και χειρότερα μπορεί να/έχει ήδη κάνει.

Πάρτα πάλι. Ερωτήματα, αναπάντητα ερωτήματα, αμφιβολίες που δίχως άλλο σου τρυπώνουν στο μυαλό όσο μεγαλώνεις και αρχίζεις να αναρωτιέσαι τι έχεις κάνει λάθος και τι έχεις κάνει σωστά- αν έχεις κάνει κάτι σωστά.

Fuck it. Έτσι κι αλλιώς, το μόνο για το οποίο μπορείς να είσαι σίγουρος είναι ότι δεν θα μάθεις σκι στα 42.

.