Από καιρό σε καιρό γράφω εδώ και κείμενα εκτός σειρών- αν το αντικείμενο του post είναι αρκετά σημαντικό και πολυσυζητημένο ώστε να έχει θέση ακόμα και σε ένα εξειδικευμένο blog. Το «Inception» είναι σίγουρα μια τέτοια περίπτωση, βρίσκεται στις αίθουσες εδώ και δύο εβδομάδες και το έχουν δει, και συζητήσει, και αναλύσει, όλοι.
Σε αυτό λοιπόν το σημείο θεωρώ πως δεν έχει νόημα να γράψω οτιδήποτε εισαγωγικό για την ταινία. Αν δεν την έχετε δει, σας προτείνω ανεπιφύλακτα (και παρά τις ενστάσεις που αναπτύσσω παρακάτω) να πάτε να τη δείτε οπωσδήποτε. Όσοι την έχετε δει, κάντε ένα άλμα. Ακολουθούν spoilers.
Ι. Φαινόμενο
Μπορεί να είναι αριστούργημα. Μπορεί να είναι μια υπερεκτιμημένη μπαλαφάρα. Μπορεί να είναι απλώς μια γαμιστερή περιπέτεια. Το βέβαιο είναι ότι το «Inception» είναι μια ταινία απαραίτητη, της οποίας η επιτυχία ήρθε σαν φρέσκος αέρας. Διότι επιτέλους σπάει ταμεία μια ταινία που δε βασίζεται σε τίποτα. Δεν είναι σίκουελ, δεν είναι πρίκουελ, δεν είναι reboot, δεν είναι spin-off. Δεν είναι διασκευή κόμικς, δεν βασίζεται σε τρενάκια του λούνα πάρκ ή σε παιχνίδια της Disneyland ή σε κουκλάκια της Mattel. Δεν είναι μέρος franchise, δεν έχει υπερήρωες, δεν είναι σειρά των ‘80s, δεν είναι 3-D.
Δεν είναι τίποτα. Είναι μια ιδέα του Christopher Nolan εκ του μηδενός, είναι ακριβώς το είδος της ταινίας που τα τελευταία χρόνια κανείς δεν έχει τα κότσια να βάλει μπροστά. Και κάτι που δεν υπήρχε ποτέ περίπτωση να έμπαινε μπροστά αν ο Nolan, ως σκηνοθέτης της 3ης εμπορικότερης ταινίας όλων των εποχών, δεν κρατούσε ουσιαστικά όμηρο το στούντιο. (Φαντάζομαι το pitch meeting: “Ναι, βεβαίως και θα κάνω το επόμενο Batman. Απλά πρώτα έχω μια ιδέα, αλλά δε σας νοιάζει εσάς αυτό. Αυτό που όντως σας νοιάζει είναι ότι θέλω $200 εκ. μπάτζετ και να με αφήσετε ήσυχο.”)
Ο Nolan είναι ο Nolan όμως, και πολύ συγκεκριμένη περίπτωση. Το σημαντικό είναι ότι το στοίχημα δούλεψε. Ο άνθρωπος κατάφερε να πουλήσει στη μάζα ένα original, εντελώς ασαφές concept, ανοίγοντας το δρόμο για ένα μελλοντικό μπλοκμπαστερικό καλοκαίρι που δεν φοβάται να τολμήσει να σκεφτεί μια πρωτότυπη ιδέα.
ΙΙ. Φαντασία
Υπάρχει μια σκηνή που μπορεί κάλλιστα να σταθεί ως απόλυτο σύμβολο όσων με πείραξαν στο «Inception». Η ομάδα του Cobb είναι παγιδευμένη σε ένα γκαράζ στο πρώτο επίπεδο ονείρου, προσπαθώντας να απωθήσουν την επίθεση των ανώνυμων φρουρών. Ο χαρακτήρας του Joseph “δεν-είναι-άβολο-που-μοιάζω-τόσο-πολύ-στον-Heath-Ledger” Gordon-Levitt, σημαδεύει έξω από το παράθυρο και πυροβολάει κατά βούληση, μέχρι που τον πλησιάζει ένα άλλο μέλος της ομάδας (ο τύπος που μεταμφιεζόταν απλώς επειδή, ξέρεις, ήθελε) και του λέει απλώς “Είμαστε σε ένα όνειρο. Think bigger.” Κάνει κίνηση και βγάζει… ένα μεγαλύτερο όπλο.Αυτός ακριβώς ο αυτοπεριορισμός του Nolan είναι που μου άφησε μια μικρή άσχημη γεύση, η οποία σταδιακά (όσο περνούσαν οι βδομάδες από όταν πρωτοείδα την ταινία) έφτασε να γίνει κυρίαρχη άποψη μέσα μου. Η ταινία διαδραματίζεται σε έναν κόσμο ονείρων όπου τα πάντα -υποτίθεται- είναι πιθανά, όπου μπορείς ανά πάσα στιγμή να πας όσο μακριά φτάνουν τα όρια της φαντασίας σου, κι όμως τολμά απλώς να φανταστεί ένα μεγαλύτερο όπλο. Η έλλειψη αληθινά groundbreaking ιδεών είναι σοκαριστική.
ΙΙΙ. IQ
Το παράδοξο αυτό επεκτείνεται. Όπως μιλάμε για μια ταινία φαντασίας δίχως καθόλου φαντασία (η τόλμη εξαντλείται στη σκηνή του tutorial της Ellen Page, η οποία με απογείωσε, μου έφερε την ψυχή στο στόμα, ήταν ό,τι πιο εντυπωσιακό έχω δει φέτος στο σινεμά), την ίδια στιγμή μιλάμε για μια ταινία η οποία παίρνει ένα κατ’επίφασην πολύπλοκο concept, το διαλύει σε μικρά κομματάκια, του βάζει παντού exposition, κανόνες, παραδείγματα, του αλλάζει την Παναγία. Αν το σκεφτείς, η ταινία είναι ένα exposition μιας ώρας που ακολουθείται από μια δαιδαλώδη σκηνή δράσης 45 λεπτών. (Η οποία είναι απίστευτη.)Τι είναι δηλαδή το «Inception»; Είναι μια ταινία κατά βάση ανόητη, που έχει όμως την ευφυία να τυλίξει τον εαυτό της με τρόπο που να την κάνει να μοιάζει υπερβολικά έξυπνη στον παρατηρητή που δε θα μπει στον κόπο να κοιτάξει πολύ έντονα. Όλα είναι τόσο επεξηγηματικά, τόσο γραμμικά (σε 4 παράλληλες ευθείες μεν, αλλά ευθείες όπως και να’χει), τόσο απλοϊκά, κι όμως η κυρίαρχη άποψη μιλάει για αινίγματα και για mind-blowing σενάριο. Πού; Πώς; Ποιο είναι το παραμικρό πράγμα που δεν καθίσταται απολύτως και εξαντλητικά σαφές, πλην φυσικά του παντελώς κυνικού (και καρα-υπολογισμένου σε κωμικό βαθμό) φινάλε;
IV. Κανόνες
Πολλά από τα προβλήματα της ταινίας αρχίζουν να γίνονται πιο εμφανή είτε με τη δεύτερη θέαση είτε καθώς αρχίζει και ωριμάζει μέσα σου. Όμως ένα που εξαρχής μου είχε καρφωθεί ως –περίπου- deal-breaker. H αυστηρή, και αφόρητα ρεαλιστική απεικόνιση των ονείρων. (Ασανσέρ; Υπόγειο; Seriously;) Το όραμα του Nolan για τον κόσμο των ονείρων έρχεται πακέτο με ένα μάτσο κανόνες και παραδείγματα και αυστηρές μαθηματικές φόρμουλες. Δεν είναι ονειρόκοσμος, είναι πίστες video-game. Φτάσε στο στόχο, έχεις ακόμα 1:20 μέχρι να χάσεις ζωή.
Το όνειρο είναι αφηρημένο, πρέπει να αναδύει μια αίσθηση ρευστή, μιας πραγματικότητας που κάθε φορά που πας να την αγγίξεις εκείνη αλλάζει. Κάθε στροφή έπρεπε να έχει μια διαφορετική έκπληξη, σε κάθε βήμα θα έπρεπε να απλώνεται μπροστά μας το άπειρο, κάθε φορά που τα μάτια ανοιγόκλειναν θα μπορούσαν να συναντούν μια διαφορετική πραγματικότητα. Αντ΄αυτών, τι έχουμε συνεχώς; Το ίδιο γαμημένο όπλο. Απλώς μεγαλύτερο. “Think bigger” my ass.
V. Inception
Στην καλύτερη στιγμή της καριέρας του, το εγκληματικά υποτιμημένο αριστούργημα «The Prestige», ο Nolan ολοκλήρωσε μια εξαιρετική όσο και δυσβάσταχτη αλληγορία για την απατηλή φύση της τέχνης. Υπό αυτό το πρίσμα, είναι δύσκολο να μη δεις κανείς και το «Inception» ως ένα εξίσου meta κινηματογραφικό σχόλιο, αυτή τη φορά για τον ίδιο του τον εαυτό. Διότι καταφέρνει με έναν μαγικό τρόπο να σου εμφυτεύσει την ιδέα πως είναι μια πολύ πιο σπουδαία, έξυπνη, ευφάνταστη ταινία από ό,τι είναι.
Η δράση είναι αποστομωτική κατά τόπους, η ιδέα αρκετά έξυπνη ώστε να γεννήσει άμεσα το ολόδικό της meme και να εμπνεύσει κόσμο να φτιάξει cool shit, και ανά σημεία υπάρχουν σκηνές αληθινά αξέχαστες. Κυρίως, πρόκειται για μια 100% μπλοκμπαστεριά, ένα περίεργο υβρίδιο «Mission: Impossible», «Matrix» και «Eternal Sunshine of the Spotless Mind», που δίνει νέα πνοή σε έναν κατακουρασμένο εμπορικό κινηματογράφο. Είναι μια ταινία που τη βλέπεις και την απολαμβάνεις, και θες να τη δεις ξανά, και θα την απολαύσεις ξανά και τότε.
Η αλήθεια όμως είναι πως, ίσως για να μπορέσει να αποκτήσει αυτή τη μαζικότητα, θυσίασε ένα πολύ μεγάλο κομμάτι όσων μπορούσε να είναι.
VI. Nolan
Τι θα μπορούσε όμως να είναι; Εδώ πλέον απλώς εικάζουμε, βάσει του γενικότερου context του νολανικού σύμπαντος. Δεν είναι μια απόπειρα δίχως βάση αυτή. Ο κύριος λόγος που θαυμάζω τόσο πολύ τον Christopher Nolan είναι ότι έχει τη θαυμαστή ικανότητα να ταιριάζει κάθε ταινία του μέσα σε ένα κοινό σύμπαν, ακόμα και το τεράστιο franchise στο οποίο δούλεψε. Και να γράφει ιστορίες που, ασχέτως του πόσο μου αρέσει τελικά η κάθε ταινία, με αγγίζουν και έχουν κάτι να μου πουν.
Από το «Memento» και το «Insomnia» μέχρι τα δύο Batman και το «Prestige», και φυσικά ξεκινώντας από το «Following», η κοινή θεματική που διατρέχει το σύνολο της δουλειάς του Nolan είναι ο διχασμός της αντρικής προσωπικότητας- ένας άνθρωπος και ο doppelganger του σε ένα διαρκές κυνηγητό προς αναζήτηση ταυτότητας. Οι μπάτσοι του «Insomnia», ο Guy Pearce στα δύο αντίθετα narrations του «Memento», οι μάγοι του «Prestige», ο Batman και ο Ra’s στο «Batman Begins» και, πιο εμβληματικά από ποτέ, ο Batman και ο Joker του «Dark Knight».
Ανεξαρτήτως του πόσο μου άρεσε κάθε μία από αυτές, οι ταινίες του Nolan πάντα με έκαναν να νοιάζομαι, και πάντα ένιωθα τον ίδιο να απλώνει τους προβληματισμούς του στο πανί με νέους συναρπαστικούς τρόπους. Στο «Inception» ένιωσα σε πολλές στιγμές πως δεν τον πολυένοιαζε ούτε τον ίδιο η ιστορία που έλεγε- και μιλάω εδώ για το συναισθηματικό κέντρο της ταινίας, όχι τη δράση. Οτιδήποτε αφορούσε τον DiCaprio και την Cotillard ήταν προβλέψιμο, υστερικό, βεβιασμένο, πρόχειρο, προφανές. Ήταν αυτή μια ιστορία που ήθελε πραγματικά να διηγηθεί ο Christopher Nolan;
VII. Saito
Τέλος, ποια είναι η αφηγηματική κορύφωση; Μήπως ο Cobb που βρίσκει και αφήνει πίσω την ανάμνηση της γυναίκας του; Όχι. Είναι πάλι ο Saito. Η κορύφωση έρχεται εκεί που ο ήρωας μένει χαμένος στη limbo του ασυνείδητού του για να βρει εκείνον που άφησε πίσω. Να τον αναζητήσει μέσα από κύματα χρόνου και αναμνήσεων για να τον κάνει να θυμηθεί ποιος είναι. Υπάρχει ακόμα αμφιβολία σχετικά με το ποια στοιχεία του «Inception» αποτελούν τα θεμέλια και ποια είναι απλά το filler; Και αντί να αναπτύξει αυτή ακριβώς τη σχέση, ο Nolan την αφήνει εκεί, ξεγυμνωμένη στα απολύτως βασικά της, σαν ένας σκελετός ιδέας ξεχασμένη από κάποιο παμπάλαιο draft, και αντ'αυτής αναλώνεται σε κλισεδιάρικα μοτίβα τύπου “you have to move on, man” το οποίο όχι μόνο δεν απαντάται σε άλλο σημείο της φιλμογραφίας του, αλλά έρχεται μάλιστα και σε πλήρη αντίθεση με αυτήν.
Το δυστυχές είναι πως το «Inception» που δεν είδαμε ποτέ, ακούγεται απείρως πιο συναρπαστικό από αυτό που εν τέλει παρακολουθήσαμε. Στην προσπάθειά του να εδραιώσει το status του ως γητευτής των μαζών (και εδώ δεν κατακρίνω, απλά παρατηρώ- εξακολουθώ να τον θαυμάζω, και δεν αποκλείω διόλου το ενδεχόμενο να έκανα ακριβώς το ίδιο πράγμα αν ήμουν στη θέση του) ο Nolan χαμήλωσε το IQ του και περιόρισε τη φαντασία του, όμως τελικά το πιο δυστυχές ήταν ότι αλλοίωσε το ίδιο του το καλλιτεχνικό όραμα. Ο άνθρωπος γύρισε δύο υπερηρωικές ταινίες, και ακόμα κι εκείνες κατάφερε να τις κάνει ολότελα κομμάτι της oeuvre του. Το «Inception», όσο κι αν το μαγείρευε κοντά μια δεκαετία, είναι η πρώτη του ταινία που θα μπορούσε να έχει γυριστεί από άλλο σκηνοθέτη.
Πόσο ειρωνικό. Για πρώτη φορά ο Nolan είχε την απόλυτη carte blanche να τολμήσει ό,τι μπορούσε βάλει ο νους του. Και το μόνο που τελικά έκανε, ήταν να φανταστεί ένα μεγαλύτερο όπλο.
.
κλαπ κλαπ κλαπ
ΑπάντησηΔιαγραφήπάρα πολύ σωστός
Ενδιαφέρουσα ανάλυση... Να την τραβήξω λίγο παραπέρα; Μήπως ο τίτλος της ταινίας παραπέμπει στην προσπάθεια "να σου εμφυτεύσει την ιδέα πως" υπάρχει ένα "«Inception» που δεν είδαμε ποτέ," το οποίο όντως "ακούγεται απείρως πιο συναρπαστικό από αυτό που εν τέλει παρακολουθήσαμε";
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι εξηγούμαι: μια πρόχειρη έρευνα στις διαδικτυακές συζητήσεις γύρω από την ταινία (και σίγουρα η επιτυχία ενός καλλιτεχνικού έργου μετριέται ΚΑΙ με το πόσες συζητήσεις προκαλεί) δείχνει ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια ταινία που οδήγησε χιλιάδες θεατές της σε μια άνευ προηγουμένου εικοτολογία γύρω από όσα υπαινίσσεται η ταινία, γύρω από όσα δεν μας δείχνει, γύρω από τι βλέπουμε τελικά μπροστά μας.
Ναι, ο Nolan όντως φαντάστηκε ένα μεγαλύτερο όπλο, όχι όμως έτσι όπως το εννοείς εσύ. Αυτό που κατόρθωσε μάλλον είναι να υποχρεώσει τους θεατές της ταινίας του να τη φανταστούν ως κομμάτι μιας μεγαλύτερης εικόνας (συγγνώμη για την αδεξιότητα του αμετάφραστου "the bigger picture", αλλά καταλαβαίνεις τι εννοώ). Όταν έχεις φτάσει τον κινηματογράφο στα (συμβατικά)όριά του, μια από τις επιλογές που έχεις είναι να οδηγηθείς στο σχόλιο πάνω σε αυτόν, να κάνεις με άλλα λόγια "μετα-σινεμά" και η επιτυχία του Nolan, που αναμφισβήτητα επιχειρεί εδώ κάτι τέτοιο, είναι ότι μας το δίνει με ένα περιτύλιγμα μπλοκμπαστεριάς, επιτρέποντας μας να την απολαύσουμε μεν έτσι όπως την περιγράφεις, αλλά σε δεύτερη ανάγνωση να αναρωτηθούμε " Οτιδήποτε αφορούσε τον DiCaprio και την Cotillard ήταν προβλέψιμο, υστερικό, βεβιασμένο, πρόχειρο, προφανές. Ήταν αυτή [η] ιστορία που ήθελε πραγματικά να διηγηθεί ο Christopher Nolan;"
Δεν ξέρω αν αυτό που ακολουθεί θα το θεωρήσεις spoiler. Θα το κωδικοποιήσω όσο μπορώ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυμφωνώ σχεδόν σε όλα όσα είπες. Ειδικά στο σημείο Κάπριο-Κοτιγιάρ, όντως δεν έπεισε ποτέ, δεν ταυτίστηκε κανείς. Δεν νομίζω ότι ευθύνεται το miscast σ'αυτό (αν και υπάρχουν πολλοί haters της κοτιγιάρ, νομίζω ότι το miscast είναι ο ίδιος ο Κάπριο, αλλά αυτό είναι άλλη συζήτηση), αλλά η σκηνοθεσία, το μοντάζ και η μουσική. Ας έκοβε τελοσπάντων λίγη δράση κι ας έβαζε κάποιες filler σκηνές παραπάνω. π.χ. Ακόμα και την τελική συνομιλία τους δεν μπορείς να την παρακολουθήσεις από το μπάπαμπούμπα και το μπαμ-κρατς-κλατς.
Εκεί που έχω μια μικρή ένσταση είναι στο θέμα της φαντασίας που αναφέρεις. Προφανώς ο Νόλαν δεν είναι ο Γκοντρύ. Πήρε την απόφαση να σου δώσει ονειρικές σκηνές με το όνειρο-tutorial της Αριάδνης και μετά το έκοψε μαχαίρι για να μη ξεφύγει. Και το δικαιολόγησε ΠΟΛΥ καλά. Για να γίνει το Inception χρειάζεται να υπάρχει το deception. Δηλαδή το όνειρο να μοιάζει πέρα για πέρα αληθινό.
Όσο το σκέφτομαι πάντως, θα ήταν πολύ ενδιαφέρον να δούμε μια ευρωπαϊκή εκδοχή του inception, χωρίς νταπαντούπα, πιστολίδια κτλ. Μόνο παιχνίδια μυαλού, χαρακτήρες και μπερδέματα. Θα ήταν ωραίο.
Υ.Σ.: Το χιονισμένο επίπεδο ήταν ό,τι πιο βαρετό έχω παρακολουθήσει ποτέ.
Φοίβος
θα κρατησω δυο σχολια σου. το πρωτο ειναι οτι "μιλαμε για μια ταινια φαντασιας χωρις φαντασια" πραγμα που καταλαβαινεις ΑΜΕΣΩΣ με το που το δεις δευτερη φορα κ κυριως το οτι "το "Inception" που ΔΕΝ ειδαμε ακουγεται ΑΠΕΙΡΩΣ ΚΑΛΥΤΕΡΟ απο αυτο που τελικα προβλη8ηκε..." Σιγουρα μιλαμε για ΙΣΩΣ το ΠΙΟ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ΚΟΝΣΕΠΤ τα τελευταια χρονια σε ταινια και ΣΙΓΟΥΡΑ το ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΑΞΙΟΠΟΙΗΜΕΝΟ. Ενας τοσο καλα ΔΟΜΗΜΕΝΟΣ με ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ (wtf ακομα μιλαμε για ΟΝΕΙΡΑ????) μαλιστα ακριβεια που ΟΛΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΥΝ βαση πλανου. Μας τα χαλασε λιγο ο ΝΟΛΑΝ εστω και αν μας μπουκωσε με ΕΙΚΟΝΕΣ ΠΑΝΩ ΣΤΙΣ ΕΙΚΟΝΕΣ κ ΤΡΙΑ ΕΠΙΠΕΔΑ ΔΡΑΣΗΣ αλλα παλι το αποτελεσμα για καποιον ΕΚΤΟΣ ΑΜΕΡΙΚΗΣ οπου το κοινο εντυπωσιαζεται ευκολοτερα, κρινεται ΕΛΛΕΙΠΕΣ. Ελπιζουμε να μας αποζημιωσει με... ΕΝΑ SEQUEL!!! :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστω για τη φιλοξενια, keep up the good work.
Καλησπέρα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν ξέρω γιατί ένιωσα την ανάγκη να σχολιάσω μιας και δεν μπορώ να πω ότι τρελάθηκα με το inception. Πριν το δω νόμιζα ότι ο κόσμος χωρίζεται σε ανθρώπους που το λάτρεψαν, και σε ανθρώπους που το μίσησαν. Αφού το είδα ανακάλυψα ότι υπάρχει και το in between όπου και βρίσκομαι. Το παράδοξο όμως είναι ενώ παραδέχτηκα απο την πρώτη στιγμή ότι δεν κόβω και φλέβα, googlαρα κάθε πιθανό άρθρο-κριτική-blog you name it για να μάθω τι κατάλαβαν οι άλλοι.
Τέλος πάντων, το σχόλιο μου αφορά την ΙΙ παράγραφο "φαντασία" και είναι ότι αυτό το point πολλοί το έκαναν, ότι δηλαδή αφού μιλάμε για όνειρα κάποιος μπορεί να κάνει παπάδες. Νομίζω ο σκοπός του Nolan δεν ήταν να φτιάξει άλλη μια Αλική στην χώρα των θαυμάτων, αλλά να μας πείσει ότι (στην ταινία) η πραγματικότητα και η ονειροχώρα είναι δυο έννοιες που τις χωρίζει μια πολύ πολύ λεπτή γραμμή. Το θέμα του ΗΤΑΝ να μην ξέρεις σε πια πραγματικότητα είναι οι ηθοποιοί, εξού (πιστεύω)και η κατάληξη της ταινίας, την οποία αρνούμαι να δεχθώ σαν τέλος, όχι με την ελπίδα ενός sequel αλλά με την παραδοχή ότι δεν τελειώνει ποτέ γιατί ποτέ δεν ξέρεις πότε άρχισε.
Ευχαριστώ για τον χώρο (που καταεκμεταλεύτηκα).
Όταν υπάρχει ταινία που νιώθεις ότι θές να γράψεις γι αυτήν να το κάνεις και ας μην ταιριάζει με το Blog. Καταπληκτικό κείμενο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜόνη διαφωνία εδώ: "Οτιδήποτε αφορούσε τον DiCaprio και την Cotillard ήταν προβλέψιμο, υστερικό, βεβιασμένο, πρόχειρο, προφανές"--> Κι όμως ήταν ίσως το μοναδικό Blockbuster στο οποίο με έπιασε το αισθηματικό κομμάτι. Δεν ξέρω άν το έκανε απλά για να υπάρχει όπως λές ή τον ένοιαζε σαν ιστορία, για μένα λειτουργεί περισσότερο από πάρα πολλά άλλα παρόμοια.
Επίσης:"Για πρώτη φορά ο Nolan είχε την απόλυτη carte blanche να τολμήσει ό,τι μπορούσε βάλει ο νους του. Και το μόνο που τελικά έκανε, ήταν να φανταστεί ένα μεγαλύτερο όπλο."---> Ε ναι! Δεν ξεπέρασε τον φόβο ότι εάν κάνει ότι βάλει ο νούς του θα του πάρουν την carte blanche πίσω και θα ξαναγυρίσει στις μικρές παραγωγές. Με βάση την κατάσταση της κινηματογραφικής βιομηχανίας δεν τον αδικώ.
Δεν ξέρω αν φταίει που το είδα πρόσφατα, αλλά βρήκα αντιστοιχίες με το shutter island. Επίσης θα ξαναδώ το vanilla sky.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπίσης, δεν νομίζω ότι τίθεται καν θέμα sequel. Θα αναιρούσε όλη την ταινία.
Εξαιρετικό κείμενο, όπως εξαιρετική ήταν και η ταινία. Όπως κι ο ίδιος λες, πιθανότατα κάτι παρόμοιο με αυτό που γύρισε ο Νόλαν θα γύριζες. Ας σταματήσουμε όλοι να τις βγάζουμε έξω και να λέμε πόσο πιο ψαγμένα θα το κάναμε εμείς. Κι επίσης, ας σταματήσουμε να θεωρούμε δεδομένο ότι πρέπει να την δούμε και δεύτερη και τρίτη φορά, για να αποκτήσουμε πιο ολοκληρωμένη άποψη. Σιγά, μια μορφή διασκέδασης για ένα δίωρο είναι το σινεμά. Κάποιους τους διασκέδασε αφάνταστα το Ινσέψιο, τους άφησε με ανοικτό το στόμα (ήμουν ένας από αυτούς), κάποιους άλλους όχι. Το να πρέπει οι δεύτεροι να πείσουν τους πρώτους ότι το ταλέντο του Νόλαν ήταν για περισσότερα δεν το καταλαβαίνω. Θα προτιμούσα κάτι πιο αφοριστικό, του τύπου: "Σιγά τον λούστρο το Νόλαν. Τα ίδια σκατά έκανε και στο Batman Begins. Κατάλαβε ποτέ κανείς τι ακριβώς έγινε εκεί;". Π.χ., εγώ δεν κατάλαβα :)
ΑπάντησηΔιαγραφή-"Ήταν flame κύριε Πάνο;" -"Ο ορισμός του flame κυρία μου!"
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγώ πάντως είμαι μαζί σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτο "Dark Night", όχι στο "Batman Begins". Σόρι...
ΑπάντησηΔιαγραφήΜετά τον διασυρμό στο ίδιο σου το blog (ινσέψιο), είσαι μαζί του;!
ΑπάντησηΔιαγραφή@gazakas: Συμφωνώ απόλυτα στα meta-κινηματογραφικά. Νομίζω ότι είναι όλα ηθελημένα από τον Nolan, και αυτό του το όραμα με κάνει να τον γουστάρω ακόμα κι όταν δεν αγαπώ τις ταινίες του.
ΑπάντησηΔιαγραφή@FivosV: Το Vanilla Sky, μιας που το ανέφερες, το λατρεύω.
Γενικά, γι'αυτό τονίζω σε ένα σημείο του κειμένου ότι όλα αυτά δεν τα γράφω ως 'τσαντισμένος' ή ως 'hater' (πολύ απλοϊκή έννοια ο hater, ειδικά για κάτι πολυσύνθετο σαν το σινεμά, και ανθρώπους σαν τον Nolan ιδιαιτέρως), αλλά με διάθεση παρατηρητική και αναλυτική. Και εν τέλει, διάθεση θαυμασμού απέναντι σε έναν καλλιτέχνη που με απογοήτευσε για λόγους που κατανοώ.
ΑπάντησηΔιαγραφήBtw to Dark Knight ήταν επίσης τρομακτικά υπερεκτιμημένο και, αντίθετα με το Inception, νόμιζε ότι ήταν πολύ πιο έξυπνο από ό,τι ήταν στην πραγματικότητα- και μας τα έπρηζε κάθε τρεις και λίγο κιόλας. Σίγουρα όμως μια πολύ καλή ταινία.
Δεν έχω δει την ταινία αλλά τα εξήγησες αρκετά αναλυτικά και χωρίς να spoiler-ίσεις. Οπότε θα αναρωτηθώ : κατά πόσο είναι περίεργο το ότι φαντάστηκε ένα μεγαλύτερο όπλο. Τα όνειρά μας πάντα έχουν όρια στo σενάριό τους. Λίγοι από εμάς βλέπουν να ξετυλίγεται ο υφαντόκοσμος του Κλάιβ Μπάρκερ στον ύπνο τους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑνέφερες στο twitter και το πώς η ιδέα αυτή προϋπήρχε στο κόμιξ του Ντον Ρόσα "Το όνειρο μιας ζωής". Εκεί τα πάντα διαδραματίζονταν σε υπαρκτές καταστάσεις (γεγονότα της ζωής του Σκρουτζ). Ο ίδιος αδυνατούσε να ονειρευτεί κάτι πέρα από τα ανεπαίσθητα εξωτερικά ερεθίσματα (δίνοντας μας μερικά πολύ χιουμοριστικά γκαγκ).
Το πρόβλημά μου δεν αφορά τόσο το περιεχόμενο, όσο τη δομή των ονείρων. Φυσικά και το υποσυνείδητό μας επιστρέφει σε γνώριμα πρόσωπα και καταστάσεις, αλλά με τρόπο που να έχουν κάτι το υπερβατικό. Στο Inception τα πάντα είναι κυριολεκτικά. Ας πούμε στο κόμικ του Rosa που αναφέρεις, οι διαδρομές εντός του ονείρου έχουν πιο έντονα αφαιρετικά στοιχεία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ καλύτερη περίπτωση που μπορώ να σκεφτώ, δίχως να φτάνουμε σε περιπτώσεις David Lynch, είναι το 'Restless' από την Buffy. Και αφήγηση έχει, και πλοκή με αρχή και τέλος, αλλά την ίδια στιγμή είναι όνειρο. Και το πιστεύεις. Σε κάθε λήψη, σε κάθε ατάκα, σε κάθε κόψιμο του μοντάζ.
Το κακό με τον Νόλαν είναι ότι post-Dark Knight υπάρχει ένα γιγαντιαίο hype κυρίως ιντερνετικο από ανθρώπους που ουρλιάζουν ότι το Inception είναι το νέο Blade Runner κ η δευτέρα παρούσια του κινηματογράφου, κ το Dark Knight συναγωνίζεται το Νόνο για την τοπ αμερικάνικη ταινία εβερ. Όποτε οι υπόλοιποι που απλώς τους αρέσαν οι ταινίες αυτές ή και τους άρεσαν πολύ μπαίνουν στη διαδικασία να εξηγήσουν γιατί το Inception δεν είναι το νέο Blade Runner ή το groundbreaking masterpiece που ορκίζονται οι φανατικοί του Νόλαν (βασικά του Μπάτμαν). Προσωπικά το θεωρώ αχρείαστο. Δν έχει νόημα να λέμε τι θα μπορούσε να γίνει αν ο Νόλαν το έφτανε στα άκρα από τι στιγμή που έχει στην πλάτη του 200 εκ. budget. Δν θυμάμαι κάνενα groundbreaking αριστούργημα να κόστιζε τόσο γιατί ακόμα και αν γύρισεις το Blade Runner και εισπράξεις 20 εκ.$ η καριέρα σου πάει. Τα μεγάλα budget θέτουν αυτομάτως και όρια στο πόσο μπορεί να το τραβήξει μια ταινία ακόμα και με carte blanche.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό που θέλω να πω είναι ότι αν αφήσει κάποιος στην άκρη τις συγκρίσεις κ τις συζήτησεις για το κατά πόσο ή όχι είναι η δεύτερα παρούσια το Inception, θα δουν ένα από τα καλύτερα κ πιο πρωτότυπα blockbuster των τελευταίων δεκαετιών. Αν ήταν μια ταινία με πιο φυσιολογικό budget που η ενδεχόμενη αποτυχία της δεν θα σήμαινει καταστροφή για όλους τους εμπλεκόμενους τότε θα δέχομουν τις ενστάσεις για τα ρίσκα που δεν πήρε ο Νόλαν.
Πόλυ ωραίο αρθρο πάντως tyler να γράφεις πιο συχνά για ταίνιες κ ας είναι εκτός θέματος.
Με μια λέξη. Overrated. Δεν το εκπλήρωσε σωστά και νομίζω οτι η επεξήγηση στύλ The Prestige (aka η συνταγή για ενα καλό inception) είναι σαν το queue με το outro σε ταινίες (περισσότερο κακό κάνουν παρά καλό).
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο μόνο που γούσταρα ήταν το εικαστικό στοιχείο, κατα τα άλλα δεν δίνει κάτι παραπάνω. Ακόμα π.χ. και το existenz δίνει με περισσότερη απλότητα το onion peel world. Ακόμα και μια respectful tv series με scifi χαρακτήρα (ή fantasy ανάλογα πώς θα το παρουσιάσουν όνειρο ή VR) έχει πάντα ενα επεισόδιο σχετικό. Αρα σε αυτό το σημείο... #fail.
Ρε Tyler, άργησες που άργησες, δε διάβαζες πρώτα και τι έγραψε και κάνας άλλος :p
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό είναι το bigger, bigger δε σημαίνει μόνο Transformers. Το ότι τα όνειρα δεν είναι.. ονειρικά είναι πια επιχείρημα πιο χιλιοτρυπημένο και από τον George Michael, τα όνειρα ήταν ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΗΜΕΝΑ πόσο δύσκολο είναι να το καταλάβει κανένας? Η ταινία είναι heist, όταν έχεις σκοπό να εξαπατήσεις κάποιον σε τέτοιο βαθμό που να να μη πάρει χαμπάρι τίποτα ποτέ και από πάνω να του φυτέψεις και ιδέα σα να τη σκέφτηκε μόνος του, τότε ΔΕΝ τον κάνεις σάντουιτς ανάμεσα σε ουρανοξύστες, γιατί μπορεί και να.. ψυλλιαστεί τίποτα.
Και η κυριολεκτικοποίηση πολλών "συλλήψεων" στα όνειρα, πράγμα που συμβαίνει τόσο συχνά ώστε να καταγεμίζει ονειροκρίτες για ΑΙΩΝΕΣ και ΑΙΩΝΕΣ, είναι ιδιοφυέστατη, σε βοηθάει να πλοηγηθείς σε ριζοσπαστική και αναδρομική μέχρι τα όρια του ανθρώπινου εγκεφάλου αφήγηση σα να βλέπεις ταινία του Bay.
Και δε συνεχίζω γιατί δε προλαβαίνω προς το παρόν, για μένα πάντως η ταινία είναι από αυτές που γίνονται καλύτερες, πιο.. εγκεφαλικές, σε δεύτερη θέαση. Το χω στα υπόψη να σου σούρω κι άλλα πάντως :p
Το ονειρο ως video-game με αφηνει παντελως ασυγκινητο. Απλα δεν ειναι ονειρο. Ειναι κατι αλλο, δε με νοιαζει τι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι anywayz haters gonna hate όπως λένε, δε μπορώ να καταλάβω όμως πως όσοι δηλώνουν φαν του Nolan βρίσκουν το Inception λειψό όταν προφανώς είναι η πιο μελετημένη και φιλόδοξη δουλειά του. Αποτυχία ή συμβιβασμός σε πρώτο επίπεδο που εξετάζετε ακόμα όλοι (στο στιλ πολύ exposition, έχει μάθει και στην Ελλάδα η κάθε βλαχάρα τη λέξη τώρα), ΔΕΝ υπάρχει, χωνέψτε το, έχει υπερκατασυζητηθεί η ταινία και ο Nolan δεν είναι πρωτάρης. Επιχειρήματα μπορεί να υπάρχουν σε δεύτερο επίπεδο, ανάλογα και με τη κρίση του καθενός εφόσον μιλάμε για καινοτομίες, στο στιλ ότι ΠΡΟΦΑΝΩΣ έχει πολύ exposition, τι στόχευε με αυτό, και κατά πόσο πέτυχε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε άλλα λόγια μη δηλώνετε φαν, πείτε ότι σας άρεσε κάποια συγκεκριμένη δουλειά του Nolan και περιμένετε τώρα να την επαναλαμβάνει σα πουρόκερ μέχρι και πέρα από τον τάφο. Άμα είσαι φαν έχεις τουλάχιστο την ίδια εμπιστοσύνη στον Nolan όση οφείλει και κάθε κριτικός που θέλει να λέγεται σοβαρός (και δε περνάει τον Nolan για άσχετο πρωτάρη).
@cheaplog ξεχνάς όμως πως στα όνειρα (όπως αναφέρεται και στην ταινία) δεν συνειδητοποιείς πόσο πολύ παράξενα είναι κάποια πράγματα και τα δέχεσαι ως αληθινά.
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι btw ναι, αν είναι απόλυτα ρεαλιστικά τα όνειρα τότε τι μας νοιάζει που είναι όνειρα; θα μπορούσε να είναι virtual reality.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠφφφ.. καλά, άμα είναι να αρχίσουμε και τους αφορισμούς με βιντεοπαιχνίδια, το αφήνω :p
ΑπάντησηΔιαγραφήΡε Βαγγέλη, δε με νοιάζει να επαναλαμβάνει τίποτα, το λέω και ξεκάθαρα κιόλας, ότι αυτό το πράγμα που τον ενδιαφέρει να εξερευνά, με συναρπάζουν οι διαφορετικοί τρόποι με τους οποίους το κάνει. Αλλιώς το έκανε στο Memento (που το λάτρεψα), αλλιώς στο Insomnia (που κοιμήθηκα) κτλ. Αλλά εδώ έκανε κάτι άλλο, που δε ένοιαξε καθόλου, παρά μόνο σε επίπεδο "τι γαμιστερή ταινία δράσης είναι αυτή μαλάκα μου". Είμαι φαν του καλλιτέχνη Nolan, αλλά το Inception δε νιώθω πως ΗΤΑΝ δουλειά του καλλιτέχνη Nolan. Σε αυτό εστιάζω, αυτό με ιντριγκάρισε περισσότερο, αυτό συζήτησα περισσότερο με τους φίλους μου(*), για αυτό αισθάνθηκα την ανάγκη να κάτσω να βάλω τρεις σκέψεις στη σειρά. Δεν είναι το μόνο που μπορεί να ειπωθεί για την ταινία, αλλά είναι το μόνο που με ένοιαξε αρκετά να αναλύσω.
ΑπάντησηΔιαγραφή(*Btw ο ένας από αυτούς τους φίλους, με τον οποίον αναλύσαμε διεξοδικά αυτό που πραγματεύεται η παράγραφος 'Saito', είναι ο Κωνσταντίνος Σαμαράς, που έχει ένα φιλμάκι μικρού μήκους που θα προβληθεί στις Νύχτες Πρεμιέρας. "Το Κόκκινο Αδιάβροχο", Κυριακή 19, 20.15, Απόλλων. Να έρθετε. #shameless_plug)
Στα δικά μου όνειρα δε καταλαβαίνω ότι ονειρεύομαι όπως το εξηγεί αναλυτικά ο Cobb (και μετά λέμε για πολύ exposition). Και αυτό όχι πάντα, πάει μακριά, μέχρι lucid dreaming και ακόμα παραπέρα η βαλίτσα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυμφωνούμε έστω πως απλά χρησιμοποίησε τα όνειρα ως όχημα και περιβάλλον και δεν τα εξερεύνησε; Ένα (πολύ) έξυπνο περιβάλλον για μια, σωστά, ταινία heist. Αλλά ακόμα σε αυτό, το πρώτο επίπεδο με άφησε ανικανοποίητο. Πιο καλά πέρασα με το "παραδοσιακό" Ocean's 11. Τι νόημα έχει δηλαδή να χρησιμοποιείς τα όνειρα ως background όταν αυτά δεσμεύονται απο 1001 κανόνες οι οποίοι υπάρχουν μόνο για να στηθεί το σασπένς και η αίσθηση "βιασύνης" ενός action movie;
ΑπάντησηΔιαγραφήΕ δεν είναι κρίμα που δεν το πήγε παρακάτω; Κατανοώ τα επιχειρήματα περί budget, εσόδων, συστήματος κλπ, αλλά τελικά με αφήνουν αδιάφορο. "Συμπάσχω" με τον Nolan αλλά εξετάζω την ταινία και μόνο αυτή.
Btw ξέρεις πως θα αντιδρούσες στα όνειρα των άλλων; Οχι, γιατί δεν είναι επιστήμη αλλά φαντασία.
Τελικά νομίζω ότι οι δυο μήνες που έφαγα να συζητάω τη ταινία είναι αρκετές, μέχρι το δεύτερο γύρο στα Όσκαρ. Και το πιο σημαντικό το είπα ήδη στο "έχει μάθει και η κάθε βλαχάρα για exposition", που είναι αυτό το "ο κινηματογράφος επέστρεψε" που έλεγα με άλλα λόγια, τώρα που το σκέφτομαι :p
ΑπάντησηΔιαγραφήθα πρεπει να παρω το μερος του Cheaplog. οσες καταγγελιες διαβασα ειναι απλα εκτος θεματος, νομιζω. σα να μιλανε για αλλη ταινια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι guys, please, άμα θέλετε να συζητάτε όνειρα, ρίξτε και καμιά ματιά σε καμιά βιβλιογραφία ή έστω σε καμιά wikipedia πρώτα. Το ότι βλέπετε κάθε βράδυ δεν είναι ακριβώς ειδίκευση.
ΑπάντησηΔιαγραφήinception cat will haunt your dreams...gia osous den to xoun dei akoma...
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://www.youtube.com/watch?v=CLDSE7RHvno
Κι εγώ με τον cheaplog είμαι. Αψεγάδιαστο δεν είναι σίγουρα, αλλά είναι απολαυστικά πολύπλοκο και χτες βγήκα απ' την αίθουσα με ένα τεράστιο χαμόγελο. Γιατί; Γιατί κατάφερε ο Nolan να κάνει ακριβώς το αντίθετο μ' αυτό που ήθελες εσύ: να μην το παστώσει οπτικά ώστε να φαίνονται ακόμα πιο "dreamy" τα όνειρα, αλλά να το κάνει απλά και όμορφα, χωρίς λογικές ασυνέχειες. Λατρεύω heist movies, και το Inception είναι ό,τι πιο έξυπνο έχει βγει στο είδος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝαι, δεν είναι Prestige, αλλά είναι όπως έπρεπε να είναι κάθε blockbuster. Εγκεφαλικό.
Συμφωνώ 100%με το άρθρο του dark tyler και 1000% με τα σχόλια του FivosV επί του θέματος
ΑπάντησηΔιαγραφή...και μετά από την ανάγνωση τόσων χιλιάδων λέξεων δεν θέλω να ξαναδιαβάσω τίποτε άλλο για την ταινία.
Ok, όσοι διαφωνούν με τον cheaplog πρέπει να διαβάσουν βιβλιογραφία για όνειρα πρώτα. sorry δεν ήξερα οτι χρειάζομαι μαστερ για να καταλάβω τον Nolan. enough is enough που λενε, cheers.
ΑπάντησηΔιαγραφήtyler 1 λεξη μονο
ΑπάντησηΔιαγραφήΜΠΡΑΒΟ.
Εμένα με ευχαρίστησε πάρα πολύ η αποφυγή ενός ρευστού και σουρεαλιστικού σύμπαντος ονείρων. Το έχουν κάνει επιτυχημένα ο Γκίλιαμ, ο Μπάρτον, ο Γκοντρί και τόσοι άλλοι. Το κατόρθωμα είναι ότι επέλεξε και κατάφερε να πραγματώσει ένα σύμπαν ονείρων δομημένο πάνω στα θεωρητικά μαθηματικά ή τα παράλληλα σύμπαντα αν θέλετε. Ήταν κάτι που δεν είχε γίνει τόσο αυστηρά κι επιτυχημένα. Ουσιαστικά να δομήσει μια ιδέα φαντασίας σε απόλυτα ρεαλιστικές και λογικές βάσεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓελαω με τις προσπαθειες εδω μεσα (κ εκει εξω) θεοποιησης μιας καλογυρισμενης μεν,αψυχης και καργα υπερτιμημενης δε, ταινιας
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια οσους εδω μεσα , νομιζουν οτι ειδαν το ψαγμενο-σουπερ ευφυες mindfuck φιλμ (κουνια που τους κουνιαγε)
εχω τις παρακατω 9 λεξεις
κ ο νοων νοειτω
The 3 stigmata of Palmer Eldritch - Philip K. Dick.
Γραμμενο 45 ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΙΝ.Παμε παλι.γραμμενο 45 ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΙΝ.
memento? Καλυτερο απο inception.
The prestige ? καλυτερο απο inception.
Ολα τα αλλα ειναι για να γινεται κουβεντα.
Μεγαλος μαστορας ο Νολαν οκ
Αλλα ταινια διχως ψυχη , ειναι κατι που αργα η γρηγορα θα 'ξεγυμνωθει' κ θα ξεχαστει.
Και το inception ειναι αυτο ακριβως.Ενα 'καλλιτεχνικο' μπλοκμπαστερ,με τιμιες προθεσεις (ετσι θελω να ελπιζω) το οποιο καπου στην πορεια εχασε ψυχη και προσανατολισμο.
μακαρι παντως να βγουν κ αλλοι σκηνοθετες/καλλιτεχνες σαν τον νολαν, γιατι εχουμε γεμισει με σικουελ/μπλοκμπαστερς και λοιπες παπαριες για 15χρονια κ mall target group.
7/10 (χαριστικα μιας κ το κοβω να γινεται 5-6 στο μελλον, γιατι αγαπαμε νολαν.ουδεις τελειος.η επομενη του θαναι στανταρ καλυτερη)
@cheaplog διαβασε το βιβλιαρακι που προτεινω πιο πανω....ειναι το 'kick' για να ανεβεις επιπεδο.
Εγω νομίζω οτι πέφτει υπερβολική ανάλυση σε μια ταινία που δεν προσφέρεται για τέτοιες αναζητήσεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠρόκειται για ενα άρτια γυρισμένο, σε όλους τους τομείς, caper movie με sci-fi twist.
Ο Νόλαν αυτο ηθελε να φτιάξει αλλα παω στοίχημα οτι ουτε καν στην πιο νοσηρη του φαντασία δε θα εβλεπε το χαμο αναλυσεων και θεωρητικοποιησεων (ιντερνετικων, κυριως) που επεσαν πανω στο εργο του.
Το σημαντικό για μένα είναι οτι για τα 145 λεπτα του εργου ημουν κολλημενος στην οθόνη, και τις 2 φορες που το ειδα. Μαλιστα την 2η τολμω να πω οτι το απολαυσα περισσοτερο και βγηκα με χαμογελο απ την αιθουσα. Ειχα καιρο να νιωσω αυτο το συναισθημα - αυτες οι ταινίες που ενω δε μπορεις να τις πεις αριστουργηματα με τιποτα, σου θυμίζουν γιατι λατρευεις το σινεμά.
Απο κει και πέρα, αναλύσεις ψευδοφιλοσοφικές, περι πραγματικότητας και ονείρου, περι φυσης του κοσμου κλπ ειναι παπαρολογιες για να γινεται κουβεντα. Η ταινία ηταν ενα σαφες, καλογραμμενο και αρτια δομημένο μπλοκμπαστερ, δεν υπαρχει λογος να την κανουμε να φαινεται πιο βαρυσημαντη απ οτι ειναι.
Νομίζω είναι εμφανές ότι η ίδια η ταινία αρέσκεται στο να περνιέται για πολύ φιλοσοφημένη (όχι στον εκνευριστικό βαθμό του Dark Knight, αλλά και πάλι) οπότε δεν είναι άδικο εκ μέρους μας να την παίρνουμε όσο σοβαρά παίρνει κι η ίδια τον εαυτό της.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕκτός αυτού όμως, ακόμα κι αν δεν κούναγε καν το μικρό της δαχτυλάκι, τη στιγμή που γράφονται αριστερά και δεξιά βέβηλες συγκρίσεις με Blade Runner και Stanley Kubrick, ό,τι γραφτεί από εκεί και μετά έχει λόγο ύπαρξης.
Κι όμως, δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Το Dark Knight το είχε αυτό, σε εκνευριστικό βαθμό όπως λές, αλλα στο Inception ηταν ουσιαστικά σχεδόν ανύπαρκτο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι αυτό το εκτίμησα - δε θα περίμενα εξάλλου επαγγελματίες κλέφτες να κάνουν φιλοσοφικές συζητήσεις κατα τη διάρκεια ενος heist.
Μόνο η newcomer Ariadne δείχνει να εντυπωσιάζεται και να αναλογίζεται τα διάφορα possibilities του dream space..
Νομίζω οτι οι θεατές βλέπουν βαθύτερα νοήματα και φιλοσοφικές προεκτάσεις εκεί που δεν υπάρχει τίποτα.
Γενικά αυτός ο σκληρός ρεαλισμός ηταν μια ευχάριστη αλλαγή, εκεί που όλοι εχουν βαλθεί να αντιγράψουν τους ονειρικούς κόσμους τύπου Gilliam κλπ (οπως έγραψε και κάποιος απο πάνω).
Ένα έργο μπορεί να πάρει τον εαυτό του σοβαρά, χωρίς ομως να πουλάει αμπελοφιλοσοφίες. Και ευτυχώς, το Inception το απέφυγε αυτό σε όλους τους τομείς (μέχρι και στο μάρκετινγκ, το οποιο το παρουσιάζει σαν αυτό που ειναι - μια ταινία δράσης με ασυνήθιστο background).
Για να το θέσω αλλιώς, ειναι σα να ψάχνουμε φιλοσοφικές προεκτάσεις στο Rififi του Dassin ή π.χ. στο The Spanish Prisoner του Mammet.
Τώρα για τις συγκρίσεις με Blade Runner και Kubrick δε θα σχολιάσω καν, ειναι γραφικές όπως και να το πάρει κανείς.
Δυστυχώς δεν έχω το χρόνο να διαβάσω όλα τα σχόλια. Ίσως επαναλαμβάνω πράγματα που έχουν ειπωθεί πιο πριν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπλά για τη θεωρία του "μεγαλύτερου όπλου":
Από τη στιγμή που ο Νόλαν θέτει τους κανόνες του παιχνιδιού από την αρχή, η συνέχεια είναι απόλυτα πιστή σε αυτούς. Δεν μπορούν προφανώς να αρχίσουν να πετάνε σαν τον Neo και να διπλώνουν πόλεις στα δύο, γιατί θα τους πάρει χαμπάρι το υποσυνείδητο.
Το τι θα μπορούσε να είναι υποθετικά, αν δεν έβαζε αυτούς τους κανόνες, είναι μια άλλη συζήτηση. Ναι κι εγώ θα γούσταρα να δω ένα τέτοιο "υπερθέαμα". Αλλά δεν νομίζω ότι πρέπει να κατηγορήσουμε τον Νόλαν για αυτό. Αυτή την ιστορία ήθελε να πει. Αυτήν είπε. Αν καταργούσε τους κανόνες μέσα στην ίδια την ταινία, τότε ναι, θα έφταιγε.
Ακόμα, όσο κι αν ακούγονται "κάπως" μερικοί φανατικοί του Νόλαν που το συγκρίνουν με το BLade Runner, το ίδιο κάπως ακούγονται και μερικοί "υπεράνω" που τρέχουν να το χαρακτηρίσουν υπερτιμημένο κλπ. Και για το BLade Runner το ίδιο δεν λέγαν όταν βγήκε? :P
Anyway, όλοι συμφωνούμε ότι ήταν καλή ταινία.
Τώρα το πόσο ανάλυση σηκώνει είναι δικαίωμα του καθενός υποθέτω να το ερμηνεύσει όπως θέλει.
ΕΛπίζω τώρα να ξεμπερδέψει γρήγορα με Batman (όσο κι αν θέλω να το δω) και SUperman και να προχωρησει στο επόμενο δικό του πρότζεκτ.
Προς 46+2:
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίμαι μεγάλος φαν του Philip Dick, ο άνθρωπος ήταν τεράστιο (και ολίγον διαταραγμένο) μυαλό! Αλλά αυτό δεν αναιρεί την άποψή μου ότι το Inception, με προβλήματα μεν, πολύ δυνατή κι αξιοθαύμαστη ταινία δε.
Προς dark tyler:
Συγκρίσεις του "Inception" με Ridley Scott κ Cubrick είναι εντελώς άκαιρες. Σε δέκα χρόνια, θα είναι προς συζήτηση, αν και πιστεύω πως για τη στείρα εποχή μας είναι κάτι αντίστοιχο σε αξία.
Εδώ, στο imdb no.1 είναι η "τελευταία έξοδος..." και το ευρωπαϊκο σινεμά έχει πάει περίπατο.
Καλά, το imdb προφανώς δεν πιάνεται καν σε κάτι τέτοια. Αλλά επειδή διάβασα παρεμφερή πράγματα και από σοβαρούς ανθρώπους, σοκάρομαι με αυτή την έλλειψη αυτοσυγκράτησης. Η πιο άψυχη και θεματικά κενή δουλειά ενός σημαντικού δημιουργού δέ μπορεί να έχει θέση δίπλα στα πιο εμβληματικά φιλμ στην ιστορία. Σίγουρα δε μπορεί να εντυπωσιαζόμαστε τόσο εύκολα...;
ΑπάντησηΔιαγραφήAnyway, όπως είπε κι ο Cotsos, σίγουρα είναι μια καλή ταινία. Απλά υπάρχουν πράγματα που τη χωρίζουν από τη σπουδαιότητα, αυτό με ενδιέφερε να αναπτύξω κάπως.
Γιατί η συντριπτική πλειοψηφία των σοβαρών (;) ανθρώπων του χώρου δεν αποθεώσε το "brokeback mountain" και το "zodiac";
ΑπάντησηΔιαγραφήΜην το ψάχνεις, το θέμα είναι να δημιουργείς μια δική σου (και όσο γίνεται) νηφάλεια άποψη και το κάνεις, γι'αυτό σε διαβάζουμε ακατάπαυστα και επικοινωνούμε μαζί σου.
Πεστα χρυσόστομε!
ΑπάντησηΔιαγραφήTo Inception τα σπάει! Το σενάριο είναι αλλού, η δράση σε κρατάει σε αγωνία μέχρι το τέλος, τα εφέ απλά απίστευτα και ο Leonardo DiCaprio ε-ξαι-ρέ-τι-κός! Ό,τι καλύτερο έχω δει τον τελευταίο καιρό (και χωρίς να τρελαίνομαι για science fiction ταινίες). Λέει!
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπερτιμημένο. Αποτυχία να σε δέσει με το casting κάτι για το οποίο ευθύνεται πολύ ο πεσμένος αισθητά Ντι Κάπριο και οι αλλεπάληλες εξηγήσεις του έργου λες και σου διαβάζει κάποιος οδηγίες για το επιτραπέζιο σκότλαντ γιαρντ, σε όλα αυτά βάζουμε και το πραγματικά βαρετό σκηνικό με το χιόνι που το γύρισε σε shoot em up και εμένα προσωπικά μου θύμισε metal gear solid και όχι ένα έργο φαντασίας περί κλέφτες ονείρων.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό γενικά, ωραία σκηνοθεσία αλλά συμφωνω 100% με το άρθρο, θα μπορούσε να είναι 10 αλλά έχασε τρεις μονάδες σε κλισέ, σε βιασύνες, σε άκομψα σημεία, σε κόψιμο δράσης και διαρκείς εξηγήσεις, σε πεσμένες ερμηνείες, σε κλασικά ατακοblockbuster σημεία και σε ότι να ναι κανόνες από το πουθενά μέσα από τον πρεζακι-μυαλό του ταλαιπωρημένου και βασανισμένου Κάπριο. Ω μοντιε...
7/10 λοιπον απο μένα.
Ποιος μίλησε για το Zodiac? Ταινιάρα είναι. :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΜηπως ο λόγος που ενθουσιαζόμαστε τόσο είναι γιατί επιτέλους είδαμε κάτι πρωτότυπο?
Όπως είπε και ο tyler μια ιδεά, όχι από κόμικ, σειρά, σίκουελ,action figures.
Πάντως είναι καλό που ο Νόλαν έχει σηκώσει τόσο ψηλά τον πήχυ και κρίνεται τόσο αυστηρά.
καλη ταινια,πολυ καλυτερη απο το TDK δεν το συζητω αλλα δεν μπορω να πω οτι προσωπικα ξετρελαθηκα.σιγουρα ειναι υπερεκτιμημενη και οχι το μεγαλο αριστουργημα που το βγαζει η μαζα αλλα αυτο ειναι ενα θεμα που θα το κρινει μονο ο χρονος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΒασικα η απογοητευση μου με την ταινια υστερα απο ολο αυτο το overhype,δεν εχει να κανει τοσο με του οτι δεν ηταν πρωτοτυπη (δεν το θεωρω κριτηριο αξιας μιας ταινιας,ισως σαν plus μονο) αλλα με τα ιδια προβληματα για τα οποια δικαιως εχει επικριθει στις αρνητικες κριτικες που εχει εισπραξει απο καποιους film critics και movie goers.
Δεν θελω να υπεραναλυσω την ταινια,απλως στα γρηγορα:
1.Η πλοκη αν και καθολου δυσνοητη,ηταν τοσο πολυπλοκη που σε συνδυασμο με το ατελειωτο exposition,καταντησε την ταινια τελειως κουραστικη απο ενα σημειο και μετα.Πλεον την ταινια δεν την εβλεπες αλλα την διαβαζες,κατι που απο μια αποψη φαινεται σαν προσβολη στην νοημοσυνη του θεατη.
2.Μια ταινια με τοσο μεγαλο budget που εκτυλισεται κατα το μεγαλυτερο της μερος στον κοσμο των ονειρων,σιγουρα εδειχνε φτωχη απο φαντασια: τα σκηνικα ονειρου ηταν τελειως ρηχα και ανεμπνευστα.Ακομα και το πιο σουρεαλιστικο 5ο επιπεδο εδειχνε μονοτονο και επαναλαμβανομενο.Ενα απο τα quotes της ταινιας ηταν "You mustn't be afraid to dream a little bigger, darling." γιατι δεν το ενστερνιστηκε αυτο ο ιδιος ο σκηνοθετης,γιατι;
3.Ενα αλλο προβλημα με το concept των ονειρων ηταν οτι δεν υπηρχε πραγματικος κινδυνος για τους χαρακτηρες να πεθανουν,επομενως απουσιαζε το σασπενς κατα την διαρκεια της ταινιας.
Πως μπορεις να αγωνιας για τους χαρακτηρες,οταν ακομα και ενας βαρια τραυματισμενος απο αυτους δεν αποπνεει καποια ανησυχια αφου τον εχεις να κυκλοφορει αιμοφυρτο σχεδον σε ολοκληρη την ταινια σαν να μην συμβαινει τιποτα;
4.Ενα ελαττωμα του Νολαν για το οποιο δεχεται συχνα κριτικη ειναι οι σκηνες δρασεις που γυριζει.Στο Inception τα παει καπως καλυτερα με την εξαιρετικη αλλα μικρη σε διαρκεια zero gravity δραση στο ξενοδοχειο.Ομως ουτε αυτη δεν ειναι αρκετη να εξισορροπησει την κακιστη σκηνη δρασης στο χιονι:
ανεμπνευστη,χωρις σασπενς,με το εκνευριστικο shaky cam,με απροσωπους,λευκοφορεμενους τυπους να χτυπιουνται μεταξυ τους αλλα χωρις να καταλαβαινεις ποιος χτυπαει ποιον,μηδεν κορυφωση του κινδυνου και μηδεν coolness.Για μια μοντερνα εκδοση μιας σκηνης δρασης που ηταν tribute μιας παλιοτερης ταινιας,σιγουρα ηταν απογοητευτικη.
5.Το δευτερο ελαττωμα του που εισπρατει εξισου συχνη κριτικη ειναι η ελλειψη συναισθηματικου δραματος στις ταινιες του.Στο Inception το προβλημα ειναι μεγαλυτερο.Οχι μονο δεν υπαρχει μια συναισθηματικη προετοιμασια (ο Κομπ με την οικογενεια του) για την τελικη κορυφωση της ταινιας αλλα και καποιες δυνατες σκηνες δραματος που υπαρχουν (ο Φισερ με τον πατερα του) πνιγονται απο το παραφουσκωμενο εγκεφαλικο κομματι της ταινιας.Και ειναι ακριβως αυτο το προβλημα που δεν διαθετει το "παρομοιο" Shutter Island και το κανει να υπερεχει κατα πολυ σαν συνολικη ταινια απο το Inception.
ΑπάντησηΔιαγραφή6.Ομως νομιζω πως το βασικοτερο ελαττωμα του Νολαν το οποιο αποτελει και την απαρχη των παραπανω προβληματων της ταινιας,εχει να κανει με το γεγονος οτι εστιαζει αποκλειστικα στην πλοκη των ιστοριων του,αγνοωντας την μεγαλυτερη εικονα που υποτιθεται οι ιστοριες αυτες επιδιωκουν να αναδειξουν.
Και το Inception επειδη αποτελει την μεγαλυτερη φιλοδοξια του να φερει εις περα ενα μαεστρικο σεναριο,ως συνολο εχει αναλογικα ζημιωθει πιο πολυ εξαιτιας αυτης της εμμονη του.
Το εργο μεχρι το τελος ειναι αριστοτεχνικα αψογα δομημενο.δεν υπαρχουν plotholes,δεν υπαρχει μπερδεμα,ολα μεσα στον κοσμο του Nolan βγαζουν νοημα διοτι ειναι προσεκτικα σχεδιασμενα να υπηρετουν την αρμονικη εξελιξη της ιστοριας.
Ομως τα επιμερους κεντρικα στοιχεια της ιστοριας του,παρολο την αρτιοτητα τους,δεν ειναι οργανικα συνδεμενα μεταξυ τους και αυτη η ελλειψη συνοχης ειναι που ζημιωνει το τελικο αποτελεσμα και θολωνει τον απωτερο σκοπο του δημιουργου:
ΠΧ Η τελευταια σκηνη δεν ηταν απλως ενα τρικ,ηταν ενα αποτυχημενο τρικ.Ηταν ενα τρικ διοτι ο δημιουργος δεν φροντισε να εχει η ταινια του ενα focus που να δικαιολογει το τρικ αυτο.Απετυχε διοτι δεν προετοιμασε την ταινια του ετσι ωστε οταν ηρθε η στιγμη,το τρικ να δουλεψει.Αν ο σκοπος του ηταν να μην δουμε το τρικ του ως τρικ,τοτε αυτο σημαινει πως κατι πηγε στραβα με το ολο στησιμο και χτισιμο της ταινιας κατι που ειναι αδικαιολογητο οταν φτιαχνεις μια τοσο αυτο-υπεραναλυτικη ταινια.
Δεν θελω να επεκταθω αλλο,διοτι δεν μου εχουν μεινει και πολλα απο την ταινια που να με κεντριζουν για να ασχοληθω περαιτερω,ηδη η ταινια εχει παρει τον δρομο για την Λιμπο του μυαλου μου.
Επαναλαμβανω ομως πως μου αρεσε η ταινια,ηταν ωραια φτιαγμενη με ακεραιο σεναριο και αρτια σκηνοθεσια.Αλλα νομιζω αν δεν προσπαθουσε να ειναι τοσο mainstream και βαρυφορτωμενη,αν επιδιωκε να ειναι πιο σεμνη και ισορροπημενη τουλαχιστον για εμενα θα ειχε προκυψει το συναραρπαστικο αριστουργημα το οποιο αξιζε να ειναι.alas it was not meant to be.
ταιλερ βγαλε το σημειο με τον τραυματισμενο χαρακτηρα αν νομιζεις πως ειναι σποιλερ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌχι όχι, δεν παίζει θέμα, έτσι κι αλλιώς το λέω εξαρχής ότι είναι spoiler thread. Και φανταστικό σχόλιο, αγγίζεις και κάποια σημεία που εγώ παρέλειψα, και συμφωνώ απόλυτα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ εμμονή του Nolan με την πλοκή είναι ένα στοιχείο που όσο πάει και χειροτερεύει. Στο Memento η φόρμα, η πλοκή και το subtext ήταν όλα ένα πράγμα, εντυπωσιακή σεναριακή αρμονία. Έχουμε φτάσει πλέον σε ένα Inception όπου η ιστορία είναι μαεστρικά γραμμένη αλλά, για να το θέσω όσο πιο απλά μπορώ, χεστήκαμε.
Και φυσικά το θέμα με τις σκηνές δράσης παραμένει. Γιατί αν σου κλείνει (ή ανοίγει, όπως το πάρεις) το στόμα με την zero gravity σκηνάρα, τα χιόνια είναι όντως ο ύπνος ο ίδιος.
να δουμε αν ο φιντσερ με το fb movie θα μας χαρισει την (κινηματογραφικη) λυτρωση που δε ηρθε με το inception.
ΑπάντησηΔιαγραφήπερασε κ δεν ακουμπησε ο νολαν.κριμα,κ πηγα σινεμα ειδικα για αυτη τη ταινια μετα απο 2+ χρονια με dvd k avi torrents....
μαπα το 10ευρο.χαλαλι σου ρε κρις . αλλα να μην επαναληφθει σε παρακαλω.
Τον Fincher τον έχω θεό, και είναι κι αυτός από τους ελάχιστους δημιουργούς που κάθε ταινία που κάνουν σηκώνει συζητήσεις σαν την παραπάνω. Οπότε, κοντός ψαλμός...
ΑπάντησηΔιαγραφήπλακα πλακα παντως tyler , ο dave εχει να κανει πραγματικα γαμιστερη ταινια πανω απο 10ετια (απο το fight club - 1999)
ΑπάντησηΔιαγραφήειναι πολλα τα χρονια Αρη !!!
Θεωρώ το Zodiac μια από τις καλύτερες ταινίες των '00s, και εν γένει σταθμό για το σύγχρονο αμερικάνικο σινεμά, οπότε θα διαφωνήσω :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν έκατσα να διαβάσω όλα τα σχόλια παρά μόνο τα πρώτα και τα τελευταία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυμφωνώ πως δεν είναι αριστούργημα (σε ΚΑΜΙΑ περίπτωση). Για μένα το μεγαλύτερο ελάττωμά της ταινίας ήταν το ότι δεν είχε πραγματικό συναίσθημα... Υπήρχε βέβαια συναίσθημα, αλλά σε αντίθεση με τον ονειρόκοσμο ήταν τελείως επιφανειακό και στριμωγμένο ανάμεσα σε αναλύσεις, κυνηγητά και πιστολίδια... Όπως λες κι εσύ λίγο πιο πάνω: "η ιστορία είναι μαεστρικά γραμμένη αλλά, για να το θέσω όσο πιο απλά μπορώ, χεστήκαμε"!!! Προσωπικά η "zero gravity σκηνάρα" μου φάνηκε αστεία: πακετάρισε τα σώματα... και ιπτάμενος (και τζέντλεμαν) τα οδήγησε ως το ασανσέρ!!! (#ΟΥΑΟΥ_FAIL :p) Τόσο slow motion ούτε σε ολόκληρη την τριλογία του Matrix δεν είδαμε... Προτιμώ το Shutter Island γιατί ο Scorsese ξέρει τι πάει να πει χρυσή τομή και δεν είναι επιδειξιομανής... Παρόλα αυτά το αξιολογώ με 8.5/10 μόνο και μόνο για την αναμφισβήτητη ευφυΐα του Nolan κι επειδή δεν βλέπουμε συχνά τέτοιες ταινίες (από την άλλη μπορεί να μην είναι και ΤΟΣΟ κακό αυτό-θα έχαναν την ΤΕΡΑΣΤΙΑ αξία τους εννοώ:p).
Περισσότερα εδώ.
ΥΓ: Για να είμαι ειλικρινής δεν είχα σκοπό να γράψω στην συγκεκριμένη ανάρτηση (κουράστηκα να συζητώ για το Inception), αλλά μόλις είδα αυτό, δεν άντεξα... Πρέπει να το δούνε ΟΛΟΙ... :p Με λίγα λόγια το Inception ΔΕΝ είναι ΤΟΣΟ έξυπνο όσο νομίζουν κάποιοι. B) ;)
Ξέχασα: Τον Fincher τον έχω και γω θεό!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή