Terriers: Fustercluck

Ήρθα στα ίσα μου με το Terriers, που γρήγορα (και με σχετική άνεση) εξελίσσεται στην αγαπημένη μου νέα σειρά της σεζόν.

Να πιάσω κατευθείαν το πιο πρόσφατο επεισόδιο- ειδικά από τη στιγμή που τα 2 προηγούμενα δούλεψαν κυρίως στην εμβάθυνση των χαρακτήρων και ετούτο, το 4ο, επιστρέφει στην κυρίως πλοκή της σεζόν, αν θεωρήσουμε δεδομένο ότι κάτι τέτοιο υφίσταται.

Καταρχάς, ο τίτλος 'Fustercluck' είναι ο πιο γαμιστερός τίτλος ever. EVER όμως.

Από εκεί κι ύστερα, είχαμε την επιστροφή του Lindus, αλλά με τρόπο που πολύ απλά δεν περίμενε κανείς μας. Όπως πολύ καλά έχει μάθει ο Shawn Ryan να έχει ως Ευαγγέλιο στις σειρές του, οτιδήποτε συμβαίνει δεν το επιτάσσει η πλοκή ως αυτοσκοπός, αλλά το ταξίδι στο οποίο θες να στείλεις τους χαρακτήρες σου. Έτσι, η επιστροφή του Lindus δεν συμβαίνει απλά ώστε να έχουμε κάτι να ασχολούμαστε, παρά στέλνει τον Hank (και τον Britt μαζί του) στο σκοτάδι, στην πίσσα.

Ήδη από τον πιλότο είχαμε γίνει μάρτυρες της ασχήμιας με την οποία δεν έχει πρόβλημα ο Hank να ντύσει τον εαυτό του, αν πιστεύει πως το οφείλει σε κάποιον- στον εαυτό του (γιατί είναι εγωιστής) ή στον παλιόφιλό του (γιατί είναι loser με τιμή). Το φύτεμα του όπλου στο σπίτι του Lindus είναι από αυτές τις πράξεις αδικίας που συμβαίνουν ώστε να επιτευχθεί μια μεγαλύτερη 'δικαιοσύνη'. (Και χρησιμοποιώ αυτές τις έννοιες με τον χαλαρότερη δυνατό τρόπο, φυσικά.)

Είναι όπως όταν κάνω παράνομα λογαριασμό στο αμερικάνικο iTunes για να μπορώ να αγοράζω νόμιμα από το iTunes Store οτιδήποτε έχει σχέση με τον Dr. Horrible, για παράδειγμα. Αχέμ.

Στο 'Fustercluck' λοιπόν ο Hank δεν έχει πλέον οδηγό το Δίκαιο όταν (σε μια πολύ cool σκηνή) επιχειρεί μαζί με τον Britt την διάρρηξη που τους λέει ο Lindus να κάνουν. Όχι. Και ακόμα λιγότερο όταν τον σταματά λίγο πριν ανέβει το αεροπλάνο, και τον κουβαλά πίσω στο (νέο) σπίτι του ετοιμοθάνατο προκειμένου να πάρει από αυτόν ό,τι χρειάζεται. Κοιτάχτε, προφανώς δεν μιλάμε για κανά παιδί διαμάντι, και στην τελική αυτό που έπαθε είναι η επιστροφή των καρμικών χρεώσεων για τη δολοφονία του παλιόφιλου του Hank. Όμως αυτό δεν κάνει λιγότερο σκατένια την κατάσταση των δύο Terriers (έτσι θα τους λέω για να συνεννοούμαστε), τόσο καθαρά νομικά (με τον ντετέκτιβ Mark να τους σφίγγει σε κλοιό), όσο κυρίως ηθικά.

Βρίσκω φοβερή την ιδέα ότι η ενδεχόμενη καταστροφή του Hank μπορεί να έχει μόλις ξεκινήσει εκεί που σκόπευε (ίσως κακώς, ίσως ο σύντροφός του στην ομαδική θεραπεία να είχε δίκιο) να ξεκινήσει από την αρχή τη ζωή του.

Αν ξέρω τον Shawn Ryan καθόλου, το ότι αυτή η κομβική στιγμή έρχεται τόσο νωρίς μέσα στην σεζόν μπορεί να σημαίνει μόνο ότι μέχρι το τέλος της θα έχουμε γίνει μάρτυρες ενός καθηλωτικού πορτρέτου. O Hank είναι ακριβώς το είδος του συναρπαστικά αυτοκαταστροφικού χαρακτήρα που θες να αγαπήσεις παρά τα ελαττώματα του (ή και λόγω αυτών) αλλά βλέπεις πόσο δύσκολο είναι γι'αυτόν να κρατήσει την ισορροπία που θα τον κρατήσει μακριά από μια ζωή που δεν του ταίριαζε, αλλά και μακριά από το να έχει τη μοίρα του Mickey Gosney από τον πιλότο.

Ο χαρακτήρας της κούκου αδερφής του Hank, της Steph, προσθέτει ένα ακόμα ενδιαφέρον στοιχείο στο κοκτέιλ μιας σειράς στην οποία κάθε μία από τις διαπροσωπικές σχέσεις ήταν ήδη απλά τέλεια. Λίγα πράγματα μου αρέσουν περισσότερο σε μια σειρά από χαρακτήρες που αποδέχονται την αβεβαιότητα στην προσέγγιση του άλλου και προσπαθούν με μικρά, δειλά βήματα, να τα κάνουν όλα καλύτερα. Υπό διαφορετικές έννοιες, αυτό το στοιχείο συναντάται τόσο στη σχέση του Britt με την Katie, όσο και του Hank με την πρώην γυναίκα του. (Η σκηνάρα με την πρώτη μέρα του Hank και της Gretchen στο σπίτι ήταν ανατριχιαστική.) Η Steph προσθέτει τώρα έναν ακόμα παράγοντα στην εξίσωση- σημειώστε επίσης ότι την παίζει η αδερφή στην πραγματική ζωή του Donal Logue, Karina Logue, το οποίο εξηγεί σε μεγάλο βαθμό την εξαιρετική τους χημεία.

Το Terriers έχει δείξει σε αυτά τα (ολοένα και καλύτερα) 4 πρώτα του επεισόδια ότι είναι μια σειρά με πάθος, που ξέρει να βάζει στη ζυγαριά το σκοτάδι και την ελαφρότητα, που ξέρει να δίνει φοβερές αυτοτελείς ιστορίες (στο 3ο επεισόδιο, με την Olivia Williams, κράταγα στο τέλος το στόμα μου από το σοκ) και να οδηγείται ταυτόχρονα προς μια πιθανότατα τρομερή κορύφωση. Τόσο σαν σκιαγράφηση χαρακτήρων, που είναι όλοι ένας κι ένας, όσο και σαν μια υπέροχα παλιομοδίτικη sunny νουάρ ιστορία πολιτικής και ηθικής διαφθοράς. Αυτές οι συναρπαστικές αντιθέσεις είναι που κάνουν το Terriers ό,τι πιο ξεχωριστό υπάρχει αυτή τη στιγμή στην τηλεόραση, και σίγουρα τη σειρά που ξεκινάω να βλέπω με τη μεγαλύτερη προσμονή κάθε εβδομάδα.

Πώς λέμε Clusterfuck δηλαδή; Ε, καμία σχέση.

.