Στο αμέσως προηγούμενο επεισόδιο η σειρά επιχείρησε ένα ρίσκο, να χωρίσει τους δύο ήρωές της, στερώντας από το σενάριο το στοιχείο που έδινε ώθηση ως εκείνο το σημείο. Ο Hank και ο Britt ζευγάρωσαν ξανά με τους παλιούς παρτενέρ τους, το ρίσκο απέδωσε, μάθαμε για τους δύο ήρωες πράγματα που δε θα μαθαίναμε όσο τους βλέπουμε μαζί.
Εδώ ο Shawn Ryan πάει ένα βήμα παραπέρα. Ξαναχωρίζει τους δύο ηρωες, και αυτή τη φορά τους αφήνει να σολάρουν, ο καθένας σε μια δικιά του περιπέτεια. Το να γράφει μια σειρά απέναντι στο χαρακτήρα της, απέναντι στην μεγαλύτερή της δύναμη, είναι κάτι που πάντα εκτιμώ ως πρόθεση, και εκτιμώ ακόμα περισσότερο όταν το αποτέλεσμα λειτουργεί. Και φίλε, στο Terriers λειτουργεί φοβερά.
O Hank αποκομμένος από τον κολλητό του ξεφεύγει σε μια αυτοκαταστροφική αναζήτηση, την οποία χειρίστηκε με λάθος τρόπο από την αρχή ως το τέλος. (Αν μη τι άλλο, αν είναι να μπεις σε μια τέτοια διαδικασία, μιλάς πρώτα με τη Gretchen για μια υποψία σου, και σίγουρα δεν θες να μοιάσεις με παρανοϊκό μονομανή που θέλει να καταστρέψει την ευτυχία του άλλου.) Ο Britt κάνει μαθήματα κοινωνικής ευαισθησίας, στο γαμάτο b-story που τον οδηγεί από την μία υπόθεση στην άλλη. Και την ίδια στιγμή προσπαθεί να διαχειριστεί την υπόνοια που έχει πως η Katie είναι έγκυος. (Είναι. Αλλά δεν ξέρουμε από ποιον.*)
(* Να ένα storyline που απλά ξέρεις ότι σε οποιαδήποτε άλλη σειρά θα ήταν φτηνό, αλλά εδώ έχει τόσο γερές βάσεις, και έχουμε τόση εμπιστοσύνη στους συγγραφείς, που αναμφίβολα θα προκύψει ειλικρινές και συναρπαστικό.)
Οι δεσμοί ανάμεσα στους κεντρικούς χαρακτήρες της σειράς (βάζω μέσα και την Katie και την Gretchen, αλλά και την Steph άσχετα που απουσιάζει εδώ) είναι τόσο ισχυροί που ακόμα κι αν περνάνε 40 χωριστά μεταξύ τους, νιώθεις και πάλι πως όλα τα κάνουν ο ένας για τον άλλο με ένα τρόπο βαθιά συναισθηματικό. Ποτέ δεν έχω αισθανθεί πως έχουμε δει στο Terriers υποψία πλοκής που δεν πηγάζει και δεν κινείται από κάποιο βαθύ συναίσθημα. Ακόμα κι όταν ο κάθε ένας τρέχει ερευνώντας τις δικές του υποθέσεις.
Αυτό είναι το μεγαλείο της σειράς.
.
Βλέπω τη λατρεύεις τη σειρά!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠραγματικά η εισαγωγική σκηνή ήταν κορυφή.
Μου αρέσει αυτός ο αγωνιώδης έρωτας που μοιάζει πολύ με αυτόν του Hank Moody στο Californication.
Πόσο τον λυπήθηκα τον Hank, ήθελε απεγνωσμένα να βγάλει κάτι απ'την ιστορία αυτή, αλλά πήγε όλο τόσο λάθος. Και το storyline του Britt ήταν καταπληκτικό, το γράψιμο είναι τόσο καλό που αυτή η ιστορία εξελίχθηκε άψογα σε ένα "μισό" επεισόδιο, χωρίς περιττές μελούρες ή ξεχείλωμα ολόκληρου επεισοδίου. Και με την εγκυμοσύνη που λες κι εσύ, θέλω πολύ να δω την εξέλιξή της.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠοτέ δεν έχω αισθανθεί πως έχουμε δει στο Terriers υποψία πλοκής που δεν πηγάζει και δεν κινείται από κάποιο βαθύ συναίσθημα.
Ειλικρινά, αυτό. Διαμάντι.
Βλέπω τη λατρεύεις τη σειρά!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε διαφορά ό,τι ωραιότερο έχει να δώσει η φετινή σεζόν, για μένα. Όχι, είμαι άδικος απέναντι στο Community, αλλά αυτό το ξέρουμε από πέρσι. Αυτά τα δύο είναι όμως.
(Και δυστυχώς και τα δύο τα βλέπω να μαζεύουν τις βαλίτσες τους ως το τέλος της σεζόν.)
Αυτή η εναρκτήρια σκηνή με έχει στοιχειώσει! Και το ξυπνητήρι χτυπά...
ΑπάντησηΔιαγραφή