Μια απολογία προς το Vampire Diaries

Δε φταίω εγώ, εντάξει; Ο πιλότος ήταν βαρετός και έκανε τη σειρά να μοιάζει με τηλεοπτική βερσιόν του 'Twilight'. Ο ίδιος ο τίτλος είναι απίστευτα σαχλός. Ο Kevin Williamson είχε πάνω από δεκαετία να γράψει κάτι της προκοπής. Και ο Ian Somerhalder να προσπαθεί να μας το παίξει badass; Εχμ, ναι εντάξει έγινε.

Ήταν μόνο μετά από έντονο peer pressure που αποφάσισα να δώσω μια δεύτερη ευκαιρία στη σειρά. Ευτυχώς. Αριστούργημα δεν είναι- παραμένει, όπως κι αν το δεις, μια σειρά του CW κι ό,τι αυτό συνεπάγεται. Όμως ταυτόχρονα, όσο προχωράει κάθε μία από τις δύο σεζόν της, ανεβάζει διαρκώς ταχύτητα και παρουσιάζει μια πυκνή, ολοκληρωμένη, συναρπαστική μυθολογία, αφήνοντας κατά μέρος το βασικό premise "έφηβη ερωτεύεται broody, λιγομίλητο βαμπίρ." Ισχύει βέβαια κι αυτό, αλλά η σειρά πάει πολύ πιο μακριά από αυτή την ιδέα.

Ποιοι είναι οι λόγοι που μπορούν να σε κάνουν να απολαύσεις αυτό το περίεργο κράμα True Blood, Gossip Girl και, εμ, Alias;

~-~-~

Γιατί το Vampire Diaries έχει κάτι από Gossip Girl;
> Το βασικότερο: Δε φοβάται να κάψει ιστορία. Το μόνο σίγουρο είναι ότι δε θα βαρεθείς με αυτή τη σειρά και πως, ακόμα κι αν κάτι που συμβεί δε σου αρέσει, σύντομα θα συμβεί κάτι άλλο εξίσου σημαντικό για να έχεις να ασχολείσαι.
> Οι πρωταγωνιστές πάνε σχολείο, αλλά τόσο λίγα από τα πράγματα που συμβαίνουν στη σειρά έχουν να κάνουν με αυτό.
> Οι πρωταγωνιστές είναι όλοι μοντέλα. Σε φάση ότι βλέπεις και ζαλίζεσαι.
> Ξεχάστε τους uptight ήρωες, εδώ η ηθική είναι όσο χαλαρή πρέπει, και δεν πολυγίνεται και ζήτημα κιόλας. Όλοι παλουκώνουν, μεταφορικά και κυριολεκτικά, το ουισκάκι παρέχεται σε ποσότητες Mad Men για γονείς, μαθητές και βαμπίρ εξίσου, ε και άμα γυρίσουμε και το λαιμό κανενός λάθος ανθρώπου δε θα γίνει δα και μείζον ζήτημα.
> Ο Ian Somerhalder ως Damon είναι το ίδιο με τον Ed Westwick ως Chuck Bass. Απολαυστικά κακοί ηθοποιοί, παίζουν με εντυπωσιακά committed τρόπο χαρακτήρες θεωρητικά ανυπόφορους που καταλήγουν να είναι το αληθινό σημείο ενδιαφέροντος της αντίστοιχης σειράς τους. Χαρακτήρες που αναπτύσσουν βασιζόμενοι ακριβώς σε αυτά τα στοιχεία της άθλιας ηθοποιίας τους, την οποία επίσης καταλήγουμε να λατρεύουμε. Είναι ένα περίεργο πράγμα, δεν ξέρω αν το εξηγώ καλά, αλλά αν έχεις δει τις θυμωμένες μούτες του Chuck ή την τρικυμία στα φρύδια του Damon, ξέρεις τι εννοώ.

Γιατί το Vampire Diaries έχει κάτι από Alias;
> Ξεκινάει χλιαρά, αλλά από τη στιγμή που πατάει γκάζι δεν κόβει ταχύτητα ούτε στιγμή.
> Το περίπλοκο μεταφυσικό μυστήριο είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με την πρωταγωνίστρια και τους οικογενειακούς δεσμούς της.
> Η πρωταγωνίστρια είναι γαμάτη, σέξι, kick-ass, και δεν ξεφεύγει σε lame μονολόγους για τα ονειρεμένα μάτια του μυστηριώδους γκόμενού της.
> Και η οποία είναι επίσης αρκετά πιο καλή ηθοποιός από όσο αρχικά περίμενες.
> Οι κακοί μοιράζονται απολαυστικές στιγμές με τους καλούς, και μπορούν να γίνουν και ήρωες άμα λάχει, αλλά χωρίς να σταματάνε να είναι κακοί.
> Κάθε επεισόδιο είναι μια περιπέτεια κι από μόνο του, δεν είναι λες και βλέπεις ένα μεγάλο στόρι κομμένο στα 22.
> David Anders!
> Amazing cliffhangers!
> Doppelgangers!



Γιατί το Vampire Diaries έχει κάτι από True Blood;
> Βαμπίρ, λυκάνθρωποι, μάγισσες, χαρτορίχτρες. Never a dull moment.
> Χρειάζεται να αναφερθώ καν στο 'ερωτικό τρίγωνο'; Too obvious;
> Γύρω από τον μικρό -στον χάρτη- κόσμο της κεντρικής ηρωίδας χτίζεται ένα διαρκώς διογκούμενο φανταστικό σύμπαν που νιώθεις πως θα μπορούσε να στηρίξει και 3-4 άλλες σειρές αν έπρεπε.
> Βασίζεται σε σειρά βιβλίων, αλλά δεν τα αντιμετωπίζει και με καμιά αξιοσημείωτη ευλάβεια.
> Αλλά σου αφήνει την εντύπωση πως το κάνει, επειδή η κάθε σεζόν έχει κεντρικό theme, συγκεκριμένη μυθολογία, αρχή, μέση και τέλος.
> Ξεκινάει χαλαρά να βάζει τα πιόνια στη θέση τους, και κοντά στο 1/4 της διαδρομής αρχίζει το αληθινό πάρτι, που μας οδηγεί φτιαγμένους στο φινάλε.


Γιατί το Vampire Diaries έχει κάτι από Twilight;
> Πραγματικά δεν έχει.

.