Community: Advanced Dungeons & Dragons

To πρώτο πραγματικά σπουδαίο επεισόδιο του 2011. Όχι για το Community, γενικά.

Οι άνθρωποι είναι θεοί, αυτή η σειρά κάνει ό,τι γουστάρει, παίζει μπάλα μόνη της. Όταν βλέπω επεισόδια σαν αυτό συνειδητοποιώ πως έχω ξεμείνει από χαρακτηρισμός, γιατί τι άλλο υπερθετικό να χρησιμοποιήσω για ένα σενάριο που βάζει 8 ανθρώπους γύρω από ένα τραπέζι και τους κρατάει εκεί για 20 λεπτά, δίχως να κουνήσουν ρούπι, και καταφέρνει να κάνει την ιστορία τους μια συναρπαστική περιπέτεια; (Μπορείς με ευκολία να φανταστείς πως μες στο μυαλό του Fat Neil διαδραματίζεται ένα ολόκληρο 'Abed's Uncontrollable Christmas' αλλά με δράκους και ξωτικά.)

Πίσω από όλη αυτή την αδιανόητη ιδέα, των ηρώων μας (συν του villain, του Pierce) να μένουν μπστακωμένοι παίζοντας AD&D για όλο το επεισόδιο, βρίσκεται -όπως στα καλύτερα 'παλαβά' Community- μια συναισθηματική ιστορία. Όχι του Fat Neil βέβαια, γιατί ουδόλως μας ενδιαφέρει ο συμπαθής geek που με το ζόρι αρθρώνει πέντε κουβέντες σε όλο το 20λεπτο. Όχι, η ιστορία αυτή είναι του Pierce, και το επεισόδιο αυτό κάνει καλύτερη δουλειά από το προηγούμενο στο να μας βάλει πρόσωπο με πρόσωπο με την αληθινή μιζέρια και δυστυχία ενός αληθινά μοναχικού χαρακτήρα όπως ο Pierce.

Ο λόγος που το Community είναι η τελειότερη σειρά του σύμπαντος όμως, είναι ότι θα σου σκιαγραφήσει ένα τραγικό πορτρέτο με ατάκες σαν “I love you, Drugs!” και με φανταστικές περιπέτειες σαν αυτό το επικό Dungeons & Dragons.

Και, ξεκινώντας από το άκρως ανατριχιαστικό θέαμα ενός βαμμένου και κουστουμαρισμένου για τον ρόλο του Chang και φτάνοντας μέχρι την αποκάλυψη πως την Olde English αφήγηση στο επεισόδιο έκανε για κάποιο λόγο η καθαρίστρια του κολεγίου, ό,τι μεσολάβησε ήταν ένα ξεκαρδιστικό αριστούργημα που δεν ήξερε τι θα πει συμβατικό αστείο.

Τα ηχητικά εφέ των σπαθιών και των δράκων, το πείσμα των ηρώων μας (που κατά τα άλλα δεν δίνουν μία για το παιχνίδι) να κατατροπώσουν τον Pierce, το πώς έμπαινε στο πετσί του ρόλου ο Abed, το πόσο συνεπέστατα κουραστική ήταν η Britta, η αφήγηση, οι LOTR-ified τίτλοι αρχής, το master plan του Pierce, όλα ήταν εκεί για να σε κάνουν να γελάς υστερικά -και με απαραίτητο χαζό χαμόγελο ενός περήφανου geek-. Και μάλιστα, την ώρα που έβλεπες μπροστά στα μάτια σου να αναπτύσσεται περαιτέρω η ιστορία του ανθρώπου που όλο και περισσότερο αφήνει τη μοναξιά του, και την απόστασή του από τους υπόλοιπους να τον δηλητηριάζει όλο και περισσότερο.

Το έχουμε ξαναπεί. Αν και δεν φαίνεται πάντα σε πρώτη ματιά, το Community είναι εξαιρετικό στο να λέει βαθύτατα ανθρώπινες ιστορίες με καρτουνίστικα ποπ τρόπο. Η κοινωνική επιβεβαίωση, η μοναξιά, η αδελφική φιλία, τα λάθος αισθήματα, η αίσθηση του να ανήκεις κάπου, όλα απασχολούν αυτή τη σειρά και αναπτύσσονται με λεπτό τρόπο κάτω από μια ασταμάτητη επίθεση από homage σε είδη και σε κοινές αναφορές. Και από πολλά, πολλά, πολλά αστεία. Επικά αστεία.

Όπως -και ελπίζω να μη νόμισες πως θα είχα αφήσει αυτό απέξω- η καλύτερη σκηνή σεξ στην ιστορία του σεξ. Βασικά, ποιος νοιάζεται για την μετριοπάθεια, αυτή η σκηνή είναι ό,τι καλύτερο έχει συμβεί ποτέ. Annie, and the elf maiden.



“How long is that?”

AMAZING.

.