Community: Intermediate Documentary Filmmaking

Πόσο καλό είναι το mockumentary επεισόδιο του Community;

Είναι τόσο καλό που υπογραμμίζει όλα αυτά που λέμε εδώ και ενάμιση χρόνο για το πώς αυτή η σειρά είναι τόσα πολλά περισσότερα από μια σειρά pop culture spoofs. Είναι στην πραγματικότητα μια ongoing σπουδή πάνω σε genres και αφηγητματικά τρικ που είναι δημοφιλή τη δεδομένη στιγμή της ιστορίας του μέσου. Που όμως καταφέρνει ό,τι καταφέρνει επειδή τα αποσπασματικά και φαινομενικά ξένα μεταξύ τους διαφορετικά είδη και στυλ, δένει μια εξαιρετικά σχιφτή ιστορία ενός γκρουπ ανθρώπων και η συνεχιζόμενη (κοινή) ιστορία τους.

Πάρε αυτό το επεισόδιο, ένα έξοχο παράδειγμα όλων των παραπάνω. Είναι spoof, είναι αναφορά, είναι homage, είναι ό,τι θες πές το στο είδος της mockumentary κωμωδίας που έχει επικρατήσει τα τελευταία χρόνια; Όχι. Καμία από αυτές τις λέξεις δεν εξηγεί αυτό που κάνει εδώ το Community. Διότι αυτό που όντως κάνει, είναι να πιάνει τις συμβάσεις αυτού του format, και να τις χρησιμοποιεί προσεκτικά για να αναδείξει με λεπτομέρεια το πώς εξυπηρετούν και αναδεικνύουν ένα διαφορετικό είδος κωμωδίας.

Δεν είναι μια απλή πλάκα. Δεν είναι μια έξυπνη, κλείσιμο-του-ματιού αναπαραγωγή στοιχείων που έχουμε όλοι μας παρατηρήσει σε σειρές σαν το Office ή το Modern Family. Είναι μελέτη. Να το θέσω διαφορετικά, οι συγγραφείς του Community σε αυτό το επεισόδιο έγραψαν διαφορετικά από όπως γράφουν συνήθως. Ένα αστείο σαν το ξέσπασμα του Troy σε ένα δωμάτιο όπου δεν ξέρει ότι παρακολουθείται, ή σαν το talking head της Shirley, ή στο πώς οι χαρακτήρες χρησιμοποιούν συγκεκριμένου τύπου punchlines επειδή ξέρουν ότι κάποιος τους βλέπει (ενώ συνήθως το 'ξέρει' μόνο ο Abed) δεν είναι κάτι που έχει ξαναγραφτεί στο Community.

Δεν είναι κάτι που δεν έχει ξανακάνει η σειρά. Το ύφος της το αλλάζει (κρατώντας το αδιαπραγμάτευτα Community-esque) όποτε κάνει τέτοιου είδους επεισόδια, από τη γυαλισμένη βρωμιά του 'Modern Warfare' μέχρι την δαιδαλώδη δομή του 'Conspiracy Theories and Interior Design' κι από το stop-motion animation του 'Abed's Uncontrollable Christmas' ως τα heightened στοιχεία του κάθε χαρακτήρα του 'Advanced Dungeons & Dragons'. Όμως εδώ με κάνει να θέλω περισσότερο να μιλήσω για αυτό, ακριβώς επειδή αυτή τη φορά θέτει τον εαυτό του σε απευθείας σύγκριση με άλλες σύγχρονές του ημίωρες τηλεοπτικές κωμωδίες. Όταν λέω σύγκριση δεν εννοώ "ας δούμε ποιος την έχει μεγαλύτερη", αλλά περισσότερο μια στυλιστική και φορμαλιστική αντιπαράθεση. Κοινώς, μας εξηγεί "τι κάνουν οι άλλοι". Και πώς.

Την ίδια στιγμή, ακόμα κι ο τρόπος που έχουν δομηθεί τα character arcs του επεισοδίου είναι κάτι δανεισμένο από το format του mockumentary, που όπως μας λέει (και, κυρίως, μας δείχνει) ο Abed στη διάρκεια του εικοσαλέπτου. Όταν υπάρχει η σύμβαση της κάμερας-μέσα-στην-ιστορία, είναι απείρως πιο εύκολο να χτίσεις συναισθηματικές κορυφώσεις από το πουθενά, με συγκεκριμένους τρόπους. Το Community (δηλαδή ο Abed-ως-Community) το κάνει αυτό με τρόπο αβίαστο. Σα να ξεσκονίζει ο James Bond το ατσαλάκωτο σακάκι του. "Α και ναι, αν βάλω εδώ μερικά τυχαία πλάνα και μια μουσικούλα και τα ντύσω με ένα voice-over που τα καλύπτει όλα τότε έχω αφηγηματική κορύφωση, ορίστε." Απλά. Και πάει παρακάτω.

Τίποτα από αυτά δε θα ήταν δυνατό αν το Community δε μπορούσε να σηκώσει σε ένα 20λεπτο τα arcs 6 διαφορετικών χαρακτήρων. Και διάολε, το συνειοδητοποιείτε; Μέσα σε 20 λεπτά είδαμε να αρχίζουν και να τελειώνουν 6 διαφορετικές ιστορίες. Οι οποίες και πάλι αναπτύχθηκαν με τρόπο που εφαρμόζει ιδανικά με το συγκεκριμένο format, φέροντας τον Pierce σε σύγκρουση με τον κάθε έναν τους, και κάνοντάς τους όλους να βάλουν επεξηγηματικά λόγια στα προσωπικά τους arcs. (Βλέπε και πάλι αφήγηση, talking heads και λοιπά tricks. Η κάμερα εντός της αφήγησης δανείζει πολύ καλά τον εαυτό της σε τέτοιου είδους επεξηγηματικά ξεσπάσματα.)

Όλα αυτά δέδνουν μεταξύ τους χάρη στο πώς κορυφώνεται η διαδρομή του Pierce προς το απόλυτο κακό. Το έχουμε παρατηρήσει καιρό τώρα πως ο μοναχικός γέρος είναι ό,τι κοντινότερο έχει αυτή η σειρά σε villain, και όπως συμβαίνει και στην καλύτερη μυθοπλασία, το καλό με το κακό μοιράζονται δεσμούς, φιλίες, παρελθόν, ή έστω ένα τραπέζι μελέτης. Αυτό το ξέσπαμα του Pierce είναι κάτι που χτίζεται σε όλη τη διάρκεια της σεζόν, σε μια διαδρομή που από μόνη της θα αρκούσε για να βάλει το Community πάνω από οτιδήποτε άλλο εμπίπτει στο είδος του. Πρόσεξε δηλαδή με πόση προσοχή (και με πόση αγάπη) έχει χτιστεί μεθοδικά αυτή η διαρκής πτώση, αυτή η σχέση μίσους-εξάρτησης-συμπάθειας-και-ξανά-μίσους που έχει ο Pierce με το υπόλοιπο γκρουπ.

Είναι εκπληκτικό αυτό που κάνει εδώ η σειρά, και είναι ακόμα πιο εκπληκτικό ότι -μοιάζει να- το χρησιμοποιεί και ως ταυτόχρονη λύτρωση. Ο θεμελιώδης κανόνας σε κάθε φιλία είναι πως αγαπάς τον άλλον παρά (για;) τα ελαττώματά του. Αυτό ισχύει ακόμα πιο έντονα σε εκείνες τις φιλίες που μοιάζουν παρά φύση αλλά καταλήγουν πιο ισχυρές, ακριβώς επειδή δε στηρίζονται σε 'κοινά ενδιαφέροντα' ή 'κοινά γούστα' ή τίποτα από αυτά τα ιντερνετικά. Στηρίζονται σε κοινές εμπειρίες και σε βαθειά κατανόηση του ψυχισμού του άλλου.

Μια βδομάδα μετά το υπέροχο επεισόδιο Αγίου Βαλεντίνου-ύμνο στην αδερφική αγάπη, το Community ολοκληρώνει έναν ακόμα τέτοιο θρίαμβο, κάνοντας απόλυτα (μα απόλυτα) σαφές πως μέσα από τις μακιαβελικές τάσεις του, ο Pierce δείχνει μια τέτοια βαθειά κατανόηση. Έχει μοιραστεί μαζί τους τόσα, με συχνά άσχημο τρόπο, που σε συνδυασμό με τα δικά του μειοενκτήματα τον έχουν κάνει ένα ξινό, κακιασμένο αγγούρι. Αλλά αν κάτι γίνεται σαφές είναι πως ξέρει τον καθένα τους. Ξέρει τι κάνει κάθε έναν από αυτούς ευτυχισμένο, τι τους κομπλάρει, τι τους δίνει δύναμη. Και είναι και ικανός για ειλικρινή αγάπη. (“You are my favorite,” όπως λέει με αφοπλιστική ειλικρίνεια στην Annie.)

Αυτό το επεισόδιο είναι ένας θαρραλέος και περίεργος τρόπος για να εκκινήσει ένα ενδεχόμενο arc λύτρωσης για τον Pierce, όμως από το Community δε θα περίμενα κάτι λιγότερο ανατρεπτικό. Και αυτός ο συγχρονισμένος θρίαμβος φόρμας και περιεχομένου στέκεται ως ένα από τα κορυφαία παραδείγματα του γιατί αυτή η σειρά είναι ό,τι καλύτερο υπάρχει αυτή τη στιγμή στην αμερικάνικη τηλεόραση. Το Community αγαπάει αυτό για το οποίο μιλάει, το γνωρίζει καλά. Δεν σπάει πλάκα με αυτό, αλλά το χαλάει για να δει πώς είναι φτιαγμένο, και μετά το ξαναφτιάχνει απ'την αρχή, καθ'ομοίωσήν του.

It walks the talk.

~-~

Μερικές από τις πιο αστείες στιγμές του επεισοδίου:

> O Troy και τα γουρλωμένα μάτια του καθώς αντίκρυσε τον Levar Burton. Δε μπορώ να το ξεπεράσω, πόσο καλός είναι ο Donald Glover.

> Επική douchebaggy στιγμή της Britta: -“You know what Dylan Thomas said about death?” -“No, tell me.” -“Bluff called.”

> H role-playing σκηνή με τον Jeff και την Britta που παίζουν τους γονείς τους. Επικά ξεκαρδιστικά άβολο.

> The explanabrag! (Τώρα που το σκέφτομαι ήταν το πιο Britta-stic επεισόδιο εδώ και πολύ καιρό.)

> Η νοσοκόμα που apparently δεν είχε actual δουλειά να κάνει, παρά να καλεί ένα-ένα τα μέλη του γκρουπ για τα 'bequeathals' τους.

> “You can't disappoint a picture!”

> Ο Jeff να λέει στον Abed να μην τολμήσει να χώσει random πλάνα με ξεσπάσματα, και τον Abed φυσικά να κάνει ακριβώς αυτό.

> Και φυσικά, δεν νομίζω να πίστεψες ότι δεν θα το ανέφερα, “We're gonna get that show back on the air, buddy!”

.