Όχι σύντομα επειδή του λείπει κάτι σε ποιότητα - απλώς θέμα χρόνου. Εξάλλου το επεισόδιο ήταν πλήρης και ουσιαστική επιστροφή στο σήμα κατεθέν των Skins, τον καθαρά ονειρικό χαρακτήρα. (Δεν έλειπε αυτό κι από τα προηγούμενα επεισόδια, ιδίως του Rich, αλλά εδώ ήταν η κύρια αίσθηση που άφηνε.) Καμία μα καμία σειρά δεν κάνει ιστορίες εφηβικής απόδρασης όπως το Skins, και το ξέσπασμα της Liv στη μορφή μιας ονειρικής/ονειρεμένης μέρας με τον Μαγικό Χαρακτήρα ήταν κάτι το απλά τέλειο.
Οι σεναριογράφοι έκαναν πολύ καλή δουλειά στο να υπογραμμίσουν το βασικό χαρακτηριστικό της Liv, της περσόνας της, την γενικότερης αύρας της, που είναι μια ατελείωτη απογοήτευση. Η απογοήτευση που αισθάνεται η ίδια για τους δικούς της, η απογοήτευση που αισθάνονται οι δικοί της για εκείνην. Είναι καταθλιπτικά μαγικό ακόμα και πριν μπουν λόγια σε αυτό το συναίσθημα, ήδη σαφές από ατάκες σαν της μάνας, “I don't know why any of you do any of the things that you do.”
Όσο συνεχίζεται το επεισόδιο μοιάζει όλο και πιο απαραίτητη αυτή η απόδραση, σε ένα μακρινό μέρος, με έναν χαρακτήρα-περίγραμμα, όπου τίποτα δε μπορεί να πάει στραβά, όπου κανείς δε μπορεί να απογοητεύσει κανέναν. Εκεί όπου δεν υπάρχουν απαιτήσεις, δεν υπάρχουν ονόματα, υπάρχει μόνο ο χορός, η μουσική, ο Simon, o Garfunkel, η μαγεία, οι στολές κουνελιών.
Η μικρή στιχομυθία στο τελευταίο act του επεισοδίου ήταν όλα τα λεφτά, ανάμεσα στην Liv και τον Matty:
-Olivia.
-That's my name.
-It's lovely.
Lovely, indeed.
(Και δε μου είναι πάντα εύκολο να καταλάβω -λόγω των στυλιστικών ιδιαιτεροτήτων της σειράς- πότε κάποια ερμηνεία είναι όντως καλή ή απλά ταιριαστά καρτουνίστικη ή απαραίτητα over-the-top. Αλλά εδώ Laya Lewis ως Liv με εντυπωσίασε. Προσγειωμένη και ξεκομμένη από την πραγματικότητα την ίδια στιγμή, απλά υπέροχη.)
Το τέλος αυτό έδωσε στα πράγματα μια εντονότερη αίσθηση κατεύθυνσης, καθώς φτάσαμε ήδη στα μισά της σεζόν. Δε βλέπω την ώρα για το πού θα μας ταξιδέψουν τα υπόλοιπα 4.
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου