Έχω ένα πολύ μεγάλο πρόβλημα με την τρέχουσα σεζόν του Office. Δεν είναι ότι είναι κακή. (Ή τελοσπάντων σίγουρα δεν είναι χειρότερη από τις 2-3 προηγούμενες.) Είναι ότι αυτό που κάνει, είναι λάθος.
Δε θέλω να ασχοληθώ την παρούσα στιγμή με το αν το Office θα έπρεπε να συνεχιστεί μετά τον Michael Scott. Είναι μια συζήτηση για την οποία α) έχω εκφρααστεί και β) δεν βρίσκω νόημα. Η σειρά φυσικά και θα συνεχιστεί, είναι η άγκυρα του NBC για τις 'Πέμπτες κωμωδίας', προφανώς και δε θα την κόψουν επειδή 'έχει ολοκληρώσει τον κύκλο της'. Αντ' αυτού, με ενδιαφέρει αυτή τη στιγμή ένα άλλο θέμα, που είναι ο τρόπος με τον οποίο οι συγγραφείς αποχαιρετούν τον πρωταγωνιστή τους.
Δεν έχω τίποτα με λίγο character development. Είναι, εμ, το σημαντικότερο πράγμα στο μέσο της τηλεορασης. Αλλά την ίδια στιγμή, στραβώνω όταν κάτι συμβαίνει με παντελώς μη οργανικό τρόπο, και παντελώς άκομψα. Ο Michael Scott είναι ένας απροσάρμοστος, ψιλοκακιασμένος 15χρονος σε σώμα 40άρη. Ανώριμος, εγωιστής, ανίκανος να αντιληφθεί τον κόσμο γύρω του (πέραν των ενστικτωδών κινήσεων επιβίωσής του). Δεν πειράζει. Κάποιοι άνθρωποι είναι έτσι. Τι να κάνουμε τώρα.
Στην τελική, μέρος της επιτυχίας της σειράς ήταν και η αλληλεπίδραση ενός τέτοιου αφεντικού με τους εργαζόμενούς του, ακόμα και οι αναλαμπές αναπάντεχης ανθρωπιάς ή σοφίας που κατά καιρούς είχε. Όλα αυτά συνεισέφεραν στην σκιαγράφηση του χαρακτήρα του. Ήταν character development. Αυτό που βλέπουμε φέτος, δεν είναι.
Το να ξέρεις πως τελειώνει η σειρά (για τους σκοπούς αυτού του post, Office=Michael Scott) και να προχωράς με βεβιασμένες κινήσεις εξανθρωπισμού του πρωταγωνιστή σου, το θεωρώ όχι μόνο ασυνεπές και άτεχνο, αλλά και ανέντιμο. Είναι το ίδιο πρόβλημα που έχω με σειρές τύπου Dexter: Εθίζουν τον θεατή με έναν αντι-ήρωα, μόνο για να προχωρήσουν σταδιακά στον εξανθρωπισμό του. Στην αθώωσή του.
Πάρε όμως το Shield. Να μια σειρά που ποτέ δεν συγχώρεσε, ποτέ δε μαλάκωσε τον ήρωά της. (Όταν το έκανε, ήταν ως μέρος ενός γενικότερου point, και όχι endgame, όχι αποχαιρετισμός.) Στο τέλος δεν είπε "ναι, τελικά ωρίμασε". Όχι. Υπογράμμισε για μια τελευταία φορά ποιος είναι ο Vic Mackey και μας φώναξε κατάμουτρα πως αυτός θα παραμείνει.
Έτσι είναι οι άνθρωποι, δεν ωριμάζουν από τη μία μέρα στην άλλη. (Στην πραγματικότητα μένουν πάντα ίδιοι. Τα έχει πει το Sopranos αυτά τα πράγματα, μην επαναλαμβανόμαστε.) Το Office όμως έχει επιλέξει ως τελευταία σεζόν του, να πάρει κάθε τι που ήταν ο Michael Scott όλα αυτά τα χρόνια, και να το συνθλίψει. Έτσι, ο Michael ξαφνικά είναι το είδος ανθρώπου που θα καταλάβαινε ότι το 'Threat Level: Midnight' είναι επική μπούρδα μεγατόνων. (By the way, ένα από τα χειρότερα επεισόδια της σειράς, έτσι;)
Πρόσεξε, έχει να κάνει με συνέπεια. Διαφωνώ ας πούμε και με το πώς το How I Met Your Mother χειρίζεται φέτος τον Barney (που από sitcom character που τόσο επιτυχημένα ήταν τόσα χρόνια, γίνεται 'αληθινό αγόρι'), αλλά αυτό είναι κάτι που θα έκανε αυτή η σειρά. Η σειρά όπου όλα πάντοτε καταλήγουν στο μικροαστικό όνειρο του να κάνει μια όμορφη οικογένεια με παιδιά. Δεν μου αρέσει, αλλά το δέχομαι ως αναπόφευκτο. Είναι εξέλιξη που ανήκει στη σειρά που έβλεπες τόσα χρόνια, σ'αρέσει-δε σ'αρέσει.
Κλείνοντας όμως το story-arc του κεντρικού του ήρωα, το Office επιλέγει να τον 'ωριμάσει' απότομα και άκρως πατροναριστικά, σε μια άρνηση της ίδιας του της ουσίας, με τρόπο που καθόλου μα καθόλου πειστικός δε μου φαίνεται. Σε όλο αυτό το τελευταίο σερί επεισοδίων όπου ο Michael Scott γίνεται κι αυτός αληθινό αγόρι, η μόνη φράση που μου έρχεται ξανά και ξανά στο μυαλό, όπως την αφηγήθηκε ο Ron Howard με ξερή ειρωνία στο Arrested Development, είναι αυτή:
“Gob was growing as a person.”
.
Yeah, the guy wearing the sixty three hundred dollar suit is the same as the 40 year od virgin. COME ON!
ΑπάντησηΔιαγραφή