To κλειδί στο να φτιάχνεις ενδιαφέροντες, αληθινούς, relatable χαρακτήρες κρύβεται στις μικρές τους αντιφάσεις, κι αυτό είναι κάτι που το είδαμε και στα δύο τελευταία επεισόδια των Skins. Κάνοντας έτσι φοβερή τηλεόραση πάνω στους δύο χαρακτήρες που, ας το παραδεχτούμε, μας ενδιέφεραν λιγότερο από όλους από την νέα φουρνιά.
Στου Nick το επεισόδιο είδαμε έναν έφηβο που ταυτόχρονα αγαπά τον αδερφό του, τον θαυμάζει κάπως, αλλά και τον ζηλεύει. Τρομερά. Ίσως ακριβώς επειδή μπόρεσε να αφήσει το δικό του στίγμα, να κάνει τα δικά του πράγματα με τον δικό του τρόπο, όσο ο Nick ήταν το παιδί που όλοι τον περίμεναν να είναι. Ο Matt είναι εκείνος που τραβάει τα πράγματα στα άκρα, ενδεχομένως γιατί με τον πατέρα ρομποτάκι δεν βλέπει άλλο τρόπο.
(Στιχομυθία του επεισοδίου:
-Every step you take, every move you make... I'll be watching you.
-Isn't that The Police?
-It will be my boy, if you fuck up.)
Μέχρι το τέλος της ώρας ο Nick έχει αναλάβει κι εκείνος τις ευθύνες του. Απέναντι στους ενήλικες που τον παρατηρούν (το σχολείο, τον πατέρα του), απέναντι στον αδερφό του, απέναντι στον εαυτό του. Το κάψιμο του συμβολαίου ήταν μοναδική στιγμή λύτρωσης, σε μια έτσι κι αλλιώς φανταστική καταγραφή μιας σχέσης μεταξύ αδερφών.
Σε παρόμοια λογική, ο Alo είναι κι αυτός ένα σύνολο αντικρουόμενων συναισθημάτων. O ύπνος του συνοδεύεται από γλυκιές folk μελωδίες αλλά στο τρακτέρ χώνει dubstep (*). Θέλει απεγνωσμένα να δραπετεύσει (στο πάρτι, στο σχολείο, μακριά από το σπίτι-φρούριο) αλλά αγαπάει τους γονείς του, φιλάει στο μάγουλο της μητέρα του, είναι ρετάλι όταν συνειδητοποιεί τι έκανε στον πατέρα του. Κάνει ό,τι μπορεί για να σπρώξει τον Rich στην αγκαλιά της Grace, αλλά για μια φευγαλέα στιγμή κάτι διαλύεται μέσα του όταν μαθαίνει πως έκαναν σεξ - γρήγορα όμως επανέρχεται και αστειεύεται όπως ο Alo θα αστειευόταν.
(* Και στο ενδιάμεσο, η καλύτερη σκηνή αυνανισμού ever;)
Πώς τα ισορροπείς όλα αυτά μέσα σου; Και πώς τα ισορροπεί και η σειρά: Η σκηνή που κάθεται μαστουρωμένος στον καναπέ και απλά λέει “And I said... Hey, mom. Mom! Mom. Μom. Μooooom. Μoooo-oooom” είναι ταυτόχρονα πολύ αστεία αλλά και τόσο δραματική. Είναι ακριβώς η μεγάλη μάχη που συμβαίνει μέσα σε κάθε έφηβο που μεγαλώνει (και θα μπορούσα και χωρίς την αυτούσια δήλωσή του στο τέλος του επεισοδίου, αλλά αυτά είναι λεπτομέρειες) και το Skins φέτος έχει βρει το κάλεσμά του σε τέτοιες ακριβώς παραλλαγές του JohnHughes-ικού μοτίβου.
Είναι σαν ένα season-long, τηλεοπτικό ριμέικ του 'Breakfast Club', για την πρώτη γενιά των '10s. Αλλά όπως μας έμαθε κι ο ίδιος ο Hughes, αυτά για τα οποία μιλάει, είναι παγκόσμια και παντοτινά.
.
Very nicely written.
ΑπάντησηΔιαγραφή