Spartacus: Gods of the Arena, an afterword

Πολύ απλά, έτσι πρέπει να είναι όλα τα prequels.

Δεν έχω καμία χρησιμότητα για τα prequels, προσωπικά. Μη γελιόμαστε, κανείς δεν έχει στην πραγματικότητα, είναι απλώς μια κατασκευασμένη αναγκαιότητα λόγω του εμπορικού χαρακτήρα της τηλεόρασης, του σινεμά, των κόμικς κτλ.

Αλλά.

Αλλά αν έχει φτάσει ποτέ ένα prequel αρκετά κοντά στο να μοιάζει με δημιουργική επιλογή, αυτό το prequel είναι το Gods of the Arena.

Ξέρουμε πολύ καλά ότι δεν είναι, φυσικά, και οι συνθήκες που το έκαναν αναγκαίο είναι φοβερά δυσάρεστες. Όμως έτσι ή αλλιώς, φτάσαμε στο σημείο της δημιουργίας του, μόνο που κάτι που θα έπρεπε να μοιάζει με αγγαρεία, ο Steven DeKnight και οι συγγραφείς του το απογείωσαν σε must-see TV.

Μερικούς λόγους τους εξηγήσαμε στο προηγούμενο ποστ, αλλά για κάποια πράγματα δε μπορούσαμε ακόμη να είμαστε σίγουροι. Πράγματα όπως τη φυσική σύνδεση του prequel με τα όσα έχουμε ήδη δει ή το κατά πόσο αυτή η ιστορία έκρυβε εν τέλει καθόλου εκπλήξεις για το θεατή. Εξάλλου, όταν γνωρίζεις ακριβώς που πάει κάτι, πώς μπορεί να είναι καλό;

Ε, μπορεί. Γιατί η σειρά είχε την εξυπνάδα και την ικανότητα να συνδέσει όλες τις ιστορίες με την αρχή της πρώτης σεζόν, αλλά και να αφήσει λογαριασμούς ανοιχτούς για τη συνέχεια. Και να το κάνει εκπλήσσοντας διαρκώς στην πορεία. Ποιος είδε για παράδειγμα τον θάνατο της Gaia να έρχεται τόσο σύντομα; Ή να έρχεται γενικώς; Ποιος είδε να έρχεται αυτή η απίστευτη ανατροπή στο -γενικότερα φανταστικό- 5ο μέρος του prequel, όπου η γυναίκα του -πλέον- Doctore πέθανε από σπόντα, από δηλητήριο που είχε βάλει η Xena για να ξεκάνει τον κακό πεθερό;

Όχι μόνο ήταν στιγμή γαμάτης τηλεόρασης, αλλά έστρωνε το δρόμο και για το μέλλον, επειδή η σειρά επέλεξε να κρατήσει τον Gannicus ζωντανό. Με τον Doctore έχουν πλέον (ορθ)ανοιχτους λογαριασμούς, ειδικά όταν αυτός μάθει υπό ποιες συνθήκες πέθανε η γυναίκα του, και τι έκανε πριν με τον Μεγάλο Ήρωα.

Είναι γενικότερα γαμάτο που επέζησε του prequel αυτός ο χαρακτήρας. Έτσι, αυτή η σειρά επεισοδίων νιώθεις πως δεν ήταν απλά εκεί για να γεμίσει κενά με προβλέψιμο τρόπο, αλλά δίνει πάσα για τη συνέχεια. Όταν ο Gannicus αναπόφευκτα επιστρέψει στη σειρά, το prequel θα γίνει αυτομάτως απαραίτητο κομμάτι της ιστορίας της.

Όσο για το πώς έκλεισε; Εντάξει, κάπου μπορείς να δεις τους συγγραφείς να συγκεντρώνουν ό,τι 'χρωστούμενο' είχαν από πλευράς ιστορίας και να λένε “ωραία, οπότε τους ρίχνουμε σε ένα ring of fire και καθαρίζουμε”; Από την άλλη, είχες φινάλε με όλους τους μονομάχους να παλεύουν μέχρι τελικής πτώσεως μέσα σε ένα ring of fire. Και η λύτρωση του ήρωα - μέχρι την επιστροφή του; Good stuff.

Το Spartacus: Gods of the Arena επιβεβαίωσε όλες τις αρετές που είχαν κάνει την αρχική σειρά τόσο εθιστική τηλεόραση. Ναι, προφανώς, είναι αίμα και σπέρμα και φτηνά γραφικά, πώς να αντισταθείς σε κάτι τέτοιο. Αλλά από εκεί και πέρα, διαπιστώνεις όσο προχωράς αλλά δεν καταφέρνεις να ξεκολλήσεις, ότι αυτή η σειρά διαθέτει -εντελώς αναπάντεχα- και την ικανότητα να παρουσιάζει ενδιαφέροντες χαρακτήρες, να τους ρίχνει μέσα σε συναρπαστικές καταστάσεις, και να τους ακολουθεί μέσω φοβερών πλοκών. Αλλιώς, ας είμαστε σοβαροί, το αίμα-και-σπέρμα θα μας είχε κουράσει από το τρίτο επεισόδιο.

Καθώς η σειρά βαδίζει επιτέλους προς την -κανονική της- δεύτερη σεζόν, είμαι τώρα ακόμα πιο σίγουρος ότι δε θα σταματήσει να μας κρατά κολλημένους στην οθόνη anytime soon. Ακόμα και δεδομένου του μεγάλω αγνώστου x που κρύβεται μπροστά μας: Με τον Batiatus πλέον τροφή για τα γουρούνια, τι κρύβει η επόμενη μέρα για τον Σπάρτακο και τους μονομάχους (του);

Εκτός, that is, από την αναπόφευκτη συνάντηση γιγάντων με τον Gannicus.

Ίσως, Ρώμη;

.