Ενδιαφέρουσα, με αρκετές δυνατότητες, μπόλικο inside info και ουκ ολίγες στιγμές διαφωτιστικές ως προς το πώς λειτουργεί αυτή η βιομηχανία. Αλλά την ίδια στιγμή, δυσκολεύομαι να πω ότι είναι μια σειρά που θα χαρακτήριζα όντως καλή. (Δε θα την έλεγα και κακή, οπότε δεν το πάω εκεί το θέμα.)
Χωρίς αμφιβολία, για όσους έχουμε μια παραπάνω σχέση με την τηλεόραση (όχι επαλγελματικά, αλλά σαν μη περιστασιακοί θεατές τελοσπάντων) έχει πολλά να πει. Για την ακρίβεια, μερικές από τις καλύτερες, πιο επίπονα αστείες στιγμές αυτού του πρώτου κύκλου ήρθαν από τέτοια ακριβώς insights: Η οντισιόν του Julien με την αμερικάνικη προφορά ήταν ίσως η καλύτερη σκηνή σε αυτά τα 7 επεισόδια. Η επικεφαλής κωμωδίας που δεν έχει την παραμικρή αίσθηση χιούμορ (ΘΕΑ). Ο πρόεδρος του δικτύου που δεν θυμάται καν τι πιλότους έχει παραγγείλει. Οι μικροί, σταδιακοί συμβιβασμοί.
Σε αντίθεση με το Studio 60 του Sorkin που πήγαινε για κάτι διαφορετικό (ή αν πήγαινε για 'ένεση αλήθειας' απέτυχε) ή το 30 Rock που λειτουργεί σε ένα διαφορετικό, σουρεαλιστικά καρτουνίστικο επίπεδο (αληθινό, αλλά με άλλο τρόπο), το Episodes ασχολείται με τη βιομηχανία και λέει πράγματα αληθινά, ουσίας, πράγματα σωστά. Το πρόβλημα είναι με τι επιλέγει να τα συσκευάσει.
Ας πιάσουμε τον Joey. Τον Matt δηλαδή. Ο Matt-ως-Matt είναι εδώ ουσιαστικά σαν ένας χαρακτήρας αμερικάνικου dramedy που κάποιος τον έχει μεταμοσχεύσει σε μια πικρή αγγλική σάτιρα. Όταν γύρω του όλα είναι νηφάλια και ειλικρινή, εκείνος είναι ώριμος, σοφός, και εντάξει, λίγο κωμικός. Όσο χρειάζεται. Και αυτοσαρκαστικός, αλλά με μέτρο. Ναι, είναι ο Matt που ψάχνει δουλειές και όλοι τον ξέρουν ως Joey και έχει προβλήματα με την οικογένειά του, αλλά είναι και ο Matt που γερνάει και ωριμάζει, που έχει γκριζαρισμένη γοητεία, που έχει πέος-παλαμάρι, που έχει όλες τις σοφές κουβέντες να πει.
Κάπου, η Valerie Cherish υψώνει middle finger προς την τηλεόρασή της και αλλάζει κανάλι.
Την ίδια στιγμή, οι υπόλοιποι χαρακτήρες είναι βασικά αντιπαθέστατοι. Αυτό γίνεται μάλλον όταν αμερικάνοι συγγραφείς προσπαθούν να δώσουν βρετανικό χαρακτήρα στην κωμωδία τους. (Και, να το πούμε κι αυτό, η ίδια η κωμωδία δεν είναι και τρομερά αστεία, ε;) Οι δύο συγγραφείς-πρωταγωνιστές είναι κουραστικοί, αφόρητοι άνθρωποι, που όλο γκρινιάζουν και είναι μαγκούφηδες και ξενέρωτοι. Ξενέρωτοι όχι με τον χαριτωμένο τρόπο ενός Hugh Grant, απλά ξενέρωτοι. Που θα βαριόσουν να πιεις μαζί τους μια μπύρα. Βαρετοί, κακόκεφοι, κατσούφηδες.
Δε με νοιάζει μια σειρά με αυτούς. Με νοιάζει μια σειρά με τον Matt-ως-Matt, ακριβώς επειδή είναι γραμμένος ως πιο cool από ό,τι θα έπρεπε. Είναι άνισο, και είναι λάθος.
Για τον Merk και τα λοιπά καρτούν δεν συζητάμε καν. Το ότι ένας πρόεδρος μπορεί να είναι τόσο αδαής δεν έχω κανένα απολύτως πρόβλημα να το πιστέψω, για την ακρίβεια είμαι απόλυτα σίγουρος ότι πρόκειται περί ειλικρινούς απεικόνισης. Αλλά όλο αυτό το over-the-top-και-καλά-σούπερ-κυνικό-δικέ-μου χιούμορ που τον περιτρυγιρίζει; Που καφρίζει την τυφλή γυναίκα του; Εντάξει ρε παιδιά το έχουμε πιάσει το υπονοούμενο, αυτό το θεοχοντροκομμένο χιούμορ δεν κάνει τίποτα παρά να σου κοπανάει σφυρί στο κεφάλι. Το ξέρουμε ότι ο τύπος είναι γραφικός και είναι κάθαρμα. Το ξέρουμε επειδή είναι ψεύτης, δεν έχει τρόπους και δεν έχει τακτ. Δεν χρειάζεται να αποφεύγει την τυφλή γυναίκα του για να το θυμηθούμε. Το ξέρουμε.
Εκτός αυτού, τα όσα είχε να πει η σειρά έμοιαζαν να έχουν κάπως εξαντληθεί αρκετά νωρίς. Από το 3ο-4ο επεισόδιο ήδη, είχα την αίσθηση πως έβλεπα ένα απλό sitcom χωρίς κάποια άλλη ιδιαιτερότητα. Και το πρόβλημα είναι πως το Episodes δεν είναι καθόλου δυνατό ως 'απλό sitcom'. Είναι ξαναζεσταμμένο Friends.
Όμως.
Ομολογώ πως το τελευταίο από τα 7 επεισόδια ήταν αρκετά καλό σε αυτό που πήγε να κάνει. (Όχι ιδανικό. Αυτή η ιστορία με το άρωμα Joey παραήταν sitcom circa 1997.) Ήταν αστείο, πιο αστείο από όσο ήταν η υπόλοιπη σειρά, ήταν δραματικό σε ένα επίπεδο που σε έκανε να νοιαστείς, και έκανε τους 3 βασικούς χαρακτήρες να μοιάζουν κάπως με αληθινούς ανθρώπους. Η αλήθεια των χαρακτήρων επιτέλους συμβάδισε με την αλήθεια των καταστάσεων, την αλήθεια του μηνύματος. Αυτή είναι επιτέλους μια σειρά που θα με ενδιέφερε πραγματικά να δω. Διότι συν τοις άλλοις, με το Pucks να επιλέγεται ως σειρά, ανοίγονται διάφορες ακόμα δυνατότητες προς εξερεύνηση.
Το πρόβλημά είναι πως ίσως σε αυτό το σημείο, το Episodes έχει ήδη γίνει μια 'κανονική' κωμωδία. Και ως 'κανονική' κωμωδία, για μένα δε λειτουργεί σε κανένα επίπεδο.
.
είδα όλη την σεζόν και θα συνεχίσω να τη βλέπω, όχι επειδή έχει κάτι το τόσο ιδιαίτερο, αλλά για να τραφώ με κουτσομπολιά πίσω από τις κάμερες και να τα συνδυάσω με αληθινά πρόσωπα και πράγματα (κουτσομπόλης από κούνια).
ΑπάντησηΔιαγραφήόταν ετοιμάζονταν να φύγουν ο καθένας κατάλαβε ότι το pucks Θα γίνει σειρά και θα πρέπει να μείνουν, περνώντας μια awkward φάση. η προβλεψιμότητα, αν και όχι θρίλερ ή δράμα, δεν ωφέλησε κανέναν.
πάντως, αφού έχω δώσει χρόνο απ' τη ζωή μου στο chuck και τα φετινά όσκαρ, δεν θα κολλήσω στο episodes.
LOL για αυτό το τελευταίο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν ψήνεσαι για κουτσομπολιά πίσω από τις κάμερες, μια άλλη πολύ καλή σειρά τέτοιου τύπου (και εγκληματικά υποτιμημένα και ελάχιστα συζητημένη) είναι το Grosse Pointe. Είναι από τον Darren Star που είχε κάνει το πρωτότυπο 90210, και καταλαβαίνεις προφανώς πού το πάει εκείνος.
Ότι είπες αλλά με πιο θετικά συναισθήματα από την αρχή συν το "όμως" να έρχεται από το 6ο επεισόδιο.
ΑπάντησηΔιαγραφήthanx για την πρόταση, αλλά δεν ξέρω αν χωράει άλλη σειρά το πρόγραμμά μου, με δεδομένο ότι κάνω catchup σε 2-3 και βλέπω άλλες πόσες κανονικά.
ΑπάντησηΔιαγραφήη ανεργία φυσικά βοηθάει, αλλά για πόσο ακόμα;
btw, άσχετο και sorry κιόλας, αλλά τι γνώμη έχετε για το white collar? αξίζει να το αρχινίσω;
το chicago code ευτυχώς δεν έχει πολλά eps και είναι catchupable
Γεια χαρα φιλε dark tyler!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε θεωρω τον καλυτερο ελληνα tv critic blogger και σε διαβαζω τακτικα.
Ομως.
Σε οτι αφορα το Episodes η κριτικη σου ειναι λαθος. Οχι στο deduction per se (που ειναι αριστο και αν δεν εισαι ηδη δημοσιογραφος σε συμβουλευω να το κυνηγησεις το θεμα γιατι λειπουν οι αξιολογες πενες στον ελληνικο τυπο) αλλα στο μετρο συγκρισης.
Και εξηγουμαι.
Το Episodes δεν θελει σε καμια περιπτωση να ειναι Comeback (θεϊκη σειρα) γιατι απλα απλουστατα δεν ειναι σκοπος του να σατυρισει την βιομηχανια του θεαματος αλλα να πει την ιστορια των δυο βρετανων σεναριογραφων εν μεσω μιας παλαβης και πραγματικα σουρεαλιστικης ατμοσφαιρας weird συνεργατων. Τα tidbits με το industry info ειναι το αλατοπιπερο και οχι το main dish. Και βεβαια σαν σειρα δεν εχει καμια απολυτως σχεση με τα ordinary-safe sitcoms οπως Friends, How I Met Your Mother κλπ που βασιζονται στην ατακα, το canned laughter και τους τυποποιημενους χαρακτηρες με το development phase δεκαετιας. >:-) Δεν εχει σχεση οτι ο Crane υπεγραψε και το Friends αφου η επιρροη του BBC στο δημιουργικο κομματι του σεναριου ειναι περα για περα εμφανης.
Για να κλεισω θετικα να πω οτι συμφωνω μαζι σου οτι το στορι ξεχειλωσε για 1-2 επεισοδια.
Εν αναμονη της δευτερης σεζον!
PS Δεν πειραζει να γραφεις 1 post το μηνα εφοσον χρησιμοποιεις το ιδιο καλο επιπεδο deduction. Ε.... και αν κατι σου διαφευγει εδω ειμαστε να το συζητησουμε.
Λοιπόν, δεν είμαι over the moon μαζί του, αλλά πιστεύω ότι θα δω και τη δεύτερη σεζόν. Σκεφτόμενη όμως ανακάλυψα ότι έχει πολύ περισσότερα που με ενοχλούν παρά που μου αρέσουν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ αυτής της σειράς είναι η πρωταγωνίστρια. Τόσο μίζερη, τόσο γκρινιάρα (αρνούμαι να πιστέψω ότι μας νομίζετε όλες έτσι), τόσο βαρετή. Τους δίνεται ευκαιρία of a life time (πόσο μάλλον αν είσαι σεναριογράφος, let alone just anybody) να πάνε Hollywood, αλλά όχι, αυτοί θέλουν να μείνουν στη μαγευτική Ινγκλατέρρα. Και όχι δεν έχω πρόβλημα με τη χώρα του Colin Firth, αλλά είστε ΣΕΝΑΡΙΟΓΡΑΦΟΙ (lightbulb? anyone?)
Ο Merk, αααχ ο Merk. Ο λιγότερο επαγγελματίας, λιγότερο άνθρωπος και ίσως λιγότερο αστείος απ όλους. Δηλαδή, αλήθεια πρέπει πάντα να τους χαιρετάς με μια βρετανική φρασούλα; Πρέπει να είσαι τόσο ενοχλητικός;
Ο Joey κι η head of comedy (uberwin) κάτι κάνουν ώρες ώρες, αλλά τα subplots δε γεμίζουν ευχάριστα ούτε 30 λεπτά 7 επεισοδίων.
Α, ψιτ εσύ! κι εμείς έχουμε τσαντιστεί με το φίλο μας κοπελιά αλλά δεν πας έτσι απλά και #$%^έσαι με τον αλλό κι ας βρίσκεται "η άλλη μισή στην Κίνα" (σχώρα με Θάνο Μικρούτσικε).
Συγχίστηκα, αλλά θα το συνεχίσω!
Νάσο, αρχικά ευχαριστώ που διαβάζεις, και που σχολίασες. Σχετικά με το Episodes τώρα. Όλες οι σειρές -οι καλές σειρές τουλάχιστον- ακολουθούν κάποιους χαρακτήρες σε ένα πρώτο επίπεδο, και σε ένα δεύτερο επίπεδο μιλάνε για κάτι. Στο Episodes -μια καλή σειρά όπως είπαμε και συμφωνούμε- ναι μεν έχουμε τους χαρακτήρες και την προσωπική τους, εντελώς συγκεκριμένη διαδρομή, αλλά από εκεί και ύστερα η σειρά μιλάει για κάτι, και αυτό το κάτι έχει να κάνει με την κόλαση του industry, και σε ένα βαθύτερο επίπεδο με τις χαώδεις διαφορές κουλτούρας ανάμεσα σε δύο λαούς που θα νόμιζες πως μοιράζονται πολλά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕιρωνικά, η περίπου διχασμένη προσωπικότητα της ίδιας της σειράς, καταλήγει να είναι το καλύτερο ίσως case in point αυτού που θέλει να αποδείξει. Από μόνο του αυτό, κάτι συναρπαστικό.
Ότι διαφέρει από άλλα sitcom ναι, δε νομίζω να διαφωνήσει κανείς. Δεν έχω καν το σθένος να επιχειρήσω να βγάλω το How I Met Your Mother από τον σωρό, γιατί δεν έχει υπάρξει αληθινά ξεχωριστό εδώ και καμιά τριετία.
katoula, ΝΑΙ, αυτό που λες για τον Merk που έκανε συνεχώς αστεία με το ζευγάρι των εγγλέζων επειδή ήταν εγγλέζοι; What the fuck; Το Χόλιγουντ είναι ΓΕΜΑΤΟ εγγλέζους, τι στα κομμάτια; Δηλαδή αν του φέρνανε Έλληνες πώς θα έκανε; Φοβερά σαχλό. Κάθε φορά που ήταν αυτός στην οθόνη γκρεμιζόταν το μισό goodwill που έχτιζε η σειρά στις υπόλοιπες inside-y σκηνές της. Πφ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι όχι, δε νομίζουμε ότι είστε όλες έτσι :p
(Σαν την πρωταγωνίστρια εννοώ, όχι σαν τον Merk.)
ΑπάντησηΔιαγραφή